2009 წლის 14 ივნისს "ურაკპარაკზე" დავდე ჩემი ერთი ლექსი "დიდგორის გმირებს", რომელსაც ცოცხალი და საკმაოდ მძაფრი გამოხმაურებები მოჰყვა. გამოხმაურებებში ქებაც იყო და არ-მოწონებაც. მე მაშინ ჯერ კიდევ ახალი შემოსული ვიყავი საიტზე და ბევრი ვინმეს შესახებ არ მქონდა არავითარი ცნობები. განსაკუთრებულად ლალისთან პოლემიკა დამამახსოვრდა, რომელიც მინდა დღეს მკითხველს შევთავაზო იმის ნიმუშად, თუ როგორი უნდა იყოს მხატვრული ნაწარმოების შესახებ მსჯელობა ლიტერატურულ საიტზე. ამას უფრო იმიტომაც ვაკეთებ, რომ "ურაკპარაკის" გვერდები ან უგონო ხოტბა-დიდების, ან უკიდეგანო ლანძღვა-გინების ნიაღვარს მიაქვს. ჭეშმარიტი, დამაფიქრებელი კრიტიკა კი არსად ჩანს და ბრუნავს, თუხთუხებს ეს განუკითხავი ჭაობი, რომელსაც რატომღაც მწერლობის განვითარების პრეტენზიაზე აქვს განცხადება გაკეთებული.
მიუხედავად იმისა, რომ არც მაშინ და არც შემდეგში შეიძლება ბევრ რამეში არ დავთანხმებივარ ლალის, მაინც უნდა ვთქვა, რომ მის კომენტარებს ყოველთვის ყურადღებით ვეკიდები. მასთან ლიტერატურულ საკითხებზე პირად მი-მოწერაშიც ბევრი მისაუბრია. თუ შევძელი, სურვილი მაქვს ის საუბრებიც ასევე ამოვკრიბო და გამოვაქვეყნო. ვფიქრობ, ასეთი ნაბიჯი გამართლებული იქნება და ერთ საინტერესო ფურცელს დადებს ჩვენი თანამედროვე სამწერლო ცხოვრების ისტორიიდან. ჩემს ლექსებს აღფრთოვანებულ შეფასებებთან ერთად საწინააღმდეგო, კრიტიკულ რეპლიკათა ექო არც სხვებისაგან მოკლებია, მაგრამ ეს მხოლოდ ჯანსაღ პროცესად მიმაჩნია და მინდა, რომ ვისაც მართლა სურს მწერლობაში დამკვიდრება, ასევე აღიქვამდეს შენიშვნას.

ახლა კი თავად ლექსი და ჩვენი კამათი ამ ლექსთან დაკავშირებით წარმოშობილ საკითხებზე:


დიდგორის გმირებს

ჰყო საქართველო
შავი ზღვიდან კასპიის ზღვამდე.
შეჰკრა ქვეყანა
ბრძენმან ხმლით და მარჯვენით მტკიცედ.
დიდება თქვენდა,
კურთხეულნო მიწიდან ცამდე,
თქვენ, ვინც
დიდგორთან ერთგულება მამულს შეჰფიცეთ!

"ჰე, მეომარნო
ქრისტესანო, - ბრძანა მეფემან, -
თავად სატანაც
ვერ შეგვმუსრავს, თუ ღმერთს ვენდობით!.."
ელავენ ხმლები,
სიკვდილის ხმით ჰოროლნი ყეფენ,
მუზარადებმა
ჩააბნელეს ვრცელი ფერდობი...

ბანაკად ფხიზლად
და საომრად იდგნენ სელჯუკნი,
მაგრამ რაინდთა
ტევებანი ისე ქარობდნენ,
იმგვარ სიმარდით
ჩაუქობდნენ  ივერთ ჩაუქნი,
იმგვარ სიმკვირცხლით
მი-მოქროდნენ, მკლავ-მუხლჩქარობდნენ...

ვერღა ძალ-ედვა
გამკლავება დუშმანს რიცხვულევს,
იოტნეს
ცოცხლადდარჩენილნი აღმოსავლეთით...
დიდგორის ველი
ცრემლს აწვიმდა ზეცადრიცხულებს,
სულ სხვა სიცხადით
გაისმოდა კითხვა ჰამლეტის!..

ჰოი, დევგმირნო,
მორჩილებით მიწას ვეხლები,
ეს თქვენ რომ არა,
მეფეთ-მეფე დავით რომ არა,
თქვენ სპარაზენნი
და სარანგნი სიკვდილს შემხები,
იგი ჰუნესა
შემართებით ზედა მჯდომარე...

მტერმორეული
საქართველო ჰგიებდაღა-გა...
მოვაღწევდითღა
განა დღემდე, სპანო დიადნო?!.
შორმა წარსულმა
ეს თქვენი ხმით შემოგვღაღადა,
რომ მომავალი
ჩვენი მხოლოდ ჩვენს თავს მივანდოთ!

რამდენთა წელთა
მარაოსებრ გარდიშრიალეს,
თქვენ კი კვლავ დგახართ
თავდადების უკვდავ ნიშნებად,
შემოგაღამდათ
ბრძოლის ველზე ხმალგიშრიანებს,
ძლევაი ეგე
საკვირველად წიგნად იშლება!..


ლალი: - ლექსს და ოსტატობას - 5
თუმცა სუბიექტურად ასეთი ლექსების მოტრფიალე არ ვარ ..ანუ პატრიოტული მოტივი ძალიანაც მომწონს, ოღონდ არამაღალფარდოვნად..
მე ვფიქრობ , გმირულ-ჰეროიკული "ნარატივი" "თანამედროვე"  პოეტური ენის გამოყენებით უფრო მოიგებს,ვიდრე ...
ანუ ამ შემთხვევაში ძალიან ძნელია დაიცვა ზღვარი რომ არ იყოს ლექსი ცოტა კომიკური ელფერით და "გოიმური".
რა თქმა უნდა, მარადიული ღირებულებები ადამიანის ცნობიერების უმთავრეს და სწორ  ფუნდამენტს წარმოადგენენ და მაინც...შემოქმედი თავისი დროის პოეტური ენით უნდა მეტყველებდეს, ან პირიქით წინ უსწრებდეს და ახალ ლექსიკურ ერთეულებს ამკვიდრებდეს
პატივისცემით


ილტოსპირელი: - ლალი ძვირფასო! ჩემი დაკვირვებით, სულიერად, მსოფლმხედველობრივად გაორებული პიროვნებად მეჩვენებით. და ამას მხოლოდ ამ ლექსზე დადებული კომენტარიდან არ  ვამბობ... მე ყურადღებით მაქვს წაკითხული თქვენი კომენტარები სხვა ავტორების სხვადასხვა თემატიკის ნაწარმოებებზე და ასეთ დასკვნამდე მივდივარ.
პატრიოტიზმი თავისთავად გულისხმობს ჰეროიკას, ამაღლებულს და ის, შესაბამისად, სწორედაც რომ მაღალფარდოვანი სტილითა და მანერით გადმოიცემა! ჰოდა,  აქედან გამომდინარე, თქვენს ამ ერთ, მოკლე წინადადებაში მე ალოგიკურობას ვხედავ, რადგან, ლოგიკურად, თუ პატრიოტული მოტივი მოგწონთ, მაშინ მაღალფარდოვნების ატანაც უნდა გქონდეთ! რა ვიცი, მე ასე ვფიქრობ და შეიძლება ვცდებოდე კიდეც!
ოოო ეს უკვე სერიოზულ თემაში შევტოპეთ მგონი!
გამეცინა თქვენს მეორე კომენტარზე, ოღონდ, ძალიან გთხოვთ, მავანივით, თქვენც არ გამიბრაზდეთ ამ სიცილზე!
თქვენ წერთ: "და მაინც...შემოქმედი თავისი დროის პოეტური ენით უნდა მეტყველებდეს,ან პირიქით წინ უსწრებდეს და ახალ ლექსიკურ ერთეულებს ამკვიდრებდეს"
ეს უკვე ძალიან ძველი სიმღერაა და მან უნებლიედ (ბოდიშს გიხდით, თავის თავს მათ ნუ შეადარებთ) ის ჟამი და კრიტიკოსები გამახსენა, ჩვენს დიდებულ კლასიკოს მწერლებს რომ საყვედურობდნენ არქაიზმების გამოყენებას და მათ ნაცვლად სწორედ "თავისი დროის პოეტური ენით" (ტრაქტორი, დაზგა, ზაჰესი, ნაგალი, ჩაქუჩი და ა. შ.) მეტყველებას თხოვდნენ.
რას მირჩევთ, ლალი ძვირფასო, და რომელია ეგ თანამედროვე ენა და ლექსიკა - ფალოსი, პრეზერვატივი, ორგაზმი, საშო, მენსტრუაცია, შევეცი, მოვტყანი, ამიდგა და მისთანები??.. და, მთავაზობთ, რომ ასეთი ფრაზეოლოგიით შევქმნა ლექსი შუასაუკუნეების ისტორიულ მოვლენაზე?!. აი, მაშინ კი, მართლაც, აღმოვჩნდებოდი, გემოვნებიანი მკითხველის თვალში, "კომიკურსა" და "გოიმურ" სიტუაციაში!..
ჩემი აზრით ყოველი კონკრეტული თემა, კონკრეტული სათქმელი მოითხოვს თავის ფორმას, და შესაბამის ლექსიკურ-ფრაზეოლოგიურ არსენალს, რომლითაც ის უნდა გამოიხატოს, გადმოიცეს ისე, რომ შინაარსი ცალკეულ სიტყვაში, ბგერაშიც კი სუნთქავდეს და ისმინებოდეს!
პატივისცემით


ლალი: - მე პატივს ვცემ ნიჭიერ ადამიანებს
ასევე ძალიან კარგად ვიცი დემაგოგია,ცინიზმი,ირონია და ქვეტექსტებით ,ტონკოსწებით სათქმელი
და ძალიან ვაფასებ ადამიანებს,რომლებიც ამას ლამაზად აკეთებენმაღალოსტატურად
თქვენ მეორე უკიდურესობას იღებთ,ამ ლექსის ენა ცოტა ``არქაულია``,იგივე თქვენს ბოლო ლექსში გქონდათ თანამედროვე პოეტური ლექსიკა და არცერთი მასეთი სიტყვა არ იყო იქ.
ასე რომ შეგნებულად ახდენთ უტრირებას
ასევე შემიძლია გითხრათ რომ ხელოვნება დღეს ნატურალისტური გახდა და იგივე ეს ყოფითი სლენგი ავტომატურად გადავიდა მხატვრულ ლიტერატურაში.ეს კარგია ,ცუდია და რა დოზით არის საჭირო  ...ამაზე ცნობილი ლიტერატურათმცოდნეები კამათობენ ხოლმე .ჟარგონის დამკვიდრება თანამედროვე ლიტერატურაში ...ამაზე შეიძლება საუბარი..დისკუსიაც.
აგრეთვე იმაზე,საჭიროა თუ არა ეს ნატურალიზმი თუ პირიქით ``გამხატვრულებაა`` საჭირო.
როგორც ჩვეულებრივი იუზერი სიამოვნებით ვისაუბრებდი ამ თემაზე,მაგრამ...`` ჩემი დაკვირვებით, სულიერად, მსოფლმხედველობრივად გაორებული პიროვნებად მეჩვენებით.``ამაზე ჩემი აზრი იცით.
ერთ ქალბატონთან  თქვენი მოკავშირეც კი ვიყავი.ასეთი კომენტარების გამო,მისი მხრიდან
ასე რომ.....
და ისე, სწორ კონტექსტში მოყვანილი სლენგის გამოყენება``მოსული პონტია``
ოღონდ ახლა სხვა რამეზე ვსაუბრობთ მაინც ასე მგონია
ხელოვნება  ძალიან რთული და როგორ ვთქვა მრავალკომპონენტიანია.
საერთო კონტექსიდან გამომდინარე და რაღაც ერთიანი ზოგადი კლიშეების მორგება ცალკეული შემოქმედისთვის..რა ვიცი...თითოეული ავტორი ინდივიდუალურია.
მე არ მიყვარს მსჯელობაში რადიკალიზმი და საერთოდაც მომწონს ფართო ჰორიზონტის ადამიანები.
ნოვაცია და ახალი გამომსახველობითი საშუალებების დამკვიდრება ლექსიკაში.დოჩანაშვილი დღეს ლიტერატურის მეტრი და კლასიკაა,მაგრამ...როგორ ებრძოდნენ ქართული გრამატიკის ხელყოფისთვის,გემახსოვრებათ.
დღეს მისი``ჩამომალაბოტანტეს`` და ლექსიკური ერთეულები მყარად  დამკვიდრდა ქართულ მეტყველებაში.
ილია ჭავჭავაზე.მსოფლიო ისტორიაში,არაა შემთხვევა რომ მწერალი წმინდანად შეერაცხათ,თავისი შემოქმედების და მოღვაწეობის გამო.
მაგრამ იმ დროს,განა ილია უდიდესი ნოვატორი და რეფორმატორი არ იყო?ქართული ენისთვის,ანბანისთვის,დამწერლობისთვის განა რევოლუციური ცვლილებები არ განახორციელა?
და იმავე ეპოქაში,მეორე  ქართველი.ვაჟა ფშაველა- ``არქაული``  ენით  და...ანუ არ შეიძლება ასე ერთ ქვაბში მოხარშვა .ვაჟა თავისი აზროვნებით,მსოფლმხედველობით მსოფლიო მნიშვნელობის პოეტია.მე არ ვიცი ,კიდევ სად რომელმა ავტორმა მოახერხა ვიწრო,კუთხური ,ლოკალური რელსებიდან  შემოქმედების  ასეთ ზოგადსაკაცობრიოზე გადაყვანა.
ანუ მხოლოდ პოეტური ენა არაფერ შუაშია ...
ვეფხვის და მოყმის ბალადა მსოფლიო მნიშვნელობის ხდება--იქნება ვეფხის დედაი,ჩემზე მწარედა ტირისა ,აი ამის მერე.თორემ აქამდე ის ``ჩვეულებრივია`` .მოაცილეთ აბა ის ნაწილი და მივიღებთ ბანალურ ტექსტს.ანუ მხოლოდ პოეტური ენა არაფერ შუაშია.
რაც შეეხება ჟარგონის ელემენტებს ნაწარმოებში. სამწუხაროდ ცხოვრებამ მოიტანა .ანუ ის დამკვიდრდა ქართულ რეალობაში,ჩვეულებრივი ადამიანების ლექსიკაში და როცა შენი ლიტერატურული გმირი ჩვეულებრივი თანამედროვე  ადამიანია,მას ვერ ამეტყველებ გამართული,დახვეწილი ქართულით.
ცხოვრებამ,არსებულმა რეალობამ მოიტანა ეს პრობლემა.
ცხადია დღეს ამან რაღაც მარაზმის სახე მიიღო,გეთანხმებით.
მაგრამ ქართულ რეალობაში იყო დრო,როცა საბჭოურ,კომუნისტურ იდეოლოგიას და მენტალობას ავტორები შეფარულად სწორედ ამ სლენგის გამოყენებით ებრძოდნენ.ეს ერთგვარი პროტესტი იყო.სლენგით მეტყველებდნენ-სოლჯენიცინის ``გულაგის არქიპელაგის``გმირები.
1991 წელს, ჩემმა მეგობარმა გამოსცა წიგნი. ის დისიდენტი იყო და,  თავისი პოლიტიკური შეხედულებების გამო საბჭოთა ციხის  ჯოჯოხეთი  გაირა.ეს მხატვრულად ასახა.მაშინ ქართული მენტალობა არ იყო მზად ასეთი ენით მეტყველი პერსონაჯების ``მისაღებად``,  და მახსოვს  რამხელა გმირობა იყო მაშინ კომუნისტური იდეოლოგიის გმირების ფონზე მისი წიგნის დაბეჭდვა ..
პ.ს- არ ვიცი თქვენი მოღვაწეობის სფერო,მაგრამ ძალიან წარმატებული ჟურნალისტი ან პოლიტიკოსი იქნებოდით.
პატივისცემით


ილტოსპირელი: - ლალი წერს: "ხელოვნება დღეს ნატურალისტური გახდა და იგივე ეს ყოფითი სლენგი ავტომატურად გადავიდა მხატვრულ ლიტერატურაში.ეს კარგია ,ცუდია და რა დოზით არის საჭირო  ...ამაზე ცნობილი ლიტერატურათმცოდნეები კამათობენ ხოლმე .ჟარგონის დამკვიდრება თანამედროვე ლიტერატურაში ...ამაზე შეიძლება საუბარი..დისკუსიაც."
1. ნატურალიზმი ლიტერატურაში და ხელოვნებაში, ზოგადად, რა თქმა უნდა, არ არის მხოლოდ დღევანდელი დღის პროდუქტი. იგი, როგორც მიმდინარეობა, საკმაოდ დიდი ხანია, რაც არსებობს, და ამ მიმდინარეობით, რომელიც საფრანგეთში წარმოიშვა კონტის პოზიტივიზმისა და ტენის ესთეტიკურ თეორიებზე დაყრდნობით, არაერთი საინტერსო მწერალი ყოფილა თავის დროზე გატაცებული და ბევრი კარგი ნაწარმოებიც შექმნილა (ემილ ზოლა, გი დე მოპასანი და სხვები, გ. წერეთელი, ნაწილობრივ მ. ჯავახიშვილი, კ. გამსახურდია). მაგრამ, როგორც ყველაფერში, გადაჭარბება და თვითმიზნური გამოყენება რაგინდარა კარგი თეორიისა და მიმდინარეობის, ჩემთვის, პირადად, მიუღებელია. მითუმეტეს, როდესაც ამას მასობრივი ხასიათი ეძლევა და უნიჭოთა ლაშქარი აწყდება მის ქოლგას!
2. ყოფოთი სლენგით, როგორც მე მესმის, იმას უნდა აღნიშნავდეთ, რასაც მე ვულგარული, პორნიგრაფიული, ჟარგონული ლექსიკის ნიაღვართმდინარებას ვუწოდებ ლიტერატურაში. მსგავის ლექსიკის გამოყენებაც არ არის ახალი ჩვენი მწერლობისთვის და ვინც ოდნავ მაინც არის ჩახედული უმდიდრესი ქართული ზეპირსიტყვიერების საუნჯეში, მისთვის ამ მხრივ უცხო არაფერია, მაგრამ დღეს ეს იქცა ერთგვარ მოდად, თვითდამკვიდრების აუცილებელ ბერკეტად და თუ უნდა რომელიმე ცარიელ თავს, რომელსაც სხვა შემთხვევაში ნამდვილად არავინ მოუსმენდა, მწერლობის კაბადონზე მისმა სახელმა მყისიერად გაიელვოს (არადა, ასეტებს, სწორედ ეს უნდათ ხოლმე ყოველთვის), მიდგებიან და იმდენი ჭუჭყით დატენიან "ნაწარმოებს", რომ უკვე ვეღარ გაგირკვევია ადამიანს, რასთან გვაქვს საქმე: მხატვრული ნაწარმოების ქმნასთან, თუ ვერბალური პორნოგრაფიის ვარჯიშთა კომპლექსთან.
მე, პირდად, წინააღმდეგი ვარ ჟარგონის, პორნოლექსიკის ზღვარდაუდები დამკვიდრებისა ლიტერატურაში, მიუხედავად იმისა, რომ ასეთ ფრაზეოლოგიას
თავადაც ვიყენებ ხოლმე განსაკუთრებულ შემთხვევებში.
ლალი წერს: "რაც შეეხება ჟარგონის ელემენტებს ნაწარმოებში. სამწუხაროდ ცხოვრებამ მოიტანა .ანუ ის დამკვიდრდა ქართულ რეალობაში,ჩვეულებრივი ადამიანების ლექსიკაში და როცა შენი ლიტერატურული გმირი ჩვეულებრივი თანამედროვე  ადამიანია,მას ვერ ამეტყველებ გამართული,დახვეწილი ქართულით."
ვერ დაგეთანხმები, ლალი ძვირფასო, თითქოს თანამედროვე ადამიანის მეტყველება ჟარგონის მეტი არაფერი იყოს. ასე ნამდვილად არ არის. ყოველდღიურ ცხოვრებასა და ურთიერთობაში ადამიანები დიახაც რომ ცდილობენ გამართული, დახვეწილი ქართულით იმეტყველონ და სრულიადც არ იქნება არაბუნებრივი, თუკი თანამედროვე ნაწარმოების პერსონაჟიც ასევე იმეტყველებს. სლენგით, ჟარგონით კი, სინამდვილეში, ჩემო ლალი, საზოგადოების ძალიან მცირე ნაწილი, განსაზღვრული ასაკის, განყენებული კასტის ადამიანები მეტყველებენ და ისინიც ოდენ - არაყველგან, არაყველასთან, არაყოველთვის და არაყოველ გარემოებაში. ეს რეალობაა. აი, მაგალითად, თუკი "ჩვეულებრივი ადამიანის ლექსიკაში" ასე ყოველდღიურად ისმის სლენგი, ხვალ რომ, დავუშვათ, მე და თქვენ ერთმანეთს შევხდეთ, რა, განა ჟარგონით დავიწყებთ გაცნობასა და საუბარს, ჟარგონით  გავაგრძელებთ დიალოგს? ცხადია, რომ არა! და ასე იქცევა ყველა უმეტესსა და უმრავლეს შემთხვევაში. და ახლა ეს დიალოგი, რომ აღწეროს მწერალმა, რა, ის დღევანელ სინამდვილეს დაამახინჯებს?. ცხადია, არა! ასე, რომ ის, რასაც თქვენ ზემოთმოყვანილ აბზაცში წერთ, ჩემი აზრით, მაინც უტრირებაა და მეტი არაფერი! 
P. S. პ.ს.-ისთვის მადლობა!
პატივისცემით


ლალი: - ჟარგონი და სლენგი  არ ნიშნავს მაინცდმაინც ქურდულ ჟარგონს და ბილწსიტვაობას.
არის პროფესიონალური ჟარგონი, მაგალითად, ბევრი სამედიცინო დამკვიდრებული ტერმინი რუსულის ცუდი ``კალკია``.თანამედროვე სლენგია მაგალითად ახალგაზრდებში ინტერნეტლექსიკის დამკვიდრება (იგივე სიტყვა ნიკი-ნიკ ნეიმ ) და ასე.
მაგალითად იგივე ლიტმცოდნეობითი  , ჩვეულებრივი ობივატელისთვის გაუგებარი ``პირდაპირ`` ინგლისურენოვანი ტერმინების`` ჩაჯდომა`` ქართულ ენაში ,რომელთა კარგად გადმოქართულება ძალიან მადლიანი საქმე იქნებოდა.
მადლობა ბატონ მიშას საინტერესო საუბრისთვის.რაც შეეხება ზოგადადამიანურ ღირებულებებს და ლიტერატურის სიყვარულს და საერთოდ სამშობლოს,ყველაფერი ქართულის სიყვარულს...მაინც ერთ ბანაკში მოვიაზრებ მე თავს მასთან და ამ საიტზე მყოფი თითოეულ  ადამიანთან ერთად.
ის რომ  ამ საიტზე ადამიანებს ცალკეულ ლიტერატურულ საკითხზე გვქონდეს განსხვავებული შეხედულება,გარკვეულ ასპექტებში რადიკალური გემოვნება სრულიად მისაღებია.
ზოგად და ფუნდამენტურ საკითხებში აქ ყველანი თანამოაზრეები ვართ.
ჟარგონი - [ფრანგული jargon] თავისებური სიტყვები ან გამოთქმები, რომლებსაც ხმარობენ გარკვეულ რაიმე პროფესიულ ჯგუფში, წრეში და სხვა. პირობითი ენა, რომელიც გასაგებია მხოლოდ ადამიანთა გარკვეული ჯგუფისათვის, არგო.
სლენგი - [ინგლისურად slang] ინგლისურ ენაში: სიტყვა ან გამონათქვამი, რომელსაც ხმარობენ გარკვეული პროფესიის, წრის ადამიანები.
აი, ესაა , ორივე სიტყვის განმარტება მიხეილ ჭაბაშვილის "უცხო სიტყვათა ლექსიკონიდან".
და არსად წერია რომ ჟარგონი არის მხოლოდ და მაინცდამაინც ბილწსიტყვაობა.
თანამედროვე  ქართული სალიტერატურო(!!!!!!!!!!) ენა,ამ ლექსის ლექსიკისგან ცოტა განსხვავდება .ისევე როგორც ჩვენი  თანამედროვე ყოფითი ლექსიკა ...
თანამედროვე პოეტური ენა სრულიად !!!!!!!!!!!!!არ ნიშნავს მხოლოდ პორნოლექსიკას ან ``ქურდულ`` ტერმინოლოგიას.
ეს სისულელე განა აქ ვინმემ თქვა???????????????
თანამედროვე პოეტური ლექსიკა-პოეტური ენის ვირტუოზული ფლობა-ზვიად რატიანი,გიო საჯაია,გეთიაშვილი ( ეს ჩემი აზრით)  ამ მხრივ ახალგაზრდა  თაობის გამორჩეული პოეტები.
ენა ცოცხალი ``მექანიზმია``.ის გამუდმებით ვითარდება..იცვლება...
და ასე...
პატივისცემით

ილტოსპირელი: - ოოო ეს სპეციფიკური ფილოლოგიური ლიტერატურა ექიმის ბიბლიოთეკაში!
და განა, ძვირფასო ლალი, მე ოდესმე შეგეკამათეთ იმაზე, რასაც თქვენ ახლა სალექსიკონო განმარტებებით მიმტკიცებთ!?.
გისურვებთ გამოჯანმრთელებას და ქულებსაც ნუღარ დახარჯავთ. ჩვენ არც ისე შორი-შორს ვდგავართ, როგორც ეს ჩანს!
ოღონდ ვერ დაგეთანხმებით, რომ თქვენს მიერ დასახელებული ავტორები თანამედროვე პოეტური ლექსიკის- პოეტური ენის ვირტუოზულად მფლობელები არიან! ეს შეიძლება თქვენი შეხედულება იყოს ასეთი და მე ამ შეხედულებას პატივს ვცემ, თუმცა ბევრი თანამედროვე ავტორისაგან არაფრით გამორჩეულ ავტორებად  მიმაჩნია მე, პირადად, ეგ ავტორები და არ მინდა მათ ეს საწყენად მიიღონ (ზოგიერთ მათგანს პირადადაც ვიცნობ და ყველა მათგანის შემოქმედებას კი - შორიდან).
"ენა ცოცხალი ``მექანიზმია``.ის გამუდმებით ვითარდება..იცვლება..." - ამ სიბრძნეს ხუთი წელი ვსწავლობდი!
ღმერთმანი,სასიამოვნოა თქვენთან კამათი და მადლობა იმისთვის, რომ არ ღიზიანდებით, არ კარგავთ წონასწორობას და არ გადიხართ ლიტერატურული პოლემიკის ფარგლებს გარეთ! ჩვენში ასეთი რამ დიდი იშვიათობაა. როგორც წესი, ხალხი კრიტიკას პირად შეურაცხყოფად იღებს ხოლმე!
პატივისცემით




აი, ასე წარიმართა ჩვენი მაშინდელი პოლემიკა.
არ ვიცი, ვინ დარჩა ამ კამათში გამრჯვებული და მაგას, ჩემთვის, სიმართლე რომ ვთქვა, არსებითი მნიშვნელობა არც აქვს, მაგრამ მე კი დიდად კმაყოფილი ვარ ახლაც, რომ ამ დისკუსიას ასეთი, რამდენადმე, აკადემიური და პროფესიული მსვლელობა ქონდა.