სიცარიელემ გამომიფსკვნა ყელთან მარყუჟი,
სეირს უყურებს გაშოტილი უხმოდ წკვარამი...
სასაცილოა,დაგამშვიდო,გითხრა,__თავს ქუდში
ვიგულებ-მეთქი,_დავიბრალო,ანდა სხვა რამე
გამოვიგონო,თუკი ისეც არ გეფიქრები...
წვეთ-წვეთ ვიზოგე შენი სითბო,მაგრამ იქამდე,
ვიდრე სიწრფელეს შემიცვლიდნენ ფუჭი ლიქნები...
უაზრობაა, გაიძულო, ისევ გიყვარდე...
ისევ მეძახდე "დედოფალას," მხსნიდე არტახებს,
ცაში მისროდე, ვაყრუებდე კისკისით არეს,
დავიძახებდი ალბათ: " ჩემს ბედს ძაღლიც არ დაჰყეფს!.."
ახლა კი ყელში ბურთგაჩრილი ისე ვწრიალებ,
რომ უფრო მითრევს ტკივილების ეს ბლანტი სითხე,
ვეღარ მამშვიდებს სამომავლო გარანტიები...
__მამი,სულ ერთხელ,სულ ერთხელ რომ ამომეკითხა
ოდნავი "შვილო" შენს თვალებში, გაპატიებდი!