საფრანგეთის ნორდ-პა-დე-კალეს რეგიონში , არასის ერთ პატარა სკვერში ყოველთვის იდგა ერთი გოგონა. ასაკით ალბათ დაახლოებით 15-16 წლის იქნებოდა. ჩამოყრილი მხრები, წვრილი ტანი, მზისგან ჩამუქებული სახე  და დახეული , გახუნებული კაბა ( მშობლების ნაჩუქარი) , რომელიც წლების მატებასთან ერთად აშკარად თითო სანტიმეტრით თანდათან მოკლდებოდა. თმები ყოველთვის გაშლილი ჰქონდა , გრძელი, შავი. მისი მხოლოდ თვალები ანათებდნენ ცისფერი ოცნებით. ხელში ფერადი ბუშტები ეჭირა და ღიმილით ყველას სთავაზობდა ეყიდათ. სახელად ელი ერქვა. ერთი უცნაურობა ახასიათებდა , ყოველ თვეს ცაში 365 ცალ ფერად ბუშტს უშვებდა , სჯეროდა რომ სანაცვლოდ ზეციდან ამ ბუშტების ფერი წვიმა წამოვიდოდა და ქალაქს მის ფერებში შეღებავდა. ოცნებოდა , რომ გზა შეიძლებოდა ყვითელი ყოფილიყო ან იასამნისფერი. შენობები ცისფრად შეღებილიყო , ქუჩები ვარდისფრად , ადამიანებს აღარ ევლოთ ჩამქრალი თვალებით და აღარ ემათხოვრათ ფერადი ღიმილი.

  ცისფერ ზეწარზე წამოწოლილა ვებერთელა მთვარე, თეთრ ღრუბლებში გახვეულა და მხოლოდ თვალებიღა მოუჩანს .  ამ თვეს აღარ გაფრინდნენ ბუშტები , მხოლოდ ერთი ცალი თეთრი ბუშტი გამოსტაცა ქარმა ქუჩის კუთხეში “მძინარე “ ელის და მის ფერ ღრუბლებში გააქროლა. ამ ღამეს მართლაც მოვიდა ფერადი წვიმა ...