თავს ჩამოიმხო
მინარეთმა მთვარე ნამგალა,
თითქოს სივრცესაც
ზეცის მკერდზე მიუძინია,
დილის ნამაზი
მოლამ რიჟრაჟს მი-მოარკალა,
გაჰკივის სურებს,
ის მონაა, მუეძინია...

ეფოფინება ფერეიდანს
ფიქრი ფარული,
შორიდან, სადაც
ძველისძველი გურჯისტანია,
დაღლილი მზერით,
მონატრებით და სიყვარულით
ტაძრის გუმბათებს
გამომსხლტარი ღრმა მეტანია...

აქაც პატარა კახეთია,
ოღონდ ჩადრებით,
ქართული ენის უკვდავებით
შემოგარსული,
და იავნანა, შემკობილი
ია-ვარდებით
და მოალერსე,
მგალობელი, ნაზი სპარსულით...

მოხუც მეგუთნეს
კი მოფიფქულ თავ-თმა-წვერიანს,
მიაქვს ორნატი
და ამგავარად დაუმღერია:

"ფერეიდანის მიწას ვხნავ,
აგერ ოთხასი წელია,
აგერ ოთხასი წელია.
გამხმარი ფიქრი ჩავთესე,
ხმელი ხორბალი ერია.
სამშობლოს მონატრული ვარ
აგერ ოთხასი წელია,
აგერ ოთხასი წელია..."

რად იწევს გული
მღელვარებით და რად დაგეძებს,
თუ ამ ძარღვებში
სისხლი მართლაც გაყინულია?!
მოვდივარ შენსკენ,
ნაბიჯს ვდგამ და ხელებს ვაცეცებ,
ფერეიდნელო,
შენს ძმას შენი ნახვა მწყურია!..