წლებს და თარიღებს რა მნიშვნელობა აქვს, მეც უმაგათოდ დავიწყებ...
რვა წლამდე მე ვიყავი, ჩემი ძმა წლით და რვა თვით უფროსი...
დედა გვყავდა...
მამაც...
მაგრამ მამა სხვაგან...
ფრონტზე... (ამ სიტყვის გაგონებისას, ეხლაც, ტანში სულ ჟრუანტელი მივლის)
სულ პატარები ვყოფილვართ მამა რომ წაუყვანიათ...
მაინც მახსოვს ის დრო...
ყველაფერი თითქმის ზუსტად მახსოვს...
ერთფეროვნებას ხომ ადვილად იმახსოვრებს მოზარდის ტვინი...

დღესაც სხვანაირები ვართ მე და ჩემი ძმა...
განვსხვავდებით სხვებისგან...
აქ დედაა მთავარ როლში...
დედაც გამორჩეულია და იყო...
უხვი გულით და ძუნწი სიტყვით...
ჩვენს თანატოლებს ზღაპრებს რომ უკითხავდნენ, დედა "ენით დაკოდილს", ძალა ერთობაშია"-ს, "უსამართლო შირვან შაჰს"
  და მისნაირებს გვიყვებოდა ღამ-ღამობით...
თან ნელ-ნელა, სვენებ-სვენებით, დამაფიქრებლად...

არ მახსოვს რამე დაგვკლებოდა მე და ჩემს ძმას...
დედა ამისთვის დაუღალავად შრომობდა...
საცერივით დასერილ ხელებს სიღარიბეს ყელში უჭერდა...
ერეოდა კიდეც...
ჩვენ არაფერი გვაკლდა...

დედა დღესაც მშიერი დაწვა გუშინდელივით, ხშირად იყო ასე...
"მამა როდის მოვა"-ო, - ამ კითხვაზე არასოდეს გვცემდა ზუსტ პასუხს, დრო მოვა და ისიც მოვაო, - ამბობდა...
წერილებს გზავნიდა მამა...
ეხლაც მორიგი წერილი გახსნა დედამ...
ჩვენ შევცქეროდით... (ხმამაღლა არასოდეს კითხულობდა)
უმალ სახე ეცვალა...
არ შეიმჩნია...
მე შევატყვე როგორ გაუთეთრდა სახე ყინვაგამოვლილივით...
ყელი ისე გამოებერა, თითქოს დიდი ლუკმის გადაყლაპვას ცდილობს და ვერ ყლაპავსო...
ხელები ისე გაულურჯდა, თითქოს კაპილარები დაუწყდაო..
თვალები კი ისე... არა, თვალებს არ(ვერ) ვშიფრავ, მოდილიანივით სულ ვერიდები თვალებს ჩავუფიქრდე...
არ მიყვარს ამ სარკეში ჩახედვა....
წამოდგა...
მზისგან განაცრისფრებული შავი ცხვირსახოცი ამოიღო და შუბლზე მოისვა...
არაფერი გვითხრა...
ჩვენც არაფერი გვიკითხავს...

დღეები გავიდა...
ცნობისმოყვარეობა არ მშორდებოდა...
რა დაემართა დედას... თუ მამას...

თვითონვე დაგვიძახა დედამ...
მამამ გაგვასწროვო გვითხრა...
ჩვენ ვდუმდით...
თვითონვე განაგრძო...
ღმერთთანო...
უკვე მივიდაო...
(თითქოს უხარიაო, ისე ამბობდა), მერე მივხვდი, ეს სიხარული კი არა, სიამაყე იყო...
ამაყობდა დედა...
ჩვენც...
კიდევ განაგრძო...
მამა გმირიაო ასე თქვა...
ქრისტეს ასაკში მივიდა თვით ქრისტესთანო...
ბოლომდე არ მესმოდა რა ხდებოდა...
ვდუმდი...
დედა თვითონვე ხსნიდა ყველაფერს...
ჩვენი ცხოვრება იმ იგავ-არაკებივითაა მე რომ გიკითხავდითო... შინაარსით იზომება და არა სიდიდითო...
მამაც იგავიაო, არაკიაო, ერთ-ერთი მათგანიაო...
ასეც დარჩა მამა ჩვენს მეხსიერებაში...


ახლა მე ვარ მამა...
საგუშაგოზე ვდგავარ და მახსენდება ეს ყველაფერი...
წელზე მეტია ჩემი ბიჭები არ მინახავს...
მეც იგავად დავრჩები ნეტავ მათთვის?
ჩემი გარდაცვალების ჩნობაც მიუვა ნეტავ ჩემს მეუღლეს...
დრო ყველას თავის მეტსახელს არქმევს...
ნეტა მე რას მიწოდებს?
იგავ-არაკს... თუ მამას...