- მა, მე სახლს ვხატავ , ჩემს სახლს...

ისეთი ღიმილით მეუბნება , რომ რთული დღის შემდეგ ყველა პრობლემა მავიწყდება. ისიც შავ ფანქარს იღებს და სახლს ხატავს, დიდს არა , პატარას , პატარა ფანჯრებით.

- მა , ეს სახლი დაფრინავს ...
      საკვამურს ბუშტებს ახატავს და ფერადი ფანქარებით აფერადებს.მერე მზესაც ხატავს    და სხივებს მაუქებს.

- მა , მე ესეთი სახლი მინდა , პატარა ,ფერადი , მათთან ერთად და თან , რომ დაფრინავდეს. მინდა, რომ ღრუბლებს გავსცდე ,მინდა მზე მე თვითონ კიდევ უფრო მეტად გავამუქო.

მერე გოგოს მიხატავს და მეუბნება , რომ თვითონ არის , ოღონდ მარტო .
 

- მა , ერთად გავფრინდეთ , ძალიან მაღლა , არ შეგეშინდეს , მე არაფრის აღარ მეშინია , აღარც სიბნელის.

ფურცელს მაძლევს და ისე მაგრად მეხუტება,უკვე სუნთქვა მიჭირს.ის ღრუბლებით სამყაროს ძერწავს , როცა ყოველღამით ყველა ბავშვს სძინავს , ის კი ფანჯარაში დგას  კიბის საფეხურებით ზომავს სიმაღლეს ზეცამდე და ითვლის რამდენი ბუშტი დასჭირდება. ის გაქცევას გეგმავს კედლების მიღმიდან და იმაზე დიდ გალაქტიკას ქმნის საკუთარ თავში , ვიდე ჩვენ გაგვაჩნია.

მე მა ყოველდილით შუბლზე მკოცნის , როცა სამსახურში მიდის.

ის კი მა-ს მე მეძახის , როცა მასთან მივდივარ და ის ამ დროს სხვა ბავშვებთან ერთად ფანქრებით ხატავს ფურცელზე ბავშვობას , რომელიც მშობლებმა წაართვეს.



- მა , ძალიან ახლოა ზეცამდე , წავიდეთ ...