მომწონს, რომ ჩემით არა ხართ ავად,
მომწონს, რომ  თქვენით - არც მე ვავადობ,
რომ არ გაცურდა დედამიწა – ეს მრგვალი ბურთი,
მძიმეა ფეხქვეშ ძველებურად და უღალატო.
მომწონს, რომ თქვენთან შემიძლია კიდეც ავმჩატდე,
კიდეც მოვდუნდე და სათქმელი არ ვთქვა მითებით
და როცა ოდნავ შემეხება თქვენი სახელო,
ამ სულშემხუთველ ტალღით, არც კი წამოვწითლდები.
მე ისიც მომწონს,რომ ჩემს თვალწინ სხვა ქალს ეხვევით,
და არც მე მწყევლით ალერსისთვის სხვათა, სრულიად,
რომ უთბილესო, ჩემს თბილ სახელს ისე არ ამბობთ,
რომ ამბიონთან გვიგალობონ ალილუია.
მადლობელი ვარ - ჩემი გულით, ჩემი ლექსებით,
თავად არ იცით, რომ გიყვარვართ ისე ძალიან,
რომ ამარიდეთ უძილობა და პაემანები,
რომელიც ხშირად ხანმოკლეა...ან სად გვცალია,
რომ ერთად გვედგას მზის გვირგვინი ან გვიანამდე
გვატაროს ბაღმა, გადახრილი მთვარის ბილიკით,
მადლობას გიხდით, სამწუხაროდ, არ გახდით ავად
ჩემით და – არც მე –სამწუხაროდ,ანუ პირიქით!

* * *
Мне нравится, что вы больны не мной,
Мне нравится, что я больна не вами,
Что никогда тяжелый шар земной
Не уплывет под нашими ногами.
Мне нравится, что можно быть смешной -
Распущенной - и не играть словами,
И не краснеть удушливой волной,
Слегка соприкоснувшись рукавами.
Мне нравится еще, что вы при мне
Спокойно обнимаете другую,
Не прочите мне в адовом огне
Гореть за то, что я не вас целую.
Что имя нежное мое, мой нежный, не
Упоминаете ни днем, ни ночью - всуе...
Что никогда в церковной тишине
Не пропоют над нами: аллилуйя!
Спасибо вам и сердцем и рукой
За то, что вы меня - не зная сами! -
Так любите: за мой ночной покой,
За редкость встреч закатными часами,
За наши не-гулянья под луной,
За солнце, не у нас над головами,-
За то, что вы больны - увы! - не мной,
За то, что я больна - увы! - не вами!