მე - მობუზული, მიგდებული დუქნის კუთხეში,
ვასხამ ღვინოს სულს და მუშამბას.
ვხედავ კუთხეში  – თუალნი მოშიშნი  –
და ღვთისმშობელი თვალით გულსა მჭამს.

თუნდაც შაბლონით,  გადადღაბნილით,
რა საჭიროა გაუნათო დუქნების ამქარს!
ხედავთ?  ბარაბა მათ ისევე წამოაყენეს
მიფურთხებული გოლგოთელის ვნებებზე მაღლა.

ჰო, შეიძლება  ტყუილია
და ჩემი სახე,
არ ახალია  გადაზელილ ხალხის მასაში
და შეიძლება, უბრალოდ მე ვარ
შენს ყველა შვილზე უფრო ლამაზი.

მიე  მათ
ჩაკლან დროის დინება,
თავის ობიან სიხარულებში,
შვილებმა დროზე, ზრდა დაასრულონ,
ბიჭები  –  მამა,
გოგოები გახდნენ ორსული.

ახლად ნაშობიც გამოუზარდე,
გამოჩხრეკილი მოგვებისგან  ჯერ კიდევ რა დროს,
მერე მოვიდნენ,
ჩემი ლექსების სახელებით
შვილები ნათლონ!

ჩემგან ინგლისი და მანქანები
არიან როცა ხოტბაშესხმული,       
ხომ შეიძლება, ერთ-ერთ რიგით სახარებაში
მეცამეტე ვარ მოციქული.

და დღიდან – დღემდე,
ისევ და ისევ,
მე ვილანძღები უხამსად როცა,
ხომ შეიძლება იესო ქრისტე –
ჩემი სულის ცისთვალებს ყნოსავს.


Ежусь, зашвырнувшись в трактирные углы,
вином обливаю душу и скатерть
и вижу:
в углу — глаза круглы,—
глазами в сердце въелась богоматерь.
Чего одаривать по шаблону намалеванному
сиянием трактирную ораву!
Видишь — опять
голгофнику оплеванному
предпочитают Варавву?
Может быть, нарочно я
в человечьем месиве
лицом никого не новей.
Я,
может быть,
самый красивый
из всех твоих сыновей.
Дай им,
заплесневшим в радости,
скорой смерти времени,
чтоб стали дети, должные подрасти,
мальчики — отцы,
девочки — забеременели.
И новым рожденным дай обрасти
пытливой сединой волхвов,
и придут они —
и будут детей крестить
именами моих стихов.

Я, воспевающий машину и Англию,
может быть, просто,
в самом обыкновенном Евангелии
тринадцатый апостол.
И когда мой голос
похабно ухает —
от часа к часу,
целые сутки,
может быть, Иисус Христос нюхает
моей души незабудки.