ხმა სამარიდან
(საკუთარ სამარეში)

                                შენ გაჩნდი არა ჩემთვის და შენთვის არამედ მამულისთვის...
                                                                                                    ციცერონი
ისევ დაწერე... ლექსის წერა ხარ...
ვიღაც მოუსმენს ლოდების აჩრდილს...
საკუთარ საფლავს მიაწერაქვე:
გაქვავებისთვის მოკვდი... და გაჩნდი...
მოუხდებოდა შენი წერა ქვას...
ყველას ხომ თან სდევს ქვების არჩივი...
გამოაღვიძე სისხლში ხელახლა
სიკვდილ-სიცოცხლის ბნელი მარჩბივი...
გზა გაუყავი უგზოს და უკვლოს
სხვამ რა გაგიყო იმას არ ვჩივი...
სულის შიმშილმა ძაღლივით მოგკლა
ქვის ფურცელს შერჩი გამწყდარ ქანცივით...
შენს მარცვალს თესდი სხვების ქვითკირზე
და მკაში გეცვა კაბადონები...
ნეტავ ჯოჯოხეთს გადაიმკიდე
მიწას სამოთხეს მოაგონებდი...
....................................................................
ქვათა ქვითინში... ქვითი ქვითამდე...
კბოდეებამდე... კიდევ იქამდე...
კიდი-კიდემდე უფალს მივდევდი
და ქვაზე მეტი შემომხვდა ძვალი...

          ....
რწმენით და იმედით გეძებდი უფალო
და რომ ვერ გიპოვე ორივე ავტირდით...
ცა იყო საოცრად ნათელი, უბრალო,
სათუთად ნაძერწი, ნათალი, ნატიფი...
და რა ჯობს ხეტიალს? არავინ დარაჯობს
ნატვრისფერ თვალებში წაკითხულ სიმართლეს:
ეძებე... ეძებე... ოდესმე იპოვი
გვირაბის ბოლოში გაჩენილ სინათლეს...

                  ......
ვით წითელ იებს
ლურჯი იგრიკის
მთვარეებს  ვკონავ...
ქალის ცნობას და
ქალში ბილიკის
რა უნდა პოვნას...

      ...
თვალო,
ჩხია ჩხატი ხარ
ჩხა-ჩხა გხატე ხატია...
ვიცი როგორ გიბნევენ
თავგზას ჩემი ჩხორები...
გოგო,
თუ რამ დამრჩება
ჩემი ლექსის ხათრია,
რომ იცოდე
როგორ ვარ
გადაღლილი ცხოვრებით...