ზამთარი აი, ის იყო,
როგორ არა ვთქვა, მართლა, რა,
ერთად რომ ვითოვლებოდით:
მე, მთა და ჩემი ჭართალა...

სოფელიც პატარა იყო,
მეც ბალღი ვიყავ, პატარა,
ბედნიერებად გვათოვდა,
გავიხარებდით რად არა.

სიჩუმე ილტოს ხეობის,
წყლის მოჩხრიალე მათარა,
ფრთებდაფიფქული ბეღურა
და ჩხიკვი ენაჭარტალა.

ბარდნიდა, ისე ბარდნიდა,
ცა ცხაპირი და ცხრათვალა,
რომ დედამიწას უჭირდა
ლამის ნაბარდნის ატანა.

მე კი მიყვარდა ის თოვლიც,
ის სუსხიც სახლის კართანა,
ჟამმა სითბოდ და სინათლედ
ჩემში რომ გამოატარა...