(ძველი ლექსი)

ველი ველთა ლალებს და თქმას მიალალებს
ეგ ალივით თვალი მოლის ღვარით მთვრალი
მთის ბროლივით ვუსმენ ვით ბრიალა ღელეს
ალრაშების შხუილს ციურ წვეთთა თავლის...
უკამკამეს კვარით მზის გრიგალებს ვუნთებ
ალკუნების კუდით გადარეულ მორევს...
ალაკანის ქარი ქორებს გაეკიდა
თრობის თეურგები მოურევენ ორეს...
ველურ რაშებს ავშლი და გამომშრალ შრეებს
შრეებს ღვთიურ ღვარით მორიდებით ჩავშლი...
შეშლილივით მზერენ ღველფურ შორრიდეებს
არ გიხდება რაშო, უმეცრება ავშრის...
ვით ბორიოს ზღვებზე მო მონიიო ნავი
და ვით მშვიდ მიმოზებს მიმინოთა ქორო
ისე იმიზეზებს უმზეობას კავი
ოქროს კავი შენი რომ არ გამაქროლოს...
ალს ალთაშინ მოვრთავ ოფოფთა და ოფთა,
ალმასულევ მოლთა მიწას წვავდეს წვიმა...
რომ მე ვრწყავდე ბაღებს ქარვათა და ბროლთა
ცის ელვიან ბალთის ცეცხლიდან რომ ცვივა...
მარწყვის ველთა კალთამ ზავთი მიკალათა
და ოქროს გრაკალთა ბაღს გავღებავ ღველფით
საფირონის ველებს სადაფიანალთა
მოუხდება მთვარის ჩადრიანი ელფი...
„ეხ არაო, არა... მე სხვა მელის ნავი...
და მარაო ქარის: წითელ ბროლის ურვა...
ვით მზის მეზღვაური: სხივის ბინადარი
ნიჯარების ნავით რიჟრაჟებში ცურავს...