როგორ გიხდება, შვილო, ეგ ჩოხა,
დიდია მართლაც მაგ ჩოხის ფასი,
სხვაა ჩოხოსნის მიხვრა და მოხვრა,
დადგომა, ჯდომა, სიტყვა, თავაზი.

მინდა იცოდე, ჩემო გიორგი,
ჩემო იმედო, ჩემო ხვალის დღევ,
ადამიანებს ნიჭით, ცოდნით და
ხშირად ჩაცმითაც კი ვახარისხებ!..

და სულ ყველაზე მეტად ის მომწონს,
ვინც ირგებს ტანზე ქართულ სამოსელს,
ვისშიც წარსულის ვხედავ ცეცხლ-კოცონს,
მარად-ახალს და სამუდამოდ ძველს.

ვინც უკრავს ფანდურს, უკრავს სალამურს,
ვინც მღერის იმ ჩვენს ჯადოსნურ ჰანგებს,
ვინც ხდის სიცოცხლეს უფრო საამურს
და ტრადიციას პატივს მიაგებს.

ჯერ არ მინახავს ასე ლამაზი
შენი სურათი, ბიჭო, აქამდე,
გამახსენდება გმირი სამასი
და ლამის ცოცხალ ძეგლად გავქვავდე...

ო, ეგ ხანჯალიც როგორ გამშვენებს,
უკვე ვაჟკაცის იერს განიჭებს,
ბევრი ლამაზის თვალს შეაჩერებს
და აადევნებს შენს სწორ ნაბიჯებს...

იარე ასე, ქართულ იერით,
ცას მიაფინე მშვიდი გალობა,
დე ამარცხებდეს ჩვენი ჰანგები
წარმავალობის გარდუვალობას!..