ჩაენთხლა ქუჩა - როგორც ცხვირი სიფილისიანს.
(მსუნაგის დორბლი - მდინარე ივლის.)
ბოლო ფოთლამდე საცვლებს ისვრიან
და  უწვებიან ბაღები ივნისს.

მე გამოვდივარ მოედანზე,
გადამწვარ კვარტალს -
ვით მწითურ პარიკს, დავიმხობ თავზე,
ხალხს ეშინია,
ჩემი პირიდან
ფეხს შეუჭმელი ყვირილი აქნევს.

მაგრამ არავინ განმსჯის და დამყეფს,
ფერხთით ყვავილსაც დამიფენენ! მხსნელად მოვედი!
და ყველამ, ვისაც ცხვირი ჩაენთხლა,
იცის -
ეს მე ვარ - მათი პოეტი!

როგორც დუქანი ისე მზარავს თქვენი სამსჯავრო,
ცეცხლმოდებული შენობიდან მოთქმა-გოდებით,
მე - ერთადერთს, წმინდანივით ამიყვანენ და
თავისმართლებად წარმადგენენ ღმერთთან ბოზები.

ისიც გადმოყრის ჩემს წიგნზე ცრემლებს,
ვინ იცის, ცაზეც მისთვის გარბოდეს,
რომ იღლიაში ამოჩრილი ჩემი ლექსები
სულმოუთქმელად წაუკითხოს
თავის ახლობლებს.