3
მე დავივიწყებ დროს და თარიღებს,
ავიღებ ფურცლებს,
მარტო ყოფნა მწადია!
იქმენი -
სიტყვის სხივმფენი ტანჯვით,
კაცის ძალაზე მეტო მაგიავ!

დღეს, შემოვედი თუ არა თქვენთან,
ცუდად მენიშნა სახლის უკუნი.
მალავდი კაბის აბრეშუმში რაღაცას ჩემგან,
ხოლო ჰაერში იშლებოდა საკმევლის სუნი.

-ხომ გაგეხირდი?
ცივად:
„ძალიან“...
დაბნეულობამ გაარღვია გონების მახე
და მომეღრიჯა სასოწარკვეთით
სახე -
მხურვალე და მოცახცახე.

მისმინე!
ცხედარს ვერ გადამალავ,
მოდის ღვარცოფად აუგი სიტყვა
და ყველა შენი კუნთი ხმამაღლა,
როგორც რუპორში,
გაჰყვირის - მოკვდა!

არა!
მითხარი,
სად ვარ  წამსვლელი?!
მითხარი!
ოღონდ, ტყუილი კმარა!
ვით ორი ორმო - ორი საფლავი,
სახეს თვალები ამოეთხარა.

ღრმავდება უფრო,
არ უჩანს ძირი,
ყოფის ეშაფოტს
უნდა ჩავწყდე და ჩავენგრიო!
სული გავჭიმე ამ უფსკრულზე,როგორც ბაგირი,
ჯერ მაქანავებს - სიტყვის ჟონგლიორს.

ვიცი,
ყელში გაქვს ეს სიყვარული,
მოგბეზრდა, ყველა ნიშნით გეტყობა.
მოდი,
ხორციელ აღტკინებას გული მიეცი,
ჩემი სულიდან განიახლე ახალგაზრდობა.

მე ვიცი,
ყველა კაცი იხდის ქალის საფასურს,
მაგრამ ამჯერად
არა უშავს რა -
თვალისმომჭრელი პარიზული კაბების ნაცვლად,
მე რომ თამბაქოს კვამლი ჩაგაცვა.

მოციქულივით მოვფენ ქვეყანას,
მე ამ სიყვარულს, მწველს და ეკლიანს,
შენთვის მზადაა საუკუნო გვირგვინი, სადაც
ჩემი სიტყვები
ცისარტყელად ირეკლებიან.

მეფე პიროსის გამარჯვება,
ათასმა სპილომ,
ზანტი თამაშით რომ დაასრულა,
ჩემი გენია მოდის თამამად,
ტვინს შემოგინგრევს,
მაგრამ ტყუილად!

მიდი,
გალაღდი
და გაიხარე!
შენ მიმიყვანე სწორედ იქამდი,
რომ მჭამს ნაღველი
და ისღა დამრჩა,
მივასწრო არხთან -
აღრენილი - ვდურთო სიფათი.

ჰეჰ! ტუჩებს  მიშვერ -
ისე უხეშად,
რომ გაყინვამდე კოცნას  მოვასწრებ,
თითქოს შევეხე მოსინანულე
ბაგით -
ცივ კლდეში ნაკვეთ მონასტერს.

გაიბრახუნა კარებმა და
„ის“ შემოვიდა,
ამოვლებული ქუჩის ღელვაში.

მე ვღრიალებ და
მე ყელს ვიხოკავ -
კარგი!
ხო, კარგი!
მივდივარ!
გყავდეს!

ჭრელი ჭინჭებით შემოსე ცოლი,
და თხელი ფრთები
აბრეშუმში გაეთქვირება,
ყელზე შეაბი მარგალიტის მძიმე კოლიე,
ფრთხილად იყავი,
არ გაგიყვეს, ვინძლო, დინებას!

ო, ბნელი ღამე!
უიმედობა!
სულ უფრო მჭიდროდ ჩემს თავს რომ ვახვევ,
ოთახს სიფათი მოეღრიცა შესაზარებლად,
ჩემი ცრემლის და ხარხარის მნახველს.

დგებოდა ნოხზე შენი ჩვენება,
ნარიჟრაჟები თვალთა ციალით,
თითქოს სიონი -
დედოფალი იუდეველთა,
მოეოცნება  ახალ ბიალიკს. 

ჩემივე ნებით დავთმე ქალღმერთი,
დავხოხავ მუხლზე
პირბნელი!
მცდარი!
ყველა ქალაქის დამკარგველი
მეფე ალბერტი
ჩემს გვერდით მოსჩანს
ძღვენით სავსე  იუბილარი!

გააზაფხულეთ სასიცოცხლო ყველა სტიქია,
ბალახებო და ყვავილებო, გაევლეთ მზეში,
მე მინდა, მხოლოდ
ერთი სამსალა -
ვსვა და ვსვა
ლექსი!

სული მბოდავი,
გული დაცლილი
გრძნობებისაგან გამონახვეტი,
მიიღე ჩემი საჩუქარი, ძვირფასო, იქნებ -
ვერც ვერაფერი მოვიფიქრო
ამაზე მეტი!

იქმენი -
ჯვარცმის ტოლო მაგიავ!
დღესასწაულად იქცეს ეს დღეც -
ფერებნაცვალი.
ხედავთ -
ფურცელზე  ვარ  მილურსმული -
სიტყვის სამსჭვალით!

3.

Забуду год, день, число.
Запрусь одинокий с листом бумаги я.
Творись, просветленных страданием слов
нечеловечья магия!

Сегодня, только вошел к вам,
почувствовал -
в доме неладно.
Ты что-то таила в шелковом платье,
и ширился в воздухе запах ладана.
Рада?
Холодное
"очень".
Смятеньем разбита разума ограда.
Я отчаянье громозжу, горящ и лихорадочен.

Послушай,
все равно
не спрячешь трупа.
Страшное слово на голову лавь!
Все равно
твой каждый мускул
как в рупор
трубит:
умерла, умерла, умерла!
Нет,
ответь.
Не лги!
(Как я такой уйду назад?)

Ямами двух могил
вырылись в лице твоем глаза.

Могилы глубятся.
Нету дна там.
Кажется,
рухну с помоста дней.
Я душу над пропастью натянул канатом,
жонглируя словами, закачался над ней.

Знаю,
любовь его износила уже.
Скуку угадываю по стольким признакам.
Вымолоди себя в моей душе.
Празднику тела сердце вызнакомь.

Знаю,
каждый за женщину платит.
Ничего,
если пока
тебя вместо шика парижских платьев
одену в дым табака.
Любовь мою,
как апостол во время оно,
по тысяче тысяч разнесу дорог.
Тебе в веках уготована корона,
а в короне слова мои -
радугой судорог.

Как слоны стопудовыми играми
завершали победу Пиррову,
Я поступью гения мозг твой выгромил.
Напрасно.
Тебя не вырву.

Радуйся,
радуйся,
ты доконала!
Теперь
такая тоска,
что только б добежать до канала
и голову сунуть воде в оскал.

Губы дала.
Как ты груба ими.
Прикоснулся и остыл.
Будто целую покаянными губами
в холодных скалах высеченный монастырь.

Захлопали
двери.
Вошел он,
весельем улиц орошен.
Я
как надвое раскололся в вопле,
Крикнул ему:
"Хорошо!
Уйду!
Хорошо!
Твоя останется.
Тряпок нашей ей,
робкие крылья в шелках зажирели б.
Смотри, не уплыла б.
Камнем на шее
навесь жене жемчуга ожерелий!"

Ох, эта
ночь!
Отчаянье стягивал туже и туже сам.
От плача моего и хохота
морда комнаты выкосилась ужасом.

И видением вставал унесенный от тебя лик,
глазами вызарила ты на ковре его,
будто вымечтал какой-то новый Бялик
ослепительную царицу Сиона евреева.

В муке
перед той, которую отдал,
коленопреклоненный выник.
Король Альберт,
все города
отдавший,
рядом со мной задаренный именинник.

Вызолачивайтесь в солнце, цветы и травы!
Весеньтесь жизни всех стихий!
Я хочу одной отравы -
пить и пить стихи.

Сердце обокравшая,
всего его лишив,
вымучившая душу в бреду мою,
прими мой дар, дорогая,
больше я, может быть, ничего не придумаю.

В праздник красьте сегодняшнее число.
Творись,
распятью равная магия.
Видите -
гвоздями слов
прибит к бумаге я.