არც შენ იქნები მარადი,
სიცოცხლევ, ჩემო მზიანო,
მეც მალე წამეფარება
შავი ნაბადი მიწისა,
ამ ცოდვილ დედამიწაზე
რამდენიც უნდა ვიარო,
ჩაივლის ჩემი ზღაპარიც
სიხარულის და სიმწრისა!..

მარტო სახელი დარჩება
და ლექსი, თქმული ანაზდად,
შენი სურვილის სხივით რომ
ვაგვირისტებდი სტრიქონებს,
ეგ ერთადერთი იქნება
შორი მომავლის დაფასთან,
თავმომწონედ და ამაყად
მზეში რომ გამოიქროლებს...

სხვა ამაოა ყოველი,
მშვენივრად ვიცით სუყველამ,
მჯობი ურთიერთტრფიალის
სხვა რაღა უნდა გვეკეთა?!
ამიტომ, ჩემო ძვირფასო,
ნუ წუხდები და ნუ ღელავ,
იცოცხლებს, ვიცი, იცოცხლებს
ამ სიყვარულის ლეგენდა!..

ძეგლს ვუდგამ საუკუნოვანს
გულს, სავსეს მზითა და შენით,
ამას ვუტოვებ სამშობლოს
საჩუქრადა და საუნჯედ,
სხვა არცა მაქვს და არც მქონდა
ქვეყნად რაიმე საშველი,
ფერფლსა და დავიწყების მტვერს
როგორმე რომ გადავურჩე!..