სი-ჩუმე,
სი-ცარიელე,
სი...

არეული ცხოვრების დალაგებას ვიწყებ იქნებ სადმე მოგაგნო, იქნებ სადმე აქვე ხარ და ვერ გამჩნევ.
მე ყველაფერი გაგატანე, გაგატანე ყველაფერი რაც გამაჩნდა-დავცარიელდი.
გეძებ ყველგან. ფხიზლად მძინავს, რომ ზარის ხმა არ გამომეპაროს.
ფეხის ხმაზე შევკრთები ხოლმე, გული ამიჩქარდება და მერე ისევ
სი_ჩუმე.
გაღვიძებისას თვალებს ვაცეცებ, ვფიქრობ იქნებ უკვე მოვიდა და გამომეპარა-მეთქი.

ხელის გულზე მაქვს დატეული ჩემი გრძნობები, ვერ ვიმეტებ გადასაყრელად და ისევ გულში ვაბრუნებ, მერე კი ვხვდები რომ ცარიელი ვარ.
მთელი სამყარო ჩამეტეოდა გულში, დიახ აი ამ გულში, ბევრჯერ უნდა გავიმეორო ეს სიტყვა-გული, გული, გული...
იქნებ მისი არსებობა გამახსენონ სიტყვებმა მაინც, რადგან ვეღარ ვგრძნობ.

სულ, სულ წაიღე ყველაფერი, მე გთხოვე დაგეტოვებინა ფიქრები მაინც, მაგრამ არა ასე უარაფროდ, არაფრის გარეშე დავრჩი.
პულსს ვითვლი, ეეერთი....
მეორე აღარ გამოჩნდება დიდი ხანი და სი-ცარიელე.
საათებია, დღეებია, ვითვლი გულის ფეთქვას, რომელიც თითქოს სადაცაა უნდა შემიწყდეს, მაგრამ არა ურცხვად ფეთქავს, ძალიან ნელა, ნელა, კიდევ უფრო ნელა.

გაღვიძებისას(ვიღვიძებ კი?) ნელა ვახელ თვალებს, ნელა, ნელა, ძალიან ნელა.
მინდა ეს მოლოდინი მაინც გაგრძელდეს დიდხანს, ილუზიებმა მაინც გასტანონ სულ ცოტა ხანი.

მე გთხოვე დაგეტოვებინა მოგონებები მაინც, მაგრამ წაიღე ყველაფერი, წაიღე ის რისი წაღებაც ვერავინ შეძლო. თან გაიყოლე ყველა შეგრძნება, სუნთქვა, ჩემი პულსიც კი თან გაიყოლე.

მეგონა წერა გრძნობების გადმოცემა იყო, ახლა კი არაფერს ვავსებ ამ სიტყვებით. მე ჩემი ძველი ტკივილები მენატრება, ის სულელური ტანჯვა მენატრება ჩემი გამოგონილი რომ ყოფილა თურმე.

ერთი, ორი, სამი, ოთხი....
ფეთქავს ეს გული, მხოლოდ მაშინ როცა მესმის კიბეებზე ვიღაცის ჩამოსვლის ხმა და მერე ისევ ამ საშინელ რეალობას ვუბრუნდები, სადაც არც გაზაფხულია, არცერთი სეზონია, არ არის მზე, არ არის ყვავილები, არც თოვს, არც წვიმს, უბრალოდ შავ-თეთრია ჩემი ქუჩა.

სი-ჩუმე,
სი-ცარიელე,
სი-მარტოვე,
სი-...

კარზე კაკუნია, იქიდან მესმის კითხვა-შეიძლება?
და მეც ასე უაზრო ფიქრებს მიცემული, "სი"-ს ვეუბნები მარტოობას და იმ კარს ვუღებ ფართოდ ერთ დროს შენ რომ გიღებდი.

სი...