მე შემოვდივარ თამაშში ისევ -
შეყვარებული -
მობრიალე წარბის რკალებით,
რა ვუყოთ!
დამწვარ სახლშიც დროდადრო,
ბინადრობენ უსახლკარო მაწანწალები!

მახელებთ?
„მწირის გროშებზე მცირეს,
თქვენი სიგიჟე იტევს ზურმუხტებს“.
გახსოვდეთ !
მაშინ მოეხაზა პომპეის,  როცა
ვეზუვს აუხტნენ!

ე, ბატონებო!
ვინც წაბილწავთ,
გაძარცვავთ, დაკლავთ, 
მარტივად –
თუკი მოგეხუშტურათ.
ამაზე უფრო საშინელი გინახავთ სახე  -
როცა მშვიდად ვარ,
აბსოლუტურად?!

და ვგრძნობ,
ვიღაცა ჯიუტად ხტება,
შემოტკეცილი ჩემივე  ”მე”–დან.


Allo!
-მე გისმენთ.
დედა?
-ჰო, დედა!
თქვენი შვილი  ავადაა ბრწყინვალედ,
დედა!
მას გადაედო  ხანძარი  გულში.           
გააგებინეთ ოლგას და ლუდას - დებს ,
მოჭრილია ყველა გზა მრუდად,       
რომ ყველა სიტყვა,
თუნდაც ხუმრობა -
რომელიც ცხელი პირიდან მოსდის,
ვარდება როგორც ცეცხლმოდებული
საროსკიპოდან –  შიშველი ბოზი.

იყნოსა ხალხმა
შემწვარის სუნი!
მოყარა ჯარი,
ჩაფხუტებით, უელვარესით.
გადაეცით მეხანძრეებს:
მძიმე ჩექმებით - არა!
გულს, მობრიალეს, შესწვდებიან
მხოლოდ ალერსით.

თავად!
ავხაპავ თვალებიდან ცრემლებს კასრებით.
ნეკნებო, მოდით,  ჩამოგეყრდნობით.   
მისმინეთ:
ვხტები! ვხტები! ვხტები! ვხტები!
ჩაინგრა.
რადგან გულიდან ვერ გადახტები!

და ჩემს გადამწვარ სახეზე კოცნა –
მურიანი*, პატარა, ურჩი,
მოსკდება, რათა წამოეზარდოს ნახეთქებს ტუჩის.

დედა!
ხომ ხედავ,
მე ვეღარ ვმღერი,
მხოლოდ კლიროსი* –
მეცადინეობს  გულის მცირე სამლოცველოსი.

თავის ქალაში
გამომწვარი ფიგურები -  რიცხვთა, სიტყვათა,
ემსგავსებიან ნახანძრალი შენობის ბავშვებს,
და შიშით,
ცამდე ხელები რომ აუტანია -
„ლუზიტანიას“* –
ცას  ბავშვები მოებღაუჭნენ.

საკუთარ სახლის სიჩუმეში
მოცახცახე ხალხთან  აისის –
ნავსადგურიდან ასი ცეცხლოვანი თვალი იჭრება.
ის მაინც ჰქენი,
ასწლეულებს გადააწვდინე,
რომ ვიწვი!
„ვიწვიიიიიიიიიიიიიიი!“
ჩემო ბოლო ამოყვირებავ.