საიგიო (1118-1190)

  მთის ქოხი (სანკაშიუ)
(შემოკლებული ვარიანტი)

პოეტის სახელი საიგიო - „დასავლეთისკენ მიმავალს“ (西行) ნიშნავს.
მას აგრეთვე მოიხსენიებ-დნენ როგორც საიგიოო-ჰოოში (西行法師),
სადაც „ჰოოში“ სასულიერო რანგია და ბერს ნიშნავს, მისი ნამდვილი
სახელი კი სატოო ნორიკიიო / იოშიკიოა (佐藤義清). საიგიო მოღვაწეობდა
ჰეიანისა (平安時代 - 794-1185) და კამა-კურას (鎌倉 - 1185-1333) ეპოქების მიჯნაზე.

          ***
გონების თვალით
შემოდგომის
ვფურცლავ ფერადებს...
ნისლები ფარავს მთის ფერდობზე შეყუჟულ სოფელს.
გამოდარებას არ აპირებს ავი ტაროსი.

                          მთვარე

საღამოს ბინდი.
შემოდგომის ცაზე გამოჩნდა
            ფერმკრთალი მთვარე -
სახელად: „თითქოს,
            სადღაც სულ ოდნავ“.

            ***
მამლის ყივილმა
უდროო დროს
გაკვეთა ღამე.
ალბათ აცდინა
შემოდგომის მთვარის ნათელმა.

                      შემოდგომის ბილიკებზე

„როდის შეფერავ
მეწამულით ნეკერჩხლის ფოთლებს,
როდისღა, როდის?“-
საწვიმარ ქუფრით
პირმობურულ ცას მინდა ვკითხო.

                      ***
რა ბედენაა ჩემი სევდა და სიმძიმილი?
ზარებსაც უკვე ხმა ეცვალათ
საღამოს ბინდში.
ნამის წვეთები
სიცივისგან თრთვილად ქცეულან...

            ***
შორს ყველასაგან,
კლდოვანი მთების ხეობაში
ეული, მარტო,
კვლავ მივეცემი კაეშან ფიქრებს,
გარიდებული თვალთაგან კაცთა.

              ***
სისხამი დილა.
მკერდით მოარღვევს,
ბალახების შქერალს ირემი...
და უხმაუროდ, მდუმარედ ცვივა,
მიწაზე, დაბლა, ნამის წვეთები.

              ***
ჩამოცვენილი ფოთლების ქვეშ -
ნაზი ყვავილი.
თითქოს ჩემს ფარულ,
გაუმხელელ
სიყვარულს ვხედავ.


                  მიჩინოკუში21 რომ ვიყავი, შუაგულ მინდორში
                  მაღალი საფლავის ბორცვი შევნიშნე. ვიკითხე
                  თუ ვისი განსასვენებელი იყო. „ ვინმე ჩიუჯიოს
                  საფლავიაო“ - მითხრეს. – „ხო მაგრამ რომელი
                  ჩიუჯიოს?“ - ჩავეკითხე მე – „სანეკატა ასონისო“ -
                  მიპასუხეს.
                  ზამთარი იდგა, თეთრი თოში შეჰყინვოდა
                  სუსუკის ბუჩქებს, სევდიანი ფიქრები მომეძალა:

მხოლოდ სახელი მარადისი!
აი ესაა, რაც კი დარჩა,
შენგან მიწაზე...
და ერთადერთი სახსოვარი -
ხმელი ბალახი.

                  დავწერე კოიას მთაზე ყოფნისას
                  როცა ლექსებს ვთხზავდით
                  თემაზე: „წყლის ხმა გვიანი ღამით“

ხმები გაიბნა,
მხოლოდ გრაგანი ქარაშოტის
ისმის სარკმლიდან.
მერე დაოკდა და მასზედ რომ ღამე შეზავთდა -
წყალმა მიამბო.

                          ***
წარმავალია ყველაფერი, ყოველი არსი.
და მეც მათ ვგავარ -
ალუბლების ფარფატა ყვავილთ.
ქარი აოტებს და გაფანტავს ყველაფერს ირგვლივ,
სად დავიმალო... სად გავიქცე... კი მაგრამ საით?

                        ***
ჩემი დღეები, წილხვედრილი, უკვე ბინდდება.
შემომესია სიბერეში
ფიქრების ჯარი.
იქ კი, შორეთში,
მთვარე ნელა ილევა, ქრება.

                ***
გზას არ ვინიშნავ,
სულ შორს-შორს წავალ, დასალიერში,
სიღრმეში მთების...
მაგრამ თუ არის ნეტავ სადმე ადგილი მყუდრო,
რომ არ ვისმინო ამა სოფლის ვაება მწარე?

          ***
ეული ფიჭვი
ჩემს ბაღში,
ბორცვზე.
ჩემო ძმობილო
შენთან ერთად ვხვდები სიბერეს.

            ***
როცა კაეშან მოგონებებს
თავს ვეღარ ვაღწევ,
ნაღველს მიმატებს
სევდიანი
ზარები მწუხრის.

            ***
სადღაც სულ ახლოს
ჩალის სასტვენს
ჩაჰბერა ბიჭმა.
ზაფხულის ცხელი მთვლემარე დღე,
შეკრთა, შეფხიზლდა.

              ***
დასასვენებლად წამოვწექი,
მყუდრო კუთხეში.
უცებ მომინდა მეთამაშა დამალობანა,
როგორც ოდესღაც, ბავშვობაში...
და გამეღიმა.

            ***
ძალა არ მყოფნის
მოვიცილო ფიქრები მრუმე,
სიკვდილზე ვფიქრობ.
ო, საწუთროო!
წუთისოფელში ვეხეტებით ხელისცეცებით...

              ***
ოი, სირცხვილო!
მშობელი დედაც გვავიწყდება
ვინაც გაგვზარდა.
ძრწოლაატანილ გონებაში
სიკვდილი ბუდობს.

            ***
კიდევ ვის უხმობ
ჩემს მთის ქოხში,
რას ხმიობ ჩიტო?
მე ხომ მინდოდა
აქ ეულად, მარტო მეცხოვრა...

            ***
სულ ზემოთ, ზემოთ
მივუყვები წმინდა ბილიკებს.
კამიჯის მთებში,
მწვერვალებში ულამაზესზე,
ქარი ხმაურობს, ფიჭვების ვარჯში.

              ***
ხავსის ქათიბზე,
ხეობაში, კლდეებზე წყალი
წვეთ-წვეთ ჩამოდის.
თითქოს და წყდება.
რა ბეჩავია ჩემი ქოხი ამ მთების ფონზე.