ეს ჩემი დიასახლისის ბუნაგია.
ეს კი მისი უხეში ხმა,
რომელიც ქვედა ოთახებში სჭექს.
იქ მუდამ ქოთქოთი და კაკანია,
როგორც საქათმეში
და ეს ყველაფერი
ჰგავს ტვინში სისხლის ჩაქცევას.
ის ყველგანაა,
ადვილად გავრცელებადი, სუნივით,
კარის ღრიჭოდან რომ შემოიპარება ხოლმე.
სულ თავზე მადგას,
ჩემი ღარიბული სადილის დროსაც კი,
და თვალებს მტკენს
მისი სიკაშკაშე.
მისგან ვქირაობ დროს:
კარებივით აჯახუნებს
ჩემს დღეებს.
არაფერია ჩემი.
და როდესაც მესიზმრება,
რომ გაბედულად გავრბივარ თოვლში,
უცებ აღმოვაჩენ, რომ დავაბიჯებ
უზარმაზარ სახეზე,
რომელიც დიასახლისს ეკუთვნის
და ყვირილით მეღვიძება.
ის გროვაა, ლეგიონი,
უზარმაზარი სივრცე უპყრია.
მიცდია კიდეც მისგან თავის დაღწევა,
მაგრამ ჩემს შეგრძნებებს
აღქმა ანაგვიანებს,
და მის გარდა
მაინც ვერაფერს ვხედავ.
ის ურყევად დგას, ჯიუტი ფაქტი
და გზას მიკეტავს:
გარდაუვალი, ნაჭერი რეალობისა,
მყარი, როგორც ბეკონი.

მარგარეტ ეტვუდი.

The Landlady

This is the lair of the landlady
She is
a raw voice
loose in the rooms beneath me.
the continuous henyard
squabble going on below
thought in this house like
the bicker of blood through the head.
She is everywhere, intrusive as the smells
that bulge in under my doorsill;
she presides over my
meagre eating, generates
the light for eyestrain.
From her I rent my time:
she slams
my days like doors.
Nothing is mine.
and when I dream images
of daring escapes through the snow
I find myself walking
always over a vast face
which is the land-
lady's, and wake up shouting.
She is a bulk, a knot
swollen in a space. Though I have tried
to find some way around
her, my senses
are cluttered by perception
and can't see through her.
She stands there, a raucous fact
blocking my way:
immutable, a slab
of what is real.
solid as bacon.

Margaret Atwood