ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

მოიღვარა ღამე ღელვის, ღელე-ღელე რა იმღერებს
და იმ ღელვებს, მე, რომ ველი მე რომელი გამიელვებს...
ცაზე დავწნავ ელვის ულვაშს ალვის აისს ლალისტანას
წვიმისწულებს ვეძებ ლალის წვიმის წვეთებს ალისთანას...
წვიმიანზე წვიმის არე წაიფარებს სხივთა ფარას
დაწვიმების დამდნარ ფერით ჩამოიშლის დალის დალალს...
უკან მომდევს ღამე ღელვის ვარ მღელვარე მთვარისწული
ათასფრთება ცისარტყელის ჩემში სახლობს მთვრალი სული...
და კვლავ გელი ველით ღელე... ცის ლურჯ ტბაში მარტო ვმღერი
არ მომწყინდა მარტო მღერა და ლოდინი ღელვისფერი...

...
ლეგენდებით გაგენდე მერე მივთქვი მითი-მით
ვტოვებ ლანდებს ლავანდებს მარხილით და ხარ - ირმით...
განა ეს თქმა ღვარ-თქმაა... ცას ვფენ უფრო დაფნებით
ჩემი გზები ალთაა: ალკუდების აფრები...
ალთაგორის ალაგზე წვება წვიმის წამება
ფერთა ამოსალაგზე მიიბინდიანება...

...
ბნელბნელი ბურუსების ტალღა მოეშურება...
ნელი გამოგორებით მთიდან მონამორები...
შებურულან მოლები... მურა ნიამორები...
მდორე... მდორე... მდინარის დენა გამოვიარე...
თეთრი ნისლი თეთრონებს: მოათქარფლოქვქელოვნებს...
დადნა დღეთა მდევარი: თეთრი ღამის  ხორხოში
როგორც დაუდევარი: დავრჩი სიზმრის ბოლოში...
ცის ღუნღულა ბალიშზე თავი ვეღარ ავიშვი
ბურუსებო გეყოფათ! ვხვდები ყინვის ქალიშვილს...
ხოდა მე ამ ბუნების ვენაცვალე ხოდაბუნს...
ჩემი ხევისუბნების ქარით ვწეწავ თმათაბუნს...

...  (დიოგენეს საძმოში ნათქვამი)
დამდნარ ღვარებში ღმერთს რომ ვაქსოვდეთ
შორ ღელეებში რომ ვხასხასობდეთ...
ღრეებში ჩაწნულ მზის სხივებს ვკოცნით
მკლავჩაძერწილი ბიჭები ოცნი...
......................................................................
ისევ ისეთი მინდა მახსოვდე:
რომ მღლიდე ძველი ქვების წაკითხვით
რომ ღირდეს ცეცხლი ცეცხლს წანაკიდი...
რომ ვწერდე შორს და ვწერდეთ უშორესს
რომ ვკვეთდე ქარს და ქარზე უქროლესს...
რომ შევძლო ყველა ბგერა ბაგემდე
რომ შევძლო ყველა წყალზე ბორიო...
რომ ბნელ ბურბურში ბჭეებს ვაგებდე
რომ ვაჟკაცურად დავხვდე მორიელს...
რომ ჩვენი მინდვრის ჯადო მოვრიო
რომ დაწაფებამ სული მოლიოს...
.....................................................................
რომ მინდის ბოლოს მითხრა: მინდიო...
გადავბიბინდი და დაბინდდიო...
და მეც დავბინდდე მთებზე კალთებზე
რომ უხდებოდეს ლექსში კვართებს მზე...
რომ ჩემი ჯადოს აღდგნენ კირთები
ვით მიუვალი: მიურითმები...
...............................................................
...ეხლა თბილისის ხეობებს ვხოხბობ
მაღლა ღრუბლებზე ლანდია ღალღის...
„ხოხო“-ვო ამბობს და მისდევს ორ ხბოს
გორგასალივით გაზრდილი ბალღი...

...
როცა გიყურებ (მარიალია...)
ანძებდალეწილ ვგევარ კანოეს...
ვგევარ იმ ყორანს სიცარიელე
რომ მიუტანა ორჯერვე ნოეს...
როცა გიყურებ თვალების წვენი
როგორ გადასდის დამთვრალ ძუძუებს...
ხდები ფაშატი ველის ველური
ქარზე რომ ლესავს ლაჟვარდის ძუას...
რა ზანზარია ქვეებვეება
ცრემლმოგლეჯილი ქრის ცის სიფითრე...
მიწის უფალი ცის ღმეერთს შეება
სხვა ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე:
რა ჯობს მშვიდობის ტყეში დასასრულს?
ტალღის ალღოში ჩალანძულ ბოინს...
ცისფერ წვიმაში ქრისტეს ან რასულს
საღამოს პირას შევხვდებით ორნი...