ირღვევა კლდეი სალი...
მზეს დაჰფარვია ბინდი...
წყაროში დაშრა წყალი,
ფერდობზე ჰყვავის შინდი,
უდარდელობის ნისლი
ცას მარტოობის ჰფარავს,
და უკვე მკვდარი ისლი
იცავს წვიმისგან კარავს...
წამია თურმე ყოფნა,
ჰკივის არყოფნის ჟამი...
სხეული-მუნჯი თოფრა,
სული-დამშრალი ჯამი.