წლებმა ჩამოთოვა... და ჩვენი შეხვედრაც,
ნახევარ საუკუნეს ითვლის...
თმაში ჭაღარა უხვად მოგრევია
დრომ დანდობა არ იცის.
ახლაც თვალწინ მყავხარ
ჩემო ცისთვალება...
წყაროზე ჩამორბოდი ლაღად.
თმები ჩანჩქერებად მხრებზე დაგღვროდა და
გხდიდა სპეტაკსა და ამაყს.
ბროლის მუხლისთავებს ვეღარ გიფარავდა,
ცისფრად მოქარგული კაბა.
მკერდზე მოგიჩანდა შეხსნილი საკინძე
ყველა გიწოდებდა თამამს.
მერე წლებთან ერთად,
ერთმანეთს ვაჩუქეთ
ორი ზღვისთვალება გოგო...
ორივე შენ ჩამოგგავს
ანგელოზის ღიმით,
მათზე ლამაზი ხარ ოღონდ...
მერე დროსთან ერთად ხანიც მოგვემატა,
ნაოჭმაც დაღარა სახე.
მაინც მიგამსგავსებ ივერის ღვთისმშობელს
ჩუმი სიკეთით რომ გვავსებს.
მერე, როცა გავა კიდევ ბევრი წელი
ნაზად დაგიკოცნი თვალებს.
ხელებს შეგიცურებ თოვლისფერ დალალში და
უკვე ვეღარ ვნახავ ჩანჩქერს...
მერე... კიდევ მერე... კიდევ უფრო მერე...
შუბლს რომ მოერევა დაღლა,
ჩემი თეთრი წვერით შუბლზე გემთხვევი და
ასე გადაგიხდი ამაგს.
დღეს კი... დღეს გავიდა ის ორმოცდაათი
(შენ რომ მოგიძღვენი) წელი.
თმებსაც მორევია თეთრი მორევი და
მე კვლავ გულისცემით გელი...
წლებმა ჩამოთოვა... და ჩვენი შეხვედრაც,
ნახევარ საუკუნეს ითვლის...