ყოველდღე ან დღეში რამდენჯერმე შენ იდექი ჩემს წინ და როცა ამინდზე საუბარს დავიწყებდით , მე ვამბობდი სრული გადახვევით:
-სიყვარული არ არსებობს!-ამ ფრაზის თქმის შემდეგ კიდევ ერთი პროცენტი ემატებოდა შენს ჩვევად გადაქცეულ უემოციობას და საკუთარ ვნებას ასევე უემოციოდ ჯაჭვივით მახვევდი კისერზე.

ყოველდღე ან დღეში რამდენჯერმე შენ იდექი ჩემს წინ სამი მიზეზის გამო:
1. ორივეს გვეჩემებოდა სიტყვა ,,უბრალოდ“
2. ორივე ვგრძნობდით წვიმას
3. ორივეს გვინდოდა თითქმის უკედლებო, დიდფანჯრებიანი სახლი ლონდონში.

ყოველდღე ან დღეში რამდენჯერმე მე ვთანხმდებოდი შენთან შეხვედრას, რადგან ერთადერთი ადამიანი იყავი, რომელიც არასდროს მკითხავდა, რას გულისხმობდა ჩემი არეული მზერა ან სიტყვები. ყოველდღე მე ვაუქმებდი ყველა სხვა შეხვედრას, ფეხებზე ვიკიდებდი მამიკოს ფულიანი მეგობრების შვილებს, PRADA-ს მაღალქუსლიან ფეხსაცმელებზე შემოსკუპებულ წითელპომადიანი დედიკოს დაქალებს და მოვდიოდი უმისამართოდ - რომელიმე სარდაფის არც ისე ძვირიან ბარში, რომელშიც იქნებოდა სიმშვიდის სუნი. ჩვეულებისამებრ, დიდხანს ვისხდებოდით მშვიდად, შენ გააბოლებდი მერამდენე ღერს , მე კი - როცა ხელებს ჟასმინის ჩაის ჭიქაზე გავითბობდი , ჩავწნიდი ჩემს (დასაწუნ, ოდნავ მოკლე) თითებს შენს სიგარეტის სუნით გაჟღენთილ თითებში და ვიგრძნობდი შეჩვევის გემოს.
ყოველდღე ან დღეში რამდენჯერმე  შენ მესაუბრებოდი ყველაფერზე. მე კი ყველაზე მეტად შენი სიტყვებით შექმნილი ლონდონი მიყვარდა (Notting Hill , რომელზეც შენ აუცილებლად გექნებოდა სახლი. Oxford Street, რომელზე ბოდიალიც არასდროს მოგბეზრდებოდა.  ქუჩები, რომლებიც მხოლოდ წიგნებში გენახა და მაინც გრძნობდი მათ განსაკუთრებულ სურნელს. ეს შენი ლონდონი იყო - ყველაზე უბრალო და აუცილებლად უნდა ჩანაცვლებოდა რეალურს.) ჩემთვის ხომ ის ერთი დიდი ქალაქი იყო უზარმაზარი მოსახლეობით, განვითარების უმაღლესი დონით. ამ ქალაქს არ უყვარდა ძილი, ან მე მეგონა ასე , რადგან ყოველ მეორე კვირას მამიკო გამთენიისას მიფრინავდა იქ გაურკვეველი მიზეზების გამო და მე უბრალოდ ბევრ ფულს მიტოვებდა. ჰოდა მეც შევიყვარე ეს კუპიურები. და ვბრაზობდი , რომ წამითაც არ მქონია საშუალება, მეფიქრა და მეგრძნო შენსავით.

დღეები ასეთი იყო.

და ყოველთვის, როცა მე გთხოვდი ქალაქის საუკეთესო მაღაზიაში გამომყოლოდი, შენ მომყვებოდი კარებამდე. საშინლად გაღიზიანებდა ნიღბიანი გამყიდველები , რომლებიც ზედმეტად კარგად თამაშობდნენ მხიარული ადამიანების როლებს , მხოლოდ იმიტომ რომ ჩემი სტატუსი ხიბლავდათ. ჩემს სტატუსზე მეტად კი ეხარბებოდათ საკრედიტო ბარათებით გატენილი საფულე და ყოველი მომდევნო კაბა. ეს ყველაფერი მეც გულს ამირევდა, მიჩვეული რომ არ ვყოფილიყავი. ჰო , რაც შეეხება მომდევნო მოზომებულ კაბას, შენი ღიმილის მიმიკას ველოდი; შენც მიღიმოდი და მიმტკიცებდი , რომ მოგწონდა ჩემი ჭრელი კაბები. მე კი გარდერობში გამოკეტილ ბრენდულ ტანსაცმელს შენი გახუნებული და მაინც ელეგანტური პიჯაკი მერჩივნა.

ყოველი შეხვედრისას მიხსნიდი , რატომ სჯობდა ,,Neal’s Yard Salad Bar” ჩემს ,,Monmouth”-ს, მე - პირიქით. ჩვენ, ორივეს,  სასაცილო არგუმენტები გვქონდა და მეტი არაფერი.

ყოველდღე, ბოლო დროს დღეში რამდენჯერმეც შენ ცხვირშეჭმუხნილი იხსენებდი , როგორ გაღიზიანებდა ბავშვობაში ჩემი თმის გაურკვეველი თმის ფერი, რომელიც ახლა აუცილებლად მოგეწონებოდა. მერე კი ბრაზობდი ყველა ქიმიურ საშუალებაზე, რომელიც მცვლიდა და ამის პასუხად ჩემი გაუჩერებელი კისკისი ხასიათს გირევდა. მერე მე თითებით გისწორებდი შეკრულ წარბებს და შენ , როგორც ყოველთვის, გეცინებოდა.

ყოველდღე ჩვენ ვხვდებოდით ერთმანეთს.
მე გეუბნებოდი:
-სიყვარული არ არსებობს!
პასუხად შენ გქონდა:
-დედამიწაც არ ბრუნავს!
ჩვენ, ორივეს, გვეღიმებოდა და თვალები არარსებული სიყვარულით გვევსებოდა. მაშინ ჩემი ემოციების მენიუ ივსებოდა და ჩვენ ერთმანეთის ღიმილიდან ვიცოდით, რომ ყველაფერი (სიყვარულიც , მიჩვევაც, თანაგრძნობაც, გაგებაც, ტკივილიც, მონატრებაც) იყო ასე - უბრალოდ.

ყოველდღე შენ იდექი ჩემს წინ, რადგან ჩვენს თვალებს ჰქონდათ შეხვედრა. ისინი ერთმანეთში ხედავდნენ თითქმის უკედლებო სახლს, რომელშიც არ იდგა ავეჯი და იდგა სიმშვიდის სუნი.
ლონდონში წვიმდა.
ჩვენ ვისხედით თბილისის სარდაფებში თითო ნათურით განათებულ მაგიდებთან და არასდროს ვეკითხებოდით ერთმანეთს, რას ნიშნავდა მორიგი ,,უბრალოდ“.