ტეტრაპტიქი 

(შესავალი)


თქვენი აზრებიც –
რბილ ტვინებზე მიწოლილი და მეოცნებე,
ვით ქონიანი ლაქიები გაპოხილ ტახტზე,
უნდა ვახელო – გასისხლული გულის ნაგლეჯით,
მწველად, უტიფრად,
ვაქილიკო გამოძღომამდე!

სულში არა მაქვს ერთი ჭაღარა,
ბებრუხანული გულჩვილობის ატანაც მიჭირს!
მე ხმით - მსოფლიო მეხად  მოვდივარ,
ოცდაორი წლის -
ლამაზი ბიჭი.

ფოე-ფოებო!
გრძნობებს აწყობთ ვიოლინოზე,
როცა სიყვარულს დაფდაფებზე დასცემს – უხეში.
მაგრამ ჩემსავით, სხეულს თქვენ ვერ ამოიბრუნებთ,
ისე, რომ დარჩეს – მხოლოდ ტუჩები!

მოდით, აგიხსნით,
მისაღების დათმეთ ბატისტი,
ცოლო, ჩინიან ჩინოვნიკის,
ანგელოზთა ციურ დასიდან,
თქვენ, ვინც ტუჩებს –
ისე მშვიდად გადაშლით,
მზარეული რომ,
საოჯახო წიგნს გადაშლიდა.

გინდათ?
დავტოვო ტანი  ავხორცი,
ვიყო ცასავით –
ტონები რომ გამოიცვალა,
გინდათ მოგექცეთ სინაზით, კრძალვით,
ღრუბელი შარვლით! –
კაცი კი არა.

არ მჯერა ნიცის!
ყვავილობდეს თუნდაც ლამაზად!
შეისხამთ ხოტბას ჩემეულ სიტყვით -
დედაკაცებო, გაცვეთილნო, როგორც ანდაზა,
მამაკაცებო, ჩაწოლილნო  ლაზარეთივით.


Облако в штанах

Тетраптих

Вступление

Вашу мысль,
мечтающую на размягченном мозгу,
как выжиревший лакей на засаленной кушетке,
буду дразнить об окровавленный сердца лоскут:
досыта изъиздеваюсь, нахальный и едкий.

У меня в душе ни одного седого волоса,
и старческой нежности нет в ней!
Мир огромив мощью голоса,
иду — красивый,
двадцатидвухлетний.

Нежные!
Вы любовь на скрипки ложите.
Любовь на литавры ложит грубый.
А себя, как я, вывернуть не можете,
чтобы были одни сплошные губы!

Приходите учиться —
из гостиной батистовая,
чинная чиновница ангельской лиги.

И которая губы спокойно перелистывает,
как кухарка страницы поваренной книги.

Хотите —
буду от мяса бешеный
— и, как небо, меняя тона —
хотите —
буду безукоризненно нежный,
не мужчина, а — облако в штанах!

Не верю, что есть цветочная Ницца!
Мною опять славословятся
мужчины, залежанные, как больница,
и женщины, истрепанные, как пословица.