მე ვიცნობ ემაგ ჯმუხ ფშაველს,
პოეტს ბრძენსა და აზრიანს,
როდესაც მისი სტრიქონი
დაიწყებს ხმაურს და ზრიალს...

ასე მგონია მთებში ვარ,
ლაღი ლაშარის საბრძანისს, -
თავად ღვთისშვილებს გამოაქვთ
საყმოსთვის სულის საგძალი!..

როგორც მისანი, ქურუმი
სიტყვებს გამოფენს მწყაზარებს,
თითქოს კლდე ლაპარაკობდეს,
თითქოს რეკავდეს საზარე!..

არ ოდენ ფშავის, მთლიანად
ქართული ლექსის ლაზათი -
მოფიხვნობს ჯარჯი ფხოველი,
სამყარო უსმენს ნაზავთი!..