"არ მოგეწონოს იქნება, სთქვა: რისთვის ითავხედაო?
                                                            მონად აღზრდილმა მოლექსემ, სალამი გამიბედაო."
                                                                                                                              ვაჟა-ფშაველა


ამინდებია უთვისტომო, იმდენად ცივი,
ძველბში ატანს და წამი წუთობს, დღეები თვეობს,
მგზავრის გარეშე დარჩენილი, ვარ წყალში ტივი,
გაღმა ნაპირზე გადაგიყვან, წამოდი თეო.

წამოდი, გზაზე მოგიყვები განვიცდი რასაც,
და რაც აქამდე ვერ გავბედე, გავბედო უნდა,
ყოველი სიტყვა, რასაც ვიტყვი დამიჯდეს ფარსად,
ყოველი სიტყვით. და დაგკარგო სიტყვებით თუნდაც

უნდა იცოდე, და გჯეროდეს, და გწამდეს ამის,
უშენოდ ყოფნა რომ არ მიღირს არცერთ დიდებად,
ოდესმე მოვა, ვიცი მოვა ისეთი ჟამი
როცა სიტყვები თავისთავად გამარტივდება,

როცა უმგზავრო ტივს გაყვები უმისამართოდ,
ამ ტივს მიანდობ გულის ფრთხიალს, სუნთქვას და მზერას,
მზერადაღლილი გევედრები, თვალებწარმართო,
_ გთხოვ შემიყვარე. და თვალები მპასუხობს _ ვერა.

ამინდებია იმდენადვე ცივი, და ყინავს,
ყველა სიზმარში გევედრები, ხელები მომე.
მინდა რომ ვიყო დაორთქლილი, ოთახის მინა,
შენი ოთახის, და ზედ გული დახატო ხოლმე,

აირეკლება ყველაფერი ემოციებად,
ქრისტეს სხეული თითქოს ჯვარზე გამიკრეს მკერდშიც.
სუნთქვა რომელიც შენს ოცნებებს შვილად მიება.
და უნებლიე იმედცვანა, თვალების თქეში.

ამინდებია უთვისტომო, იმდენად ცივი,
ძველბში ატანს და წამი წუთობს, დღეები თვეობს,
მგზავრის გარეშე დარჩენილი, ვარ წყალში ტივი,
გაღმა ნაპირზე გადაგიყვან, წამოდი თეო.