ძველ ხალხს უთქვამს: "თუ გინდა ხშირად არ დაგესხან თავს, შენ უნდა დაესხაო"...
ეს ისეა ეხლა რომ იტყვიან ხოლმე: "საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმააო"...
"გამოცდილება გვალაპარაკებს"-ო, - (ამით დაუდასტურებიათ თითქოს)...
ამ გამოცდილების და ყველაფრის მიუხედავად, საქართველო მაინც სულ თავდაცვითი საქმეებით არის და იყო დაკავებული...
ასე რომ ვამბობ, ძველ ხალხს-მეთქი, ჩემში თითქოს ორმაგდებიან პატრიოტული შენაერთები...
აქ იმ ძველ ხალხზეა ლაპარაკი და კიდევ უფრო ძველზე, ახლა რომ ამბობენ ხოლმე: "ის დრო სჯობდაო"...
მიყვარს მათი მოსმენა...
მოყოლას რომ იწყებენ: "წინათ სად იყო ასე და ასეო"...
ეს "წინათ"-იც მიყვარს და კიდევ ბევრია მისთანა...
ვიცი, სიმართლისგან ძალიან შორს ვარ ამას რომ ვამბობ, მაგრამ ხან ისე მგონია ხოლმე, რომ ეს ძველი ხალხი სულ პატრიოტები იყვნენ...
რა თქმა უნდა ეს ასე არ იქნებოდა და არც ყოფილა, მაგრამ მაინც მგონია...
მერე თავს ვიმართლებ ხოლმე საკუთარ "მე"-სთან...
მაშინ უბრალოდ სხვა რამეს ერქვა ადამიანი და ადამიანობა-მეთქი...
ალბათ ამის ბრალია...
ახლაც, დარწმუნებული ვარ, არანაკლებ გულიანი და ვაჟკაცი ბიჭები არიან, მაგრამ...
დღეს შეიძლება ომით და ბრძოლით არსებობდე,(შენი საარსებო წყარო იყოს, საშემოსავლო)
მაშინ კი დედა ბიჭს სამშობლოს შესაწირად ზრდიდა... ანუ ამისთვის ცხოვრობდი...
ძალიან დიდი აზრი დებულა ამაშიც...


დროის გამოცვლამ ყველაფერზე იმოქმედა...
ადამიანის ორგანოებზეც კი...
გული გამოეცვალა ხალხს...
ყველა ამის მიზეზად გაჭირვებას ასახელებს, იმ გაჭირვებას, რომელიც ქართული ოჯახების დიდ ნაწილს ჩასახლებული ყავს და ისე ებღაუჭება, თითქოს მათ გარეშე გადაშენდებაო...
მაგრამ...
აბა ავიღოთ თუნდაც სკოლის ისტორიის წიგნები და გადავხედოთ ხალხის მდგომარეობას...
გაჭირვება მაშინ იყო თუ იყო...
მაგრამ გამოიცვალა ხალხი...
აი მიზეზი!...
გაჭირვება მაჩვენე და გაქცევას გაჩვენებო...(ესეც ძველი ხალხის სიტყვებია)
ხოდა მგონი ისე არაფერი გაუგია ამ ხალხს ძველი წინაპრებისგან, როგორც ეს გაიგო...
ასი ათასობით ქართველს აქვს დატოვებული(თავის ნებით) სამშობლო და გახიზნულია...
სად არ გადააწყდები ასეთებს... ზოგს უკვე გულაცრუებულ-გაციებულებს...
არადა თითქმის ყველა იტყვის და თუ ყველა არა მეტი წილი მაინც, რომ მათ უყვართ თავიანთ ქვეყანა და თუ მას დაჭირდება, საკუთარ მაჯებსაც მიუერთებენ სამშობლოსას...
დარწმუნებილიც ვარ ბევრი მოიქცევა მასე, მაგრამ...
ან რაღა მაგრამ? ერთი მაგრად შებერვა გვინდა და წაიქცევა ჩვენი საქართველო...
მერე კი მართლა აღარ იქნება საშველი...
აქ როცა უჭირს შენს სამშობლოს, სანამ შენ დაგიძახებს და დასახმარებლად მოხვალ(თუ მოხვედი), შეიძლება აქ მაცხოვრებელმა სხვა ერის წარმომადგენელმა აუბას მხარი, ხელკავი გაუყაროს და დაიყრდნოს...
ვინ იქნება მერე ნამდვილი "ქართველი"?
ახლო მეზობელი გერჩივნოს შორეულ მეგობარსო, ესეც ძველ ხალხს უთქვამთ და ზედგამოჭრილია ამ სიტუაციაზე...
გასაგებია, რომ ძალიან რთულია, როცა ცოლ-შვილი, დედ-მამა და რავიცი კიდევ რამდენი ადამიანი მშიერია შენს გარშემო, შენ შეგიძლია მათი დახმარება და არ აკეთებ... ანუ თუნდაც უცხოეთში წასვლა და იქ მუშაობა,როცა აქ მართლა არაფერი გამოდის,(ასეც ხდება ოღონდ)...
მაგრამ რა პასუხს გასცემ ქვეყანას?
რომელსაც დაჭირდი და სახლში არ დახვდი...
ქვეყანას, რომელსაც შენ და შენისთანების გამო ჰქვია ქვეყანა...


არ მინდა გადავიხარო კონკრეტული არგუმენტებისკენ და მოწოდება გამომივიდეს, ვიცი მაინც ჩანს ჩემი დამოკიდებულება ნაწერში, მაგრამ სხვანაირად ვერ გამომივიდოდა...
ყველა ინდივიდუალურია...
ზოგში რაღაც მეტადაა...
ზოგში ნაკლებად და ეს ასხვადასხვანაირებს აზრებს...
უფალია ყველას და ყველაფრის დამნახავი და ის განსჯის და დასჯის ვისაც როგორ ეკუთვნის...
ჩვენ ვინ ვართ ვინმე განვიკითხოთ...