მოსულიყავ ერთხელ
ან კი მოდი აწი,
მომიტანე ხელით
თოვლი-ფიფქი, გუნდა,

მოეთოვა ნეტავ,
ნეტავ მოთოვს აწი?

გული გაუჩერდა,
ზეცას, მიწას, დედას,
გული გამიჩერდა
უკვე მეც და
ასე უკვე გავლილ გზაზე
ნაფეხურებს ვეძებ.

მერე რა თუ აღარ,
აღარ მოვა თოვლი,
აღარ მოხვალ შენც და
ასე გადააწყობს
გულმტკივანი დედა-მზითევს
მზითევს ჩემთვის აწყობს.

მე ვიყავი შვილი
გულმტკივანი დედის,
დედა მზითევს მიწყობს
მერე საფლავს მიწმენდს.

აღარ მოვა თოვლი,
საფლავს არ დაათოვს.
აღარ მოხვალ შენც და
დედა ისევ დარდობს-
იცის მტკივა აქაც გული
ოღონდ ახლა უკვე გარდაცვლილზე მტკივა.

მოსულიყავ ნეტა,
ან კი მოხვალ აწი?
ჩემს საფლავზე
ხარობს ნაჩუქარი ვარდი.
დედა მზითევს აწყობს,
გული ტკივა დარდით,
მერე რა თუ
ქვაზე,
ხო საფლავის ქვაზე
არ დაჯდები შენ და
აღარც თოვლი დადებს.

გული ტკივა დედას,
დედა მზითევს აწყობს.