საახალწლოდ,
ანდა სულაც ნებისმიერ დღეს,
სამზარეულოდან მეძახდა დედა:
მოდი, ისწავლე,
და როდესაც აღარ ვიქნები გამოგადგება.
მე ან ვკითხულობდი,
ან ისევ ვკითხულობდი,
და ვერაფრით წარმომედგინა,
რომ გავა წლები,
დედა მართლა აღარ იქნება.
და ვზივარ ახლა სამზარეულოში
და ვცდილობ –
კერძებს დავამსგავსო უამრავი უმი პროდუქტი,
რისთვისაც სავარაუდოდ დამჭირდება:
ორმაგი დოზა მოთმინება,
დიდი კონა ნერვები,
რამოდენიმე წვეთი სისხლი გაჭრილი თითიდან,
თაროზე სიმაღლის მიხედვით ჩამწკრივებული ქილები:
„ქინძი“ „სუნელი“ „ზაფრანა“ „ძირა“…
(დედის ხელია)
და წიგნი საოჯახო , ეგეც მისეული -
წიგნში წერილი:“მე ბებოსთან მაგვიანდება,
რომ გაიღვიძებ დამირეკე, იმეცადინე,
სადილი გაზზე მოიძიე, გაცხელება არ დაიზარო“
დატოვე თუ დაგვიწყებია,
როცა აღარ ხარ...
....................
ელენ,
მოდი, ჩემო გოგონა,
მოდი, ვისწავლოთ,
რადგან ოდესმე...
უსათუოდ ...
გამოგადგება.