შენ, ჩემი ბოლო ამოსუნთქვიდან,
ასი წლის მერე - მოსვლა რომ გელის,
გწერს, ისე როგორც - სიკვდილმისჯილი,
მიწიდან – ჩემი მარჯვენა ხელი.

–ნუ მეძებ! ჩემი ყავლი გავიდა!
აჰ, ჩავლილია  წელი იმდენი,
მხოლოდ სიტყვებით – ლეთას გაღმიდან,
გამოგიწოდე თხელი თითები.

შენი თვალები - ორი კოცონი - მფერფლავს,
გეენის ცეცხლის სადარი,
მაგრამ ხომ ხედავ – ხელსაც ვერ ვანძრევ,
ხელსაც ვერ ვანძრევ – ასი წლის მკვდარი.

მხოლოდ ლექსები მიჭირავს მუჭში,
პატარა გროვა – დიადი მტვერი!
შენ კი დაეძებ სახლს – სადაც ვიშვი,
ანდა სიკვდილით  ვიცვალე ფერი!

და მესმის - როცა გუნდი ქალების,
ჩაგივლის - ჭრელი და თვითმარქვია,
შენ ამბობ: ჩემთვის მკვდრები ხართ, ყველა!
ის ერთი ცოცხლობს...მარინა ჰქვია...

მისი მსახური –  ჩემივე ნებით,
და განძეულის - ვიყავი მცველი,
ვატყობ - მძარცველებს, მკვდართა ქონების -
თქვენ, მის ბეჭდებზეც წაგიცდათ ხელი!

აჰ, ეს ბეჭდები ! თვლებით თლილებით,
მე ვინანიებ პირველად... ჰო და –
სულ ხელუკუღმა მოსროლილები,
შენამდე მქონდა!

და ძლიერ ვწუხვარ, რომ მზეს - ჩამავალს,
მოვდევ - ძალიან, ძალიან დიდხანს –
ასი წლის შემდეგ -რომ ერთ საღამოს,
ეს ყველაფერი – შეგხვდე და გითხრა!

ნიძლავს ჩამოვალ, რომ ჩემს სატრფოებს,
შენ შეუკურთხებ საფლავში: – თქვენი...
ყველას მოგწონდათ! მაგრამ სამოსი
ვერ შეუღებეთ - ვარდების ფერით.

აჰ, უანგარო ვინ არის ქვეყნად?
არც მე ვყოფილვარ. თუ არ ვიღებდი -
მე მოვითხოვდი წერილებს მათგან,
რომ დამეკოცნა - ლექსის იმედით.

პირობითია არყოფნა. გითხრა?
რა დაშავდება ვითომ გამხელით?
შენ -საყვარლების სალუქ სხეულებს –
უარყოფ – ჩემი ძვლების სახელით!




К тебе, имеющему быть рожденным
Столетие спустя, как отдышу, —
Из самых недр — как на смерть осужденный,
Своей рукой пишу:

— Друг! не ищи меня! Другая мода!
Меня не помнят даже старики.
— Ртом не достать! — Через летейски воды
Протягиваю две руки.

Как два костра, глаза твои я вижу,
Пылающие мне в могилу — в ад, —
Ту видящие, что рукой не движет,
Умершую сто лет назад.


Со мной в руке — почти что горстка пыли —
Мои стихи! — я вижу: на ветру
Ты ищешь дом, где родилась я — или
В котором я умру.


На встречных женщин — тех, живых, счастливых, —
Горжусь, как смотришь, и ловлю слова:
— Сборище самозванок! Всё мертвы вы!
Она одна жива!


Я ей служил служеньем добровольца!
Все тайны знал, весь склад ее перстней!
Грабительницы мертвых! Эти кольца
Украдены у ней!

О, сто моих колец! Мне тянет жилы,
Раскаиваюсь в первый раз,
Что столько я их вкривь и вкось дарила, —
Тебя не дождалась!

И грустно мне еще, что в этот вечер,
Сегодняшний — так долго шла я вслед
Садящемуся солнцу, — и навстречу
Тебе — через сто лет.

Бьюсь об заклад, что бросишь ты проклятье
Моим друзьям во мглу могил:
— Все восхваляли! Розового платья
Никто не подарил!


Кто бескорыстней был?! — Нет, я корыстна!
Раз не убьешь, — корысти нет скрывать,
Что я у всех выпрашивала письма,
Чтоб ночью целовать.

Сказать? — Скажу! Небытие — условность.
Ты мне сейчас — страстнейший из гостей,
И ты откажешь перлу всех любовниц
Во имя той — костей.