ახლა ისე ატანს ტანში ზამთრის სუსხი,
ქალაქს უცახცახებს ყბები...
ყველა თბილი ფიქრი შალად შემოვისხი,
ჩემივე კანკალით ვტკბები...

მინდა,დამიშინოს წვიმამ  გვარიანად,
გავხდე მობუზული ბეღურა...
გუბე ასკინკილით გავიარო,
თავზე კი ბავშვობა მეხუროს...

ისევ მაშინებდეს დათვლა ვარსკვლავების,
მეჭეჭს გამიჩენსო მჯეროდეს...
ჩემს ძმებს გადავახტე,__"აღარ გაიზრდებით!"
დედა მიყურებდეს ჩეროდან...

მზეზე ვთამაშობდე დედა-შვილობანას,
ღვეზელს დავაცხობდე ტალახის ...
თოჯინას სასწრაფოდ პირი ჩამოვბანო,
შევპირდე:"ზოოპარკს განახებ..."

მერე დავეძებდე კარლსონს გამალებით
თივისსურნელიან საბძელში,
მტვრიანს გამახსენდეს დედის დავალება,__
დილამდე სუფთად თუ გავძლებდი...

დილით წესისამებრ დედას "კაკუნებით"
დიდხანს ვიტრიალო სარკის წინ,
"ცოტაც და მომერგება,"__ ჩემს თავს ვარწმუნებდე,
დედამ წამასწროს და გამიწყრეს...

ისე გამიყინა სუსხმა სისხლძარღვები,
ქარი მატრიალებს,როგორც ნებავს...
მე კი იმედით,რომ წარსულით გავლღვები,
დამაქვს ერთი ბღუჯა მოგონება...