ვარ სააქაოს გაღმა – ჩამომიღამდა შუქი.
სულმა დამტოვა მარტო, სიცარიელე მმართავს.
სხეულში, სადაც უწინ – სისხლი ავსებდა ძარღვებს,
დღეს საფლავს უკვე (ჩემსას) ეკლის ბარდები ხლართავს.

როგორც კულისებს გაღმა – უმსახიობო სცენას
ავსებს დარბაზის მტვერი, უნაყოფო და მშრალი,
მე მიწამ მშთანთქა გუშინ, ამომითხარა გული
უფსკრულის პირას მყოფი – ჭიანჭველებს ვგრძნობ ტანში.

მე ვარ უსისხლო არე და მარტოობა მტანჯავს,
სხვისი ცოდვებით დაღლილის – ჩემი თამაში მტკივა.
თამაში, სადაც მე ვარ მთავარ როლში და რისხვაც
ჩემზე ინთხევა ხალხის... (ტანზე ცრემლები მცვივა).

ვარ უნაყოფო ხე და ცოდვის ჭაობში ვდგავარ.
მინდა გავცურო სადღაც, ამ ბნელ ღამეებს მიღმა...
უფრო და უფრო ხშირად ვიკრებ ძალას და მაინც,
დაღლა მიმათრევს იქით – სადაც უღმერთოდ ცივა.

ვირწევი, როგორც მთვარე, ღამე მაყოლებს თითებს,
როგორც კლავიშებს ვინმე კომპოზიტორი... სადღაც...
ვარ უსხეულო სული, წვიმა ჩამასხეს მკერდში,
ვმძიმდები, ვდუმვარ, ვთრთივარ, მიჭირს სუნთქვა თუ რაღაც...

მე ვარ ფუღურო... ცარიელი და სავსე...