გაკვირვებული ვრჩები, გაოცებული გიმზერ,
როგორ ახერხებ დგომას  ბედისწერათა ქიმზე!
ბედისწერათა ქიმზე, სადაც ამდენი არის,
დაუნდობელი ბრძოლა, აბობოქრება ქარის!
აბობოქრება ქარის, რომლის სასტიკი ფრთებით,
ილეწებიან ცანი, უფსკრულს ცვივიან მთები!
აი, რად გსახავ პირმშოდ უღვთაებრივეს ძალთა,
წმინდა ასულის აი, რატომ ვიწამე კალთა!
აი, რად მჯერა შენი გადარჩენის და ხვალის,
აი, რა  მაძლევს რწმენის ძალას, უნარს და ხალისს!
თორემ, ამ მცირე გოჯზე მი-მობნეულო ბროლო,
ეს საუკუნე შენთვის ხომ იქნებოდა ბოლო!
ხომ ერთ ლუკმადაც ალბათ არ ეყოფოდი დუშმანს,
ხომ დაფარავდა ბნელი მყინვარწვერსა და უშბას!
ხომ დაგფარავდა შენაც დავიწყებათა მტვერი,
როგორც დაფარეს წლებმა უკვე რამდენი ერი!
მაგრამ ვითარცა უთქვამთ: ხესა ხმელს ნედლად შეიქმს
შენი სიწმინდე, დედავ, შენი სიმართლე,ფენიქს!
გამობრწყინება გელის და კვლავ აღდგომა გელის,
შუბის შემართვა ზეცად და დამარცხება გველის!
მზეს შეუხსნიან კარებს შენი ძლიერი ფრთები  -
ამგვარ იმედით ვცოცხლობ, ამგვარ იმედით ვკვდები!..