სადღაა, გუროც გამქრალა...
ალბათ გაქრება შატილიც...
მუშაობს დროის მანქანა,
მე კი ნანგრევთღა შავტირი...
ალბათ ხახაბოც გაქრება...
ანდაქ-არჭილოც... არდოტიც...
გაქრება მუცოც... რომელზეც
ამდენხანს ამდენს ვდარდობდი...
მტერი წაიღებს ანატორს...
მთებსაც და უღელტეხილსაც...
ცასაც, რომელიც ყოველთვის
მსურდა რომ ისევ მეხილა...
ჩექმა და ხიშტი რუსისა,
ამ მართლაც გადამთიელის,
მოიწევს ისე უსისხრად,
ისე ზაფრით და იერით...
იქნება კვალიც კი გაქრეს
აქ ჩვენი ძველი გენისა,
ისეთი მძვინვარე არის
სურვილი კართაგენისა!..
"არ აშენდების შლამისგან
ბირთვის-სამშვილდის ციხენი!.." -
აღარც-ვინ ერის პატრონი,
აღარც-ვინ ქვეყნის მიმხენი!
სულს მწუხარება მონისლავს,
გულს და გონებას - ნაღველი...
ეჰ, ხმალო ბატონიშვილის,
რა დროს და საით წახველი!
ეჰ, ხმალო ჩოლოყაშვილის,
რწმენავ ასთა და ათასთა,
ბავშვივით ვდგავარ, უმწეო,
უიმედობის დაფასთან...



ამ რამდენიმე წლი წინათ რუსებმა სოფელი ფიჭვნი მიიტაცეს.
სწორედ იმ პერიოდებში მომიწია ხევსურეთში კიდევ ერთხელ
მოგზაურობამ. მაშინ დავწერე ლექსები ციკლი: "მიღმახეური
ნათქვამები". ეს ლექსი იმ ციკლიდანაა.