| ავტორი: ნექტარი
ჟანრი: პროზა
8 აპრილი, 2016 |
მ ა ი ს ი ს წითელი ვ ა რ დ ი
ქუჩა მტვრით იყო სავსე. ხალხი კანტი-კუნტად მოძრაობდა. გაუმაძღარი ქალაქი გულში იხუტებდა დიდსა და პატარას.
ლონდონის ბაღში, ბავშვები კარგად ერთობოდნენ.
მშობლები, იქვე ხმადაბლა საუბრობდნენ და თან თვალი ბავშვებისკენ ჰქონდათ მიპყრობილი.
ბერი ხის ქვეშ, სკამზე იჯდა ახალგაზრდა ქალ-ვაჟი, რომლებიც საკმაოდ მორიდებულად ექცეოდნენ ერთმანეთს, თვალები სავსე ჰქონდათ დიდი სითბოთი, ჩანდა გულგრილნი არ იყვნენ ერთმანეთის მიმართ. მათ ცოტა ხანს ისაუბრეს დაბალ ხმაზე, შემდეგ ადგნენ და წავიდნენ.
იმდენად მომხიბლველად და სასიამოვნოდ გამოიყურებოდნენ ისინი, რომ იქ მყოფთ თავი დაამახსოვრეს,
მშვენიერ ჭაბუკს ლაზათს მატებდა სხარტი ტანი, შავი ხუჭუჭა თმები, ოდნავ განიერი მხარბეჭი, ხორხიანი მაღალი ყელი, ხორბლისფერი კანი, შავზღვასავით მუქი ლურჯი თვალები, ოდნავ კეხიანი არწივისებური ცხვირი, ვნებიანი ტუჩები, ლამაზი ხელის თითები დროდადრო, ისე ორიგინალურად გამოხატავდა მის სათქმელს, რომ საუბრისას გოგო მონუსხულივით შეჰყურებდა. მისი ვაჟკაცური, მდგრადი, ომახიანი ხმის ტემბრი, ზოგჯერ ხავერდი რომ შეეპარებოდა ხოლმე, მოქადაგე ანგელოზს ამსგავსებდა მას, უნებურად. თუმცა ხმადაბლა ესაუბრებოდა გოგოს მთელი ხნის მანძილზე.
დრო გადიოდა. შემოდგომას ზამთარი ეხიდებოდა, დიდგულობდა, მზეს თვალს არ აშორებდა, დროს ნელა წურავდა და გაზაფხულს მკაცრი თვალით შეჰყურებდა. მზე კი ეურჩებოდა, შეციებულ ხეებს ფეხებიდან თითის წვერებამდე აჰყვებოდა და ჩაჰყვებოდა, მანამ სანამ არ შეათბობდა, მიძინებულ გრძნობას არ გაუღვივებდა, სისხლძარღვებს არ გაუხსნიდა, სიცოცხლის შეგრძნებას არ გაუღვიძებდა.
სკვერი მუდმივად სავსე იყო ხალისით. პატარების ჟრიამულიც ძალიან უხდებოდა და ავსებდა, რაც სასიამოვნოს ხდიდა იქაურობას დიდებისთვისაც.
ბაღში, დიდი ხის ქვეშ მდგარ სკამს, რომელზედაც გოგობიჭი იჯდა რამოდენიმეჯერ, თითქმის არავინ ეკარებოდა მათი მხილველი, თითქოს იმათთვის განკუთვნილი მუდმივი მოსასვენებელი ტახტრევანი ყოფილიყო, რომელიც მხოლოდ მათ უნდა დაემშვენებინა და მუდმივი მოლოდინის რეჯიმშიც მათთვის უნდა ყოფილიყო.
კვირა დღე იყო მაისის, ჩვეულებრივი, ახლადგამოშლილ ხეთა ფოთლებს საოცარი ფერი და სურნელება გამოჰყოლოდათ, თითქოს დედის რძე ჯერ პირზე არ შეშრობოდათ. ეს სამყაროც იმდენად შეუცნობელი და გასათავისებელი იყო მათთვის, რომ თოთო ხელებით შეხებასაც ვერ ბედავდნენ, ანდა როგორ უნდა შეხებოდნენ, თუნდაც ამ უცნაურს, უფერო, უგემო, ჟანგბადით გაჯერებულს ჰაერსა, რომელიც ძალიან სჭირდებოდათ, კვებავდათ და აცოცხლებდათ.
მალე ბაღი ახმაურდა და ბავშვების ჟრიამულითაც გამოცოცხლდა.
უცებ, ყველა იმ დიდ ხეს მიაჩერდა, გოგო-ბიჭი რომ სტუმრობდა რამოდენიმეჯერ. თითქოს წამით ყველაფერი გაირინდა.
ხესთან მდგარ სკამს უახლოვდებოდა შავოსანი ქალი 4-5 წლის პატარა და ძალიან მშვენიერ ბიჭთან ერთად.
სკამთან წუთით შეყოვნდნენ, ქალმა მუხლი მოიდრიკა, სკამს ხელით მოეფერა და ერთი ძალიან მუქი წითელი ვარდი დადო ზედ . ატირებული დედა-შვილი ეხუტებოდნენ ერთმანეთს დდხანს.
დედა უყვებოდა შვილს , რომ მამას პირველად აქ ამ ბაღში, ამ სკამზე შეხვდა. აქ დაიწყო მათი ცხოვრების ულამაზესი დღეები, რომელმაც მათი სწრაფვა ოჯახად აქცია და უფალმა კი სიყვარულის ნაყოფად შვილი-ის აჩუქა.
პატარა ბიჭი წამოდგა. დედას თვალებში ჩახედა ღრმად, ხელზე პაწია თითები მაგდრად შემოაჭდო და ჰკითხა:
-დედიკო სიმართლე მითხარი:
-მამა, ისევ ისე გიყვარს, როგორც მაშინ, როცა აქ ხვდებოდი?.
დედამ თავი დახარა. უცებ ცრემლების წვეთები დაეცა ხელებზე. ბავშვმა აქეთ-იქით მიმოიხედა, თითქოს ამოწმებდა მარტო იყვნენ თუ არა.
ხალხი მდუმარედ შეჯგუფებულიყო.
უცებ პატარა შავგვრემანი ბიჭი გამოეყო მათ და ლამის თავისოდენა თაიგული მიაწოდა აცრემლებულ ბიჭს და თან ჩაეხუტა, თითქოს სამძიმარს უცხადებდა მას.
მათი თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ. თითქოს კაცური ნაპერწკლები კიაფებდა მათში.
ბიჭი ენის ბორძიკით ალაპარაკდა.
- იცი... მე..მე გოდერძი მქვია. დუმილი მძიმდებოდა.
-არც მე მყავს მამა.. გააგრძელა საუბარი.
- ის ანგელოზებმა ფრთებით უფალთან წაიყვანეს, რომ იქიდან დამიცვას,
-მე მას ყოველდღე ვესაუბრები, ვუყვები ყველაფერს, მინდა ისეთი ვიყო, რომ მამამ ჩემით იამაყოს იქ. ჩემი მამიკო გმირი იყო ის ჩემს თავისუფლებისათვის იბრძოდა. მეც მინდა ისეთივე ვიყო როგორც ის, ამას დედა მასწავლის. სულ მამაზე მესაუბრება.
მე დავითი ვარ.- პასუხობს ბიჭიც. მერე ჩერდება, დედისკებ ტრიალდება და ეუბნება:
- დედა ეს გოდერძია, მასაც მამა ზეციდან უყურებს ჩემსავით, მამამისიც მამასავით გმირია.
მასაც, ღრუბლებიდან უღიმის მამა, როცა კარგად იქცევა. მასაც უნდა რომ მამას ჰგავდეს და ამაყობდნენ მისით.
დედა სევდიან თვალებიდან ცრემლებს ვეღარ აკავებს და ორივეს აკანკალებული ხელებით ეალერსება.
გმირები არასოდეს კვდებიან...
შავ ძაძებს ზოგჯერ იხდიან, ზოგჯერ არა. თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს, რა ფერის ტანისამოსს ატარებს ადამიანი, როცა სული სიწმინდით აქვს სავსე და მისი ერთგულებითაც ამაყობენ.
ტკივილი ზოგჯერ, ეკლიანი მინდვრის სამოსივითაა, რომელიც არც ჭკნება, არც ბერდება და არც ცვდება. ისევე როგორც, ვალმოხდილი გმირების სულები უზრუნველყოფენ თავის მომავალს.
ზოგჯერ, ცაც ტირის წვიმის ცრემლებით.
გადიოდა წლები, აყვავდა მრავალგზის ვარდები, ჩაიარა ბევრმა ზამთარმაც.
ბევრჯერ გაფანტა შემოდგომის ქარებმაც ულმობლად ხეთა ფერმიხდილი ფოთლები.
დავითის დედას თვალები აღარ უბრწყინავდა.
ზამთარი, მისი გულიდან თმებზე გადანაწილდა. ხანდახან ოხვრა აღმოხდებოდა მძიმედ. ამდროს, ბაღში ფოთლები ეშვებოდნენ ხეებიდან შრიალით, თითქოს უთანაგრძნობდნენ და იზიარებდნენ მის ფარულ დარდს.
ეს ბაღი მიყვარს ძალიან, ჩიფჩიფებდა თავისთვის ღრმად მოხუცებული ქალბატონი, მას ყურადღებას უკვე აღარავინ აქცევდა, ის კი გულმოდგინედ უვლიდა ბერი ხის ქვეშ მდგარ სკამს.
ერთ დღეს ლონდონის ბაღში, მოხუცებული ქალის გვამი წითელი ვარდით ხელში, იპოვეს ხის ქვეშ მდგარ სკამზე დაკონებული.
წვიმდა, ძალიან წვიმდა, ისე უცნაურად, გადაუღებლად.
და წვიმა ასველებდა მის გაყინულ სხეულს.
როგორც, ხშირად თავად ის, გახუნებულ, აბრეშუმის თავსაფრის კალთებს...........
ხშირად კი, საყვარელ ბაღში მდგარი ხის ქვეშ დათავისებულ სკამს.
მაისის ვარდებს, ამბობენ აპრილი შობსო, თურმე.........
რომელთაც გარდაცვალების შემდგომაც სჩუქნიან საყვარელ ადამიანებს, ხოლმე....
| კომენტარები |
ილუსტრაციები |
რეცენზიები |
|
26.
რა გითხარი ნექტარო, ვერ გაიგებს თქო, კაცს როცა სიყვარულის არ სჯერა, მხოლოდ უაზრო და ბრტყელი ფრაზების ტყაპუნი შეუძლია.
ადქით და სხვა რამე წაიკითხეთ, რას გადაეკიდეთ ამ ნექტარს???
რა გითხარი ნექტარო, ვერ გაიგებს თქო, კაცს როცა სიყვარულის არ სჯერა, მხოლოდ უაზრო და ბრტყელი ფრაზების ტყაპუნი შეუძლია.
ადქით და სხვა რამე წაიკითხეთ, რას გადაეკიდეთ ამ ნექტარს???
25. ჩემი აზრით, ძალიან სუსტი ნაწარმოებია და არაფერია საკამათო.
ჩემი აზრით, ძალიან სუსტი ნაწარმოებია და არაფერია საკამათო.
24. უდიდესი მადლობა ნეფერტარი!
მომწონს თქვენი ელვისებური გააზრება და წვდომა ეფექტურად ყველკაფერშ და მადლობელიც ვარ. უფლის შემწეობა-მფარველობა გქონდეთ, მუდამ.
ვნახე ბმული, მშვენიერია, მისთვისაც მადლობა დიდი.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი. უდიდესი მადლობა ნეფერტარი!
მომწონს თქვენი ელვისებური გააზრება და წვდომა ეფექტურად ყველკაფერშ და მადლობელიც ვარ. უფლის შემწეობა-მფარველობა გქონდეთ, მუდამ.
ვნახე ბმული, მშვენიერია, მისთვისაც მადლობა დიდი.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
23. ბატონო მიშა!
ამ ნაწერში ჩვენ სიყვარულის საზომს კი არ ვიკვლევთ და ვადგენთ, ამ ნაწერის თემა და იდეაა მნიშვნელოვანი, მე ვფიქრობ, რომ მაქვს ნება, განსხვავებული წარმოსახვის უნარი გამოვავლინო ამ თემასთან დაკავშირებით და არ ვიფიქრო, არ გადმოვცე ისე როგორც თქვენ, ეს ხომ ბუნებრივია და შეუძლებელიც. მაგრამ ის იქნებ არის შესაძლებელი, რომ წაკითხვისას, თქვენ თქვენი მდიდარი ფანტაზიის წყალობით, ისე წაიკითხოთ როგორც ეს მე მაქვს ნაფიქრი, ფურცელზე დადებული. ეს ხომ დიდი ხელოვნებაა, რადგან აქ არის აზრი მოცემული. მართალია, ნაწარმოებში მთავარია თემა, იდეა, მისი ლიტერატურული ღირებულება, მაგრმ ის უფრო მტავარია საიდან მოედინებიან ისინი, მათი ძირ-ფესვი, ღეროები, ფოთლები და ბოლოს ნაყოფი, განა ასე არ არის?, ალბათ დამეთანხმებით.
უდავოა, ის ფაქტი, რომ თქვენი დასკვნები მხოლოდ თქვენს სუბიექტურ აზრს, მოიცავს, მამაკაცური ემოციაა მოცემული დღევანდელი უდიდესი ნაწილის ქალური ცხოვრებიდან გამომდინარე, ეს ნაწერი კი სხვა პეროდს ასახავს. ისიც ყურადღებამისაპყრობია, რომ განსაკუთრებული ოალები იმ დროშიც ბევრი იყო უფრო და ახლაც არიან მცირე რაოდენობით, თორემ ამას ვერ ვიტყოდი, ეს გასათვალისწინებელია შეფასებისას, აქ ზედაპირულობა არ გამოდგება, გარწმუნებთ.
მნიშვნელოვანია ისიც, რომ მამაკაცისა და ქალის ემოცია მნიშვნელოვნად განსხვავებულია, ქცევის კულტურა, მანერები, გრზნობადობა და ა. შ.
ამიტომ არ მიკვირს, რომ ვერ შეძლოთ ერთი ადამიანის სიყვარულისათვის თავგანწირული ქალის ემოცია, ეფექტი, სიძლიერე, ხედვა, წარსული ბედნიერებისა და საყვარელი ადამიანისაკენ სწრაფვა, რომელსაც ქალისათვის ვერაფერი და ვერავინ შეცვლის, არიან ასეთი ქალები მერწმუნეთ. ნამდვილად ასეთი ხასიათი და ასეთის დაკარგვა აბერებს, ფიტავს, აკვდინებს, სიცოცხლისა და დაკარგულის გარეშე ყოფნის სურვილს უკარგავს. სწორედ ამაშია მთელი არსი ზნემაღალი ქალური ბუნებისა.
უბრალოდ, ნაწერის კითხვისას მკითხველმა გრძნობიერებასა და წარმოსახვაში უნდა გააგრძელოს ნაგულისხმები აზრი და მერე გადავიდეს შემდეგ წინადადებაზე. ვინც ასე იქცევა იქ მოკლედ ნათქვამი უფრო ლამაზი და ეფექტური ხდება, ზოგჯერ ეს ხერხი
საუკეთესო შედეგს იძლევა ორივე მხარისათვის. რაც, ეხმარება მკითხველს, აზრის სწორად მიყოლა-გაგება-გათავისებაში.
სავსებით გეთანხმებით, რომ რაც თქვით ეს მხოლოდ თქვენი სუბიექტური აზრია და გაქვთ ამის ფლება. ყველას გვაქვს თქვენსავით ჩვენი აზრის გამოხატვის უფლება, მაგრამ უნდა ვეცადოთ, რომ სხვათა აზრის გათვალისწინებაც მოვახერხოთ, ისე, რომ არ შევურაცხყოთ ჩვენგან განსხვავებული აზრის მქონენი, ჩვენი ნააზრევით.
რადგან უდავოა, ისიც, რომ ბევრი ჩვენზე უკეთ, ბევრი, ჩვენსავით, ბევრი უფრო აღმატებულად, ბევრიც ჩვენზე მდარედ აზროვნებს, ბევრს ჩვენზე კარგი გემოვნება აქვს და უფრო მდიდარი წარმოსახვა და ფანტაზია, ეფექტური გადმოცემის და გაგების უნარი. რაც სასიხარულოა. ბევრი სხვის ძედგავლენის ქვეშ ექცევა, მისი ზრის წაკითხვისთანავე და გაუაზრებელ-წაუკითხავად ეთანხმება სხვის ნათქვამს, გასაკვირიც არ არის, ფაქტობრივად ამიტომაა, რომ კომენტარები მრავალფეროვანია და სასიამოვნო.
რაც ფაქტობრივად არ წარმოადგენს თქვენი აზრის ექსპლოატაციას.არც სხვათა აზრის ექსპლოატაციის უფლება გვაქვს და ვერც მოვითხოვთ ყველა გაუაზრებლად ჩვენს აზრს დაეთანხმოს, ეს დაუშვებელია, ამით სოციალისტურ და კომუნისტურ იდეოლოგიაში აღმოვცნდებით, რამაც უკვე ვნახეთ უსაძირკვლობის გამო ამოწურა ყველა შესაძლებლობა ყველა სფეროში.
მე არასოდეს მგონია გზად მიმავალს, თუ ბიჭების ჯგუფი გაიცინებს, რომ ეს სიცილი ჩემი საწინააღმდეგოა, ანდა მე დავიმსახურე, არა დარწმუნებული ვარ, რომ მათ ვერც კი შემამჩნიეს მიმავალი, ასეთი ფიქრი ძალიან სასარგებლოა და მონდა ასე იყოს ეს ყველასთვისაც.
მზე ჩვენს გარშემო რატომ ტრიალებს, იმიტომ რომ ყოველი მხრიდან გაგვათბოს და ეს აუცილებელიცაა, მ ი ვ ბ ა ძ ო თ მ ა ს.
და ბოლოს, ქალს, რომ ერთგულება, უბადლო სიყვარული და საკუთარი ყველაფრის თავდავიწყებით შეწირვა შეუძლია, ამ ნაწერის ბოლო ნაწილიდან თვალნათელია და უდავო %-ად რა თქმა უნდა არა ყველას...
უდავოა ისიც, რომ მკითხვლი მისი განწყობის შესაბამისად, რასაც ეძებს ნაწარმოებში, იმას პოულობს და აქებს, წინააღმდეგ შემთხვევაში იწუნებს, ზოგჯერ სრულიად გაუაზრებლადაც იქცევა ასე, რაღაც სხვა მიზნით, ეს ტქვენზე არ ითქმის...
მე კი, კითხვისას ვცდილობ დადებითად განწყობილი ავტორის იდეასა და თემის ირგვლივ ვიტრიალო და გავითავისო ემოციაც.
რადგან ვიცი, რომ ცუდი ნაწერი არ არსებობს, მთავარია, მოახერხო და ავტორს ჩახედო სულის სიღრმეში. ზოგს ურჩევნია მარტივ-ზედაპირულად მხოლოდ ფურცლებზე დატანილის თვალის გადავლებით დაკმაყოფილდეს და გონება და წარმოსახვა არ ჩარიოს ამ დროს, ეს შორს რჩება ყველაფრისგან და ყოველთვის მცდარ სიტყვებს განათავსებს ნაწერის ქვემოთ. რაც მის პიროვნების შეცნობის შესაძლებლობას განსაზღვრავს უფრო, ვიდრე მაწარმოებისას. ამით განვსხვავდებით ერთმანეთისაგან, როგორც ინდივიდები.
არგუმენტაციები, რომლებიც არსებობს, რეალობის აღქმის გასაადვილებლად გამოყენებადი და საკვირველიც არ არის.
მე შემიძლია ნაწერში შევცვალო სიტყვა " გოგო-ბიჭი" ქალ-ვაჯით, მაგრამ ეს ნაწარმოებში მთავარზე ზედგავლენას ვერ მოახდენს.
რაც შეეხება " ბერი ხე"-ს, ასეტები მრავლადაა ლონდონის ბაღში, რომელნიც ამ ქალბატონის მარადიული, უჭკნობი და უბერებელი სიყვარულის შემყურენი მასთან ერტად ცამობერდნენ, მისი თანაგრძნობით გაჯერებულნი, ხეები საკმაოდ მალე ბერდებია, აქ კი თანაგრძნობბა ამ სიტყვებში ნაგულისხმევი, იმდენად ზლიერი სიყვარულია აქ აღწერილი. ალბათ ძალიან მაღლიდან გადმოვიხედე.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი. ბატონო მიშა!
ამ ნაწერში ჩვენ სიყვარულის საზომს კი არ ვიკვლევთ და ვადგენთ, ამ ნაწერის თემა და იდეაა მნიშვნელოვანი, მე ვფიქრობ, რომ მაქვს ნება, განსხვავებული წარმოსახვის უნარი გამოვავლინო ამ თემასთან დაკავშირებით და არ ვიფიქრო, არ გადმოვცე ისე როგორც თქვენ, ეს ხომ ბუნებრივია და შეუძლებელიც. მაგრამ ის იქნებ არის შესაძლებელი, რომ წაკითხვისას, თქვენ თქვენი მდიდარი ფანტაზიის წყალობით, ისე წაიკითხოთ როგორც ეს მე მაქვს ნაფიქრი, ფურცელზე დადებული. ეს ხომ დიდი ხელოვნებაა, რადგან აქ არის აზრი მოცემული. მართალია, ნაწარმოებში მთავარია თემა, იდეა, მისი ლიტერატურული ღირებულება, მაგრმ ის უფრო მტავარია საიდან მოედინებიან ისინი, მათი ძირ-ფესვი, ღეროები, ფოთლები და ბოლოს ნაყოფი, განა ასე არ არის?, ალბათ დამეთანხმებით.
უდავოა, ის ფაქტი, რომ თქვენი დასკვნები მხოლოდ თქვენს სუბიექტურ აზრს, მოიცავს, მამაკაცური ემოციაა მოცემული დღევანდელი უდიდესი ნაწილის ქალური ცხოვრებიდან გამომდინარე, ეს ნაწერი კი სხვა პეროდს ასახავს. ისიც ყურადღებამისაპყრობია, რომ განსაკუთრებული ოალები იმ დროშიც ბევრი იყო უფრო და ახლაც არიან მცირე რაოდენობით, თორემ ამას ვერ ვიტყოდი, ეს გასათვალისწინებელია შეფასებისას, აქ ზედაპირულობა არ გამოდგება, გარწმუნებთ.
მნიშვნელოვანია ისიც, რომ მამაკაცისა და ქალის ემოცია მნიშვნელოვნად განსხვავებულია, ქცევის კულტურა, მანერები, გრზნობადობა და ა. შ.
ამიტომ არ მიკვირს, რომ ვერ შეძლოთ ერთი ადამიანის სიყვარულისათვის თავგანწირული ქალის ემოცია, ეფექტი, სიძლიერე, ხედვა, წარსული ბედნიერებისა და საყვარელი ადამიანისაკენ სწრაფვა, რომელსაც ქალისათვის ვერაფერი და ვერავინ შეცვლის, არიან ასეთი ქალები მერწმუნეთ. ნამდვილად ასეთი ხასიათი და ასეთის დაკარგვა აბერებს, ფიტავს, აკვდინებს, სიცოცხლისა და დაკარგულის გარეშე ყოფნის სურვილს უკარგავს. სწორედ ამაშია მთელი არსი ზნემაღალი ქალური ბუნებისა.
უბრალოდ, ნაწერის კითხვისას მკითხველმა გრძნობიერებასა და წარმოსახვაში უნდა გააგრძელოს ნაგულისხმები აზრი და მერე გადავიდეს შემდეგ წინადადებაზე. ვინც ასე იქცევა იქ მოკლედ ნათქვამი უფრო ლამაზი და ეფექტური ხდება, ზოგჯერ ეს ხერხი
საუკეთესო შედეგს იძლევა ორივე მხარისათვის. რაც, ეხმარება მკითხველს, აზრის სწორად მიყოლა-გაგება-გათავისებაში.
სავსებით გეთანხმებით, რომ რაც თქვით ეს მხოლოდ თქვენი სუბიექტური აზრია და გაქვთ ამის ფლება. ყველას გვაქვს თქვენსავით ჩვენი აზრის გამოხატვის უფლება, მაგრამ უნდა ვეცადოთ, რომ სხვათა აზრის გათვალისწინებაც მოვახერხოთ, ისე, რომ არ შევურაცხყოთ ჩვენგან განსხვავებული აზრის მქონენი, ჩვენი ნააზრევით.
რადგან უდავოა, ისიც, რომ ბევრი ჩვენზე უკეთ, ბევრი, ჩვენსავით, ბევრი უფრო აღმატებულად, ბევრიც ჩვენზე მდარედ აზროვნებს, ბევრს ჩვენზე კარგი გემოვნება აქვს და უფრო მდიდარი წარმოსახვა და ფანტაზია, ეფექტური გადმოცემის და გაგების უნარი. რაც სასიხარულოა. ბევრი სხვის ძედგავლენის ქვეშ ექცევა, მისი ზრის წაკითხვისთანავე და გაუაზრებელ-წაუკითხავად ეთანხმება სხვის ნათქვამს, გასაკვირიც არ არის, ფაქტობრივად ამიტომაა, რომ კომენტარები მრავალფეროვანია და სასიამოვნო.
რაც ფაქტობრივად არ წარმოადგენს თქვენი აზრის ექსპლოატაციას.არც სხვათა აზრის ექსპლოატაციის უფლება გვაქვს და ვერც მოვითხოვთ ყველა გაუაზრებლად ჩვენს აზრს დაეთანხმოს, ეს დაუშვებელია, ამით სოციალისტურ და კომუნისტურ იდეოლოგიაში აღმოვცნდებით, რამაც უკვე ვნახეთ უსაძირკვლობის გამო ამოწურა ყველა შესაძლებლობა ყველა სფეროში.
მე არასოდეს მგონია გზად მიმავალს, თუ ბიჭების ჯგუფი გაიცინებს, რომ ეს სიცილი ჩემი საწინააღმდეგოა, ანდა მე დავიმსახურე, არა დარწმუნებული ვარ, რომ მათ ვერც კი შემამჩნიეს მიმავალი, ასეთი ფიქრი ძალიან სასარგებლოა და მონდა ასე იყოს ეს ყველასთვისაც.
მზე ჩვენს გარშემო რატომ ტრიალებს, იმიტომ რომ ყოველი მხრიდან გაგვათბოს და ეს აუცილებელიცაა, მ ი ვ ბ ა ძ ო თ მ ა ს.
და ბოლოს, ქალს, რომ ერთგულება, უბადლო სიყვარული და საკუთარი ყველაფრის თავდავიწყებით შეწირვა შეუძლია, ამ ნაწერის ბოლო ნაწილიდან თვალნათელია და უდავო %-ად რა თქმა უნდა არა ყველას...
უდავოა ისიც, რომ მკითხვლი მისი განწყობის შესაბამისად, რასაც ეძებს ნაწარმოებში, იმას პოულობს და აქებს, წინააღმდეგ შემთხვევაში იწუნებს, ზოგჯერ სრულიად გაუაზრებლადაც იქცევა ასე, რაღაც სხვა მიზნით, ეს ტქვენზე არ ითქმის...
მე კი, კითხვისას ვცდილობ დადებითად განწყობილი ავტორის იდეასა და თემის ირგვლივ ვიტრიალო და გავითავისო ემოციაც.
რადგან ვიცი, რომ ცუდი ნაწერი არ არსებობს, მთავარია, მოახერხო და ავტორს ჩახედო სულის სიღრმეში. ზოგს ურჩევნია მარტივ-ზედაპირულად მხოლოდ ფურცლებზე დატანილის თვალის გადავლებით დაკმაყოფილდეს და გონება და წარმოსახვა არ ჩარიოს ამ დროს, ეს შორს რჩება ყველაფრისგან და ყოველთვის მცდარ სიტყვებს განათავსებს ნაწერის ქვემოთ. რაც მის პიროვნების შეცნობის შესაძლებლობას განსაზღვრავს უფრო, ვიდრე მაწარმოებისას. ამით განვსხვავდებით ერთმანეთისაგან, როგორც ინდივიდები.
არგუმენტაციები, რომლებიც არსებობს, რეალობის აღქმის გასაადვილებლად გამოყენებადი და საკვირველიც არ არის.
მე შემიძლია ნაწერში შევცვალო სიტყვა " გოგო-ბიჭი" ქალ-ვაჯით, მაგრამ ეს ნაწარმოებში მთავარზე ზედგავლენას ვერ მოახდენს.
რაც შეეხება " ბერი ხე"-ს, ასეტები მრავლადაა ლონდონის ბაღში, რომელნიც ამ ქალბატონის მარადიული, უჭკნობი და უბერებელი სიყვარულის შემყურენი მასთან ერტად ცამობერდნენ, მისი თანაგრძნობით გაჯერებულნი, ხეები საკმაოდ მალე ბერდებია, აქ კი თანაგრძნობბა ამ სიტყვებში ნაგულისხმევი, იმდენად ზლიერი სიყვარულია აქ აღწერილი. ალბათ ძალიან მაღლიდან გადმოვიხედე.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
22.
იბერიულ-ვირთაგვული ტანცი-მანცი... :D
იბერიულ-ვირთაგვული ტანცი-მანცი... :D
21.
http://intermedia.ge/vid/288201-%E1%83%90%E1%83%98-%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%A1-%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%AB%E1%83%90%E1%83%AE%E1%83%98%E1%83%97-%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%9D%E1%83%AA%E1%83%90%E1%83%A0-%E1%83%9E%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%A4%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A1/13/
http://intermedia.ge/vid/288201-%E1%83%90%E1%83%98-%E1%83%90%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%A1-%E1%83%95%E1%83%94%E1%83%AB%E1%83%90%E1%83%AE%E1%83%98%E1%83%97-%E1%83%A1%E1%83%90%E1%83%9D%E1%83%AA%E1%83%90%E1%83%A0-%E1%83%9E%E1%83%94%E1%83%A0%E1%83%A4%E1%83%9D%E1%83%A0%E1%83%9B%E1%83%90%E1%83%9C%E1%83%A1/13/
20. ახლობელი ადამიანის გარდაცვალებაზე წამებში გაჭაღარავება (თმების ყალყზე დადგომისა და სახის მოქცევის თანხლებით) არავითარ შემთხვევაში არ არის სიყვარულის საზომი. ეს არის მხოლოდ და მხოლოდ, კატეგორიულად, წამებში გაჭაღარავებული სუბიექტის ფსიქიკური მდგრადობის შკალის მაჩვენებელი (ამ შემთხვევაში, ნულსქვემოთ ნიშნულზე) და სხვა არაფერი...
ცხადია, ამგვარი შემთხვევებიც არსებობს და "მდიდარი წარმოსახვის" ადამიანებს უყვართ მათი "არდავიწყება", ისტერიულ ტონალობაში მოყოლა, ბარემ მოშიშვლებული მკლავების დემოსტრირება (ახლაც კი როგორ ბურძგლავს, ამ ყველაფრის გახსენებაზე - საჩვენებლად) და რაღა თქმა უნდა, საკუთარი ინტერპრეტაციების მიმატებაც, - მაგალითად, როგორ თავისი ფეხით გავიდა ის კაცი სახლიდან ერთი საათის წინ... თითქოს, სხვისი ფეხით გასვლაც შეეძლო ცხონებულს და თითქოს რაიმე ტრაგიკული დატვირთვა აქვს იმას, ერთ საათში მოასვენეს, თხუთმეტ წუთში თუ სამსაათნახევარში... აქ მთავარი "წყალი" სიტყვების მოყრაა, რომ საჭორაო ეფექტი უფრო გაამძაფრო... მაგრამ, შემოქმედებასთან ახლოსაც რომ ვერ მიდის, ეს ნაკლებად ესმით და უფრო ნაკლებად აინტერესებთ მთხრობელებს.
ნებისმიერ ჩვენგანს ბევრად უფრო მძაფრი ეპიზოდები გვინახავს, ან თავად ვყოფილვართ მონაწილეები და ან გვსმენია. მთავარია, რა შემოქმედებითი პოტენციითა და ოსტატობით მოიტან სათქმელს... მხატვრული ლიტერატურის ერთად-ერთი ღირსება ეს გახლავთ და არა ის, რამდენად მძიმეწონიანი ტრაგედიის გადმოცემას ცდილობს (უშედეგოდ) ავტორი.
"მე გავიგე შენ რა გინდოდა გეთქვა" - შეიძლება უთხრა დაქალს, როცა იგი გაუგებრად გიყვება პირადი ტკივილის შესახებ... ისიც კი შეიძლება, რომ საერთოდ არაფერს გიყვებოდეს დაქალი და მხოლოდ მის ზმუილს უთანაგრძნო, მაგრამ როცა მხატვრულ ნაშრომზე ვსაუბრობთ და მიშა რატიანის ჯიბრზე იწონებ იმას, რისი მოწონების დაშვებაც კი არ შეიძლება, ამით მიშა რატიანს ვერაფერს ვნებ... ავტორს კი, ჩათვალე, ტყვიას ესვრი შუბლში (ეს ერთი) და საკუთარ უვიცობას აფრიალებ (ესეც მეორე).
ნექტარ, ამ კომენტარის ზედა ნაწილი თქვენ არ გეკუთვნოდათ. თქვენთვის სხვა რამის თქმა მინდა:
საუბარი არ არის, რა შემთხვევები არსებობს რეალობაში. არ ვკამათობთ ამაზე და ნუ ცდილობთ, ცალკეული მაგალითებით გაამყაროთ სათქმელი. ჩვენ ვკამათობთ, რა ოსტატობით მოხდა კონკრეტულად თქვენი ამბის მხატვრულ ნაწარმოებად ქცევა, როგორია თქვენი სამწერლო ენა და რამდენად მიაღწიეთ იმ მხატვრულ ეფექტებს, რომლებიც არსებობს მწერლობაში? - ვერანაირი ოსტატობით... სამწერლო ენა მდარეა... ვერაფერსაც ვერ მიაღწიეთ!
...და ეს გახლავთ მხოლოდ ჩემი აზრი, რომლის უფლება (დამეთანხმეთ) მაქვს. საპასუხო კომენტარი კი არ სჭირდება ამას... როგორც კი მომეწონება (თუნდაც ნაწილობრივ) თქვენს მიერ გადმოცემული სხვა ამბავი, განცდა, ემოცია... - პირველი მე გავიხარებ და აუცილებლად ხმამაღლა დავაფიქსირებ ამ სიხარულს. ახლობელი ადამიანის გარდაცვალებაზე წამებში გაჭაღარავება (თმების ყალყზე დადგომისა და სახის მოქცევის თანხლებით) არავითარ შემთხვევაში არ არის სიყვარულის საზომი. ეს არის მხოლოდ და მხოლოდ, კატეგორიულად, წამებში გაჭაღარავებული სუბიექტის ფსიქიკური მდგრადობის შკალის მაჩვენებელი (ამ შემთხვევაში, ნულსქვემოთ ნიშნულზე) და სხვა არაფერი...
ცხადია, ამგვარი შემთხვევებიც არსებობს და "მდიდარი წარმოსახვის" ადამიანებს უყვართ მათი "არდავიწყება", ისტერიულ ტონალობაში მოყოლა, ბარემ მოშიშვლებული მკლავების დემოსტრირება (ახლაც კი როგორ ბურძგლავს, ამ ყველაფრის გახსენებაზე - საჩვენებლად) და რაღა თქმა უნდა, საკუთარი ინტერპრეტაციების მიმატებაც, - მაგალითად, როგორ თავისი ფეხით გავიდა ის კაცი სახლიდან ერთი საათის წინ... თითქოს, სხვისი ფეხით გასვლაც შეეძლო ცხონებულს და თითქოს რაიმე ტრაგიკული დატვირთვა აქვს იმას, ერთ საათში მოასვენეს, თხუთმეტ წუთში თუ სამსაათნახევარში... აქ მთავარი "წყალი" სიტყვების მოყრაა, რომ საჭორაო ეფექტი უფრო გაამძაფრო... მაგრამ, შემოქმედებასთან ახლოსაც რომ ვერ მიდის, ეს ნაკლებად ესმით და უფრო ნაკლებად აინტერესებთ მთხრობელებს.
ნებისმიერ ჩვენგანს ბევრად უფრო მძაფრი ეპიზოდები გვინახავს, ან თავად ვყოფილვართ მონაწილეები და ან გვსმენია. მთავარია, რა შემოქმედებითი პოტენციითა და ოსტატობით მოიტან სათქმელს... მხატვრული ლიტერატურის ერთად-ერთი ღირსება ეს გახლავთ და არა ის, რამდენად მძიმეწონიანი ტრაგედიის გადმოცემას ცდილობს (უშედეგოდ) ავტორი.
"მე გავიგე შენ რა გინდოდა გეთქვა" - შეიძლება უთხრა დაქალს, როცა იგი გაუგებრად გიყვება პირადი ტკივილის შესახებ... ისიც კი შეიძლება, რომ საერთოდ არაფერს გიყვებოდეს დაქალი და მხოლოდ მის ზმუილს უთანაგრძნო, მაგრამ როცა მხატვრულ ნაშრომზე ვსაუბრობთ და მიშა რატიანის ჯიბრზე იწონებ იმას, რისი მოწონების დაშვებაც კი არ შეიძლება, ამით მიშა რატიანს ვერაფერს ვნებ... ავტორს კი, ჩათვალე, ტყვიას ესვრი შუბლში (ეს ერთი) და საკუთარ უვიცობას აფრიალებ (ესეც მეორე).
ნექტარ, ამ კომენტარის ზედა ნაწილი თქვენ არ გეკუთვნოდათ. თქვენთვის სხვა რამის თქმა მინდა:
საუბარი არ არის, რა შემთხვევები არსებობს რეალობაში. არ ვკამათობთ ამაზე და ნუ ცდილობთ, ცალკეული მაგალითებით გაამყაროთ სათქმელი. ჩვენ ვკამათობთ, რა ოსტატობით მოხდა კონკრეტულად თქვენი ამბის მხატვრულ ნაწარმოებად ქცევა, როგორია თქვენი სამწერლო ენა და რამდენად მიაღწიეთ იმ მხატვრულ ეფექტებს, რომლებიც არსებობს მწერლობაში? - ვერანაირი ოსტატობით... სამწერლო ენა მდარეა... ვერაფერსაც ვერ მიაღწიეთ!
...და ეს გახლავთ მხოლოდ ჩემი აზრი, რომლის უფლება (დამეთანხმეთ) მაქვს. საპასუხო კომენტარი კი არ სჭირდება ამას... როგორც კი მომეწონება (თუნდაც ნაწილობრივ) თქვენს მიერ გადმოცემული სხვა ამბავი, განცდა, ემოცია... - პირველი მე გავიხარებ და აუცილებლად ხმამაღლა დავაფიქსირებ ამ სიხარულს.
19. "ტკივილი ზოგჯერ, ეკლიანი მინდვრის სამოსივითაა, რომელიც არც ჭკნება, არც ბერდება და არც ცვდება. ისევე როგორც, ვალმოხდილი გმირების სულები უზრუნველყოფენ თავის მომავალს."
ეჰ ნექტარ; "სულის სიმშვიდეს ვერ ჰპოვებს,ის ვინც სიკვდილშიც გმირია,რადგან დღეს ჩვენი სამშობლო,მაინც მარტო და მწირია. " ზოგჯერ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მათი სულები, ვალის მოსახდელად ჯერ კიდევ ბორგავენ :(
ისეთი დასათაურება იყო რომ მეგონა ლექსი დამხვდებოდა და მერე დავაკვირდი, პროზა ყოფილა. სიყვარული აელფერებს ტკივილს თუმცა დასანანია რომ აპრილი სისხლში გასვარეს...
"ერთ დღეს ლონდონის ბაღში, მოხუცებული ქალის გვამი წითელი ვარდით ხელში, იპოვეს ხის ქვეშ მდგარ სკამზე დაკონებული." ბედნიერებაა ასეთი სიკვდილი.
თითქოს ყველაფერი მაინც ლაითადაა გადმოცემული მაგრამ დიდ ემოციას იწვევს.
დაე ცხონდეს გმირთა სულები და ბედნიერი საქართველოთი გვეხაროს ირთავ სოფელსა შინა. <3
"ტკივილი ზოგჯერ, ეკლიანი მინდვრის სამოსივითაა, რომელიც არც ჭკნება, არც ბერდება და არც ცვდება. ისევე როგორც, ვალმოხდილი გმირების სულები უზრუნველყოფენ თავის მომავალს."
ეჰ ნექტარ; "სულის სიმშვიდეს ვერ ჰპოვებს,ის ვინც სიკვდილშიც გმირია,რადგან დღეს ჩვენი სამშობლო,მაინც მარტო და მწირია. " ზოგჯერ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მათი სულები, ვალის მოსახდელად ჯერ კიდევ ბორგავენ :(
ისეთი დასათაურება იყო რომ მეგონა ლექსი დამხვდებოდა და მერე დავაკვირდი, პროზა ყოფილა. სიყვარული აელფერებს ტკივილს თუმცა დასანანია რომ აპრილი სისხლში გასვარეს...
"ერთ დღეს ლონდონის ბაღში, მოხუცებული ქალის გვამი წითელი ვარდით ხელში, იპოვეს ხის ქვეშ მდგარ სკამზე დაკონებული." ბედნიერებაა ასეთი სიკვდილი.
თითქოს ყველაფერი მაინც ლაითადაა გადმოცემული მაგრამ დიდ ემოციას იწვევს.
დაე ცხონდეს გმირთა სულები და ბედნიერი საქართველოთი გვეხაროს ირთავ სოფელსა შინა. <3
18.
ეგ დაივიწყე და ის გაიხსენე, რომ "თხუპნია" შენი დაწერილია.
ნუნუ-ნონას პალმირა წაიკითხე, ძალიან კარგია, მოგეწონება. ძალიან კარგი მწერალია.
დროს ნუ კარგავ კომენტარების გამოპასუხებაში, "გაატარე." დ ა ი კ ი დ ე ანუ...
კეთილსინდისიერმა ავტორმა იცის რასაც წერს. სახლიდან თავისი ფეხით გასული კაცი, ერთ საათში სახლში გარდაცვლილი რომ მოასვენეს, მისი ცოლი ერთ წუთში, სამოც წამში ერთბაშად გაჭაღავდა. ახლაც მახსოვს მისი მოქცეული სახე და ყალყზე დამდგარი თმა. ეს იმ ადამიანებს მოსდით, ვისაც დიდი სიყვარული შეუძლია, სხვა მაგას ვერ გაიგებს, არ შეუძლია და იმიტომ. არც ეცადო.
ეგ დაივიწყე და ის გაიხსენე, რომ "თხუპნია" შენი დაწერილია.
ნუნუ-ნონას პალმირა წაიკითხე, ძალიან კარგია, მოგეწონება. ძალიან კარგი მწერალია.
დროს ნუ კარგავ კომენტარების გამოპასუხებაში, "გაატარე." დ ა ი კ ი დ ე ანუ...
კეთილსინდისიერმა ავტორმა იცის რასაც წერს. სახლიდან თავისი ფეხით გასული კაცი, ერთ საათში სახლში გარდაცვლილი რომ მოასვენეს, მისი ცოლი ერთ წუთში, სამოც წამში ერთბაშად გაჭაღავდა. ახლაც მახსოვს მისი მოქცეული სახე და ყალყზე დამდგარი თმა. ეს იმ ადამიანებს მოსდით, ვისაც დიდი სიყვარული შეუძლია, სხვა მაგას ვერ გაიგებს, არ შეუძლია და იმიტომ. არც ეცადო.
17. მაპატიეთ ნეფერტარი! მე-16-ე კომ-ში, რომ.......
უდიდესი მადლობა .
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი. მაპატიეთ ნეფერტარი! მე-16-ე კომ-ში, რომ.......
უდიდესი მადლობა .
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
16. გმადლობთ დიდად- აზგო, ჭა, ლუტეცია,
ბატონო მიშა,
1) თავის მართლება არაა აქ, მე უბრალოდ განმარტებები გავაკეთე, განვავრცე სხვაგვარად გაგებული ფრაზები,
2) თვითდაჯერებასთან არაფერი მაქვს პრეტენზია ნებელობითია ის, სუბიექტური. არც ვიფიქრებ მასთან შეხებას, ასაკს რაც შეეხება ნამდვილია ხანდაზმულობა არ ნიშნავს დაბერებას, სხვადასხვა ადამიანები სხვასდასხვა ფაქტებზე და გარემოებებზე არიან დამოკიდებული ასეთ შემთხვევებში..
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
წყენით არავისგან არ მწყინს ინდივიდუალურია ყველაფერი უდავოდ. გმადლობთ დიდად- აზგო, ჭა, ლუტეცია,
ბატონო მიშა,
1) თავის მართლება არაა აქ, მე უბრალოდ განმარტებები გავაკეთე, განვავრცე სხვაგვარად გაგებული ფრაზები,
2) თვითდაჯერებასთან არაფერი მაქვს პრეტენზია ნებელობითია ის, სუბიექტური. არც ვიფიქრებ მასთან შეხებას, ასაკს რაც შეეხება ნამდვილია ხანდაზმულობა არ ნიშნავს დაბერებას, სხვადასხვა ადამიანები სხვასდასხვა ფაქტებზე და გარემოებებზე არიან დამოკიდებული ასეთ შემთხვევებში..
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
წყენით არავისგან არ მწყინს ინდივიდუალურია ყველაფერი უდავოდ.
15. "ნაწერს ჩაღრმავება უნდა და მაშინ ვხვდებით, მისი სისუსტესა თუ სიძლიერეს, სხვაგვარად ვერ მივწვდებით მის არსს და ხარისხს."
ვიდრე ჩაღრმავებაზე ვიტყვი, ორ მონაკვეთს მოვიყვან და ნექტარ, გთხოვთ, მიმანიშნოთ:
1. "მშვენიერ ჭაბუკს ლაზათს მატებდა სხარტი ტანი, შავი ხუჭუჭა თმები, ოდნავ განიერი მხარბეჭი, ხორხიანი მაღალი ყელი, ხორბლისფერი კანი, შავზღვასავით მუქი ლურჯი თვალები, ოდნავ კეხიანი არწივისებური ცხვირი, ვნებიანი ტუჩები, ლამაზი ხელის თითები დროდადრო, ისე ორიგინალურად გამოხატავდა მის სათქმელს, რომ საუბრისას გოგო მონუსხულივით შეჰყურებდა. მისი ვაჟკაცური, მდგრადი, ომახიანი ხმის ტემბრი, ზოგჯერ ხავერდი რომ შეეპარებოდა ხოლმე, მოქადაგე ანგელოზს ამსგავსებდა მას, უნებურად. თუმცა ხმადაბლა ესაუბრებოდა გოგოს მთელი ხნის მანძილზე."
ვერ ვიტყვით, კონტექსტიდან ამოგლეჯილი მონაკვეთიაო, რამდენადაც ჭაბუკ-გოგოზე ამ მონაკვეთის შემდგომ საუბარი არ გრძელდება. რა ასაკზეა აქ ლაპარაკი? ჩემი მწირი გამოცდილებით ტექსტის კითხვასთან მიმართებაში, შემიძლია ვთქვა, რომ სახეზეა 16-დან მაქსიმუმ 28-30 წლის წყვილი... რეალურად, პირადად მე 20 წლის ყმაწვილებად აღვიქვი, მაგრამ დავუშვათ გარკვეული არჩევანის საშუალება... დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ არცერთ ვარიანტში არ იკითხება ხსენებული წყვილის დამჯდარი, მოწიფული ასაკი და ვფიქრობ, თქვენი არგუმენტი კომენტარიდან მხოლოდ უსუსური თავის მართლებაა.
2. "ეს ბაღი მიყვარს ძალიან, ჩიფჩიფებდა თავისთვის ღრმად მოხუცებული ქალბატონი, მას ყურადღებას უკვე აღარავინ აქცევდა, ის კი გულმოდგინედ უვლიდა ბერი ხის ქვეშ მდგარ სკამს."
ამ მონაკვეთში ალღოიანმა მკითხველმა ნაადრევად დაბერებული ქალი უნდა დაინახოს (ტექსტში ჩაღრმავების წყალობით)?
მე ვფიქრობ, არ გაქვთ უფლება მკითხველს მოსთხოვოთ იმ სივრცის სიღრმეებში ჩასვლა, რომელიც მკაცრად ერთსიბრტყიან მყარ განზომილებას წარმოადგენს და პაწაწუნა ნაპრალიც არა აქვს, მიღმა შრეს რომ ჰკიდო თვალი...
"ნაწერს ჩაღრმავება უნდა და მაშინ ვხვდებით, მისი სისუსტესა თუ სიძლიერეს, სხვაგვარად ვერ მივწვდებით მის არსს და ხარისხს."
ვიდრე ჩაღრმავებაზე ვიტყვი, ორ მონაკვეთს მოვიყვან და ნექტარ, გთხოვთ, მიმანიშნოთ:
1. "მშვენიერ ჭაბუკს ლაზათს მატებდა სხარტი ტანი, შავი ხუჭუჭა თმები, ოდნავ განიერი მხარბეჭი, ხორხიანი მაღალი ყელი, ხორბლისფერი კანი, შავზღვასავით მუქი ლურჯი თვალები, ოდნავ კეხიანი არწივისებური ცხვირი, ვნებიანი ტუჩები, ლამაზი ხელის თითები დროდადრო, ისე ორიგინალურად გამოხატავდა მის სათქმელს, რომ საუბრისას გოგო მონუსხულივით შეჰყურებდა. მისი ვაჟკაცური, მდგრადი, ომახიანი ხმის ტემბრი, ზოგჯერ ხავერდი რომ შეეპარებოდა ხოლმე, მოქადაგე ანგელოზს ამსგავსებდა მას, უნებურად. თუმცა ხმადაბლა ესაუბრებოდა გოგოს მთელი ხნის მანძილზე."
ვერ ვიტყვით, კონტექსტიდან ამოგლეჯილი მონაკვეთიაო, რამდენადაც ჭაბუკ-გოგოზე ამ მონაკვეთის შემდგომ საუბარი არ გრძელდება. რა ასაკზეა აქ ლაპარაკი? ჩემი მწირი გამოცდილებით ტექსტის კითხვასთან მიმართებაში, შემიძლია ვთქვა, რომ სახეზეა 16-დან მაქსიმუმ 28-30 წლის წყვილი... რეალურად, პირადად მე 20 წლის ყმაწვილებად აღვიქვი, მაგრამ დავუშვათ გარკვეული არჩევანის საშუალება... დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ არცერთ ვარიანტში არ იკითხება ხსენებული წყვილის დამჯდარი, მოწიფული ასაკი და ვფიქრობ, თქვენი არგუმენტი კომენტარიდან მხოლოდ უსუსური თავის მართლებაა.
2. "ეს ბაღი მიყვარს ძალიან, ჩიფჩიფებდა თავისთვის ღრმად მოხუცებული ქალბატონი, მას ყურადღებას უკვე აღარავინ აქცევდა, ის კი გულმოდგინედ უვლიდა ბერი ხის ქვეშ მდგარ სკამს."
ამ მონაკვეთში ალღოიანმა მკითხველმა ნაადრევად დაბერებული ქალი უნდა დაინახოს (ტექსტში ჩაღრმავების წყალობით)?
მე ვფიქრობ, არ გაქვთ უფლება მკითხველს მოსთხოვოთ იმ სივრცის სიღრმეებში ჩასვლა, რომელიც მკაცრად ერთსიბრტყიან მყარ განზომილებას წარმოადგენს და პაწაწუნა ნაპრალიც არა აქვს, მიღმა შრეს რომ ჰკიდო თვალი...
14.
მე მომეწონა. 5. სიტყვების იქითაც დავინახე.
მე მომეწონა. 5. სიტყვების იქითაც დავინახე.
13. ნამდვილად საინტერესო კომემტარებია, ვკითხულობ.
ნაწარმოებს რაც შეეხება, არც ისე დიდი ხანია გადავწყვიტე თავი შევიკავო ხოლმე ამ ავტორის ნაწარმოების შეფასებისა და დაკომენტარებისგან, რისი მიზეზიც კრიტიკაზე ავტორის არაადეკვატური რეაქციაა. ნამდვილად საინტერესო კომემტარებია, ვკითხულობ.
ნაწარმოებს რაც შეეხება, არც ისე დიდი ხანია გადავწყვიტე თავი შევიკავო ხოლმე ამ ავტორის ნაწარმოების შეფასებისა და დაკომენტარებისგან, რისი მიზეზიც კრიტიკაზე ავტორის არაადეკვატური რეაქციაა.
12. " გაუმაძღარი ქალაქი გულში იხუტებდა დიდსა და პატარას"...- და რატომ იყო ასეთი გაუმაძღარი და ღორმუცელა ეს ქალაქი?...:)
ავტორო..:-*<3 პატივისცემით და სითბოთი, იმედია არ მიწყენთ...:-* :-*
ვფიქრობ, ჯობია ისევ ლექსები წეროთ...:)
" გაუმაძღარი ქალაქი გულში იხუტებდა დიდსა და პატარას"...- და რატომ იყო ასეთი გაუმაძღარი და ღორმუცელა ეს ქალაქი?...:)
ავტორო..:-*<3 პატივისცემით და სითბოთი, იმედია არ მიწყენთ...:-* :-*
ვფიქრობ, ჯობია ისევ ლექსები წეროთ...:)
11. ნექტარი, მე, ცხადია, შენსკენ ვარ, ერთმანეთის ტექსტებიც საქმიანად გაგვიშუქებია და ასე შემდეგ, და სხვა მრავალი და მოკლედ, მთელი ამ ცერემონიული შესავლის დანიშნულება ისაა რომ ჩემს შენადმი კეთილგანწყობაში დაგარწმუნო. მაგრამ, სამწუხაროდ უნდა გითხრა რომ ამ ზღვა სიკეთის ერთი წვეთიც ვერ მოვუტოვე შენს ნაწერს.
სიაფანტია და იმიტომ, ყალბია თავიან ფეხებიანად, ყალბია იმ შემთხვევაშიც კი, მთელი ეს ამბავი ნოტარიუსით დამოწმებული ფაქტობრივი მასალა რომ იყოს.
არ შველის იმ ატრაქციონის მოშველებაც რომ თურმე 32 წლის თოთო ბავშვი გაჭაღარავებულა, ან სადღაც, ცხრა მთას იქეთ, ისეთი ჭკუამჯდარი გოგო-ბიჭი არსებულა, მათი სიდარბაისლე თვით პატრიარქსაც შეშურდაო.
იმიტომ რომ ლიტერატურა უფრო მეტ სინამდვილედ უნდა გამოიყურებოდეს ვიდრე თავად ცხოვრებაა.
„ვისი გორისა ხარო?“ ამის შეხსენებას ცოტა უფრო მაღალი კლასის პროზა უნდა, ხოლო ამ სახით ეს ტექსტი მკითხველისთვის გულისაჩუყების საეჭვო მცდელობად გამოიყურება.
თუმცა, ასეთ შეუფარავ „საცრემლო დაყაჩაღებასაც“ ჰქონის ჭრა - ხედავ რამოდენა ვნებათაღელვა გამოიწვია?
და ბარემ ამ გახსენებაზე, პტივცემულო ნექტარი, ყველამ ზეპირად არ ვიცი ეს თბილისის უბნები და მათ შორის ისეთი მსხვილი კულტურული და ინდუსტრიალური მსოფლიო ცენტრი როგორიც ჩუღურეთია, მეც ის რაღაცა მიგდებული ინგლისის ლონდონი მეგონა.
ნექტარი, მე, ცხადია, შენსკენ ვარ, ერთმანეთის ტექსტებიც საქმიანად გაგვიშუქებია და ასე შემდეგ, და სხვა მრავალი და მოკლედ, მთელი ამ ცერემონიული შესავლის დანიშნულება ისაა რომ ჩემს შენადმი კეთილგანწყობაში დაგარწმუნო. მაგრამ, სამწუხაროდ უნდა გითხრა რომ ამ ზღვა სიკეთის ერთი წვეთიც ვერ მოვუტოვე შენს ნაწერს.
სიაფანტია და იმიტომ, ყალბია თავიან ფეხებიანად, ყალბია იმ შემთხვევაშიც კი, მთელი ეს ამბავი ნოტარიუსით დამოწმებული ფაქტობრივი მასალა რომ იყოს.
არ შველის იმ ატრაქციონის მოშველებაც რომ თურმე 32 წლის თოთო ბავშვი გაჭაღარავებულა, ან სადღაც, ცხრა მთას იქეთ, ისეთი ჭკუამჯდარი გოგო-ბიჭი არსებულა, მათი სიდარბაისლე თვით პატრიარქსაც შეშურდაო.
იმიტომ რომ ლიტერატურა უფრო მეტ სინამდვილედ უნდა გამოიყურებოდეს ვიდრე თავად ცხოვრებაა.
„ვისი გორისა ხარო?“ ამის შეხსენებას ცოტა უფრო მაღალი კლასის პროზა უნდა, ხოლო ამ სახით ეს ტექსტი მკითხველისთვის გულისაჩუყების საეჭვო მცდელობად გამოიყურება.
თუმცა, ასეთ შეუფარავ „საცრემლო დაყაჩაღებასაც“ ჰქონის ჭრა - ხედავ რამოდენა ვნებათაღელვა გამოიწვია?
და ბარემ ამ გახსენებაზე, პტივცემულო ნექტარი, ყველამ ზეპირად არ ვიცი ეს თბილისის უბნები და მათ შორის ისეთი მსხვილი კულტურული და ინდუსტრიალური მსოფლიო ცენტრი როგორიც ჩუღურეთია, მეც ის რაღაცა მიგდებული ინგლისის ლონდონი მეგონა.
10. უდიდესი მადლობა სარკმელი 2.!
დაგეთანხმებით ჩემი გადმოსახედიან მოახერხეთ გადმოხედვა, სწორედ იმ ადგილზე დასდექით სადაც მე ვიდექი, როცა ამ ნაწერს ვკრეფავდი.
1) უდავოა ის პაქტი, რომ ეს არ არის დიდტანიანი ვრცელი ნაწარმოები, ეს მოიცავს მცირე თვალაწიერს რომელიც შემოიფარგლება მცირე ეპიზოდით საგმირო საქმის მნიშვნელობა-ღირებულებისა და მისი დაფასების თვალსაზრისით, რო ელსაც სრულიად პატარა თაობაც კი გრძნობს, აფასებს და იწყებს ფიქრს იმაზე თუ :ვისი გორისაა" და როგორი უნდა იყოს და ამისათვის რა უნ და აკეთოს, ამ ამბავს ჩემი აზრით მხატვრული მოთარბებული გაკეკლუცება არ მოუხდებოდა, ნამდვილად.
2) რაც შეეხება გარდაცვლილის ასაკს, ის კარგად ჩანს წყვილის შეხვედრის სიმწიფიდან, თავშეკავებულობიდან, რიდიდან ბაღში მყოფთა მიმართ, რაც თვალშისაცემი და სიმპატიის მომტანია. მათი ასაკი არ არის თინეიჯერული, ის საკმაოდ დამჯდარი და ჩამოყალიბებული, ზრდასრულია ორივეს მხრიდან,
3) ადამიანს მძიმე ტრაგიკული განცდა თმას უთეტრებს საათებში, აბერებს, ტეხავს, ცხოვრებას უინტერესოს ხდის მისთვის, რაც ხრწნის მის შინაგანს და სპობს და ნაადრევ სიკვდილამდე მიჰყავს. ამ ტრაგედიას და შავოსანის განცდას უმძიმესი დამანგრეველი დატვირთვა და ემოცია აქვს, მე კი ეს ძალიან მოკლედ მაქვს აღწერილი, მგონია, რომ ეს არც ისე ძნელი წარმოსადგენია წაკითხვისას, მთავარია დადებითად განეწყოთ ნაწერისადმი და ყველაფერი წყალივით წამოდინდება.
ე. ი. მე მინახავს 32 წლის ბიჭი, ადამიანი ერთ ღამეში დაბერებული, მთლად მკუზული, თოვლივით თეტრი თმით, წართმეული ხმით, მომაკვდავ მდგომარეობაში,, რომელსაც დახმარების გარეშე სიცოცხლე არც სურს და ვერც მოახერხებს მი გაგრძელებას. ადამიანები, ხომ ინდივიდუალური არსებები ვართ, სხვადასხვანაირად აღვიქვ ამთ, განვიცდით, ვიტანთ, ვეგუებით, ან ა რ ა.
42 წლის ქალი უცებ გაჭაღარავდა ჩემს თვალწინ შვილის ჯარში წასვლის გამო, დაჩიავდა, ავადმყოფურად გამოიყტურებოდა.
სიბერე არ დგება და არც სიკვდილი, მხოლოდ ხანდაზმულობით, ის ყველა ადამიანს სხვადასხვა სახით ესტუმრება, ხოლმე და სტაცებს სიცოცხლეც, მისი შინაგანი სიძლიერის საფარიდან გამომდინარე. ასე რომ ბატონო მიშა სავსებით შესაძლებელი და მისაღებია სიბერე რამდენიმე დღეში ასაკის მიუხედავად და გაუთვალისწინებლად, ამას ადამიანის სულიერი მდგომარეობა განსაზღვრავს და წყვეტს ეს რთული ექსპერიმენტია და რთულად წარმოსადგენიც ზერეწლე პოზიციიდან.
ნაწერს ჩაღრმავება უნდა და მაშინ ვხვდებით, მისი სისუსტესა თუ სიძლიერეს, სხვაგვარად ვერ მივწვდებით მის არსს და ხარისხს.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
უდიდესი მადლობა სარკმელი 2.!
დაგეთანხმებით ჩემი გადმოსახედიან მოახერხეთ გადმოხედვა, სწორედ იმ ადგილზე დასდექით სადაც მე ვიდექი, როცა ამ ნაწერს ვკრეფავდი.
1) უდავოა ის პაქტი, რომ ეს არ არის დიდტანიანი ვრცელი ნაწარმოები, ეს მოიცავს მცირე თვალაწიერს რომელიც შემოიფარგლება მცირე ეპიზოდით საგმირო საქმის მნიშვნელობა-ღირებულებისა და მისი დაფასების თვალსაზრისით, რო ელსაც სრულიად პატარა თაობაც კი გრძნობს, აფასებს და იწყებს ფიქრს იმაზე თუ :ვისი გორისაა" და როგორი უნდა იყოს და ამისათვის რა უნ და აკეთოს, ამ ამბავს ჩემი აზრით მხატვრული მოთარბებული გაკეკლუცება არ მოუხდებოდა, ნამდვილად.
2) რაც შეეხება გარდაცვლილის ასაკს, ის კარგად ჩანს წყვილის შეხვედრის სიმწიფიდან, თავშეკავებულობიდან, რიდიდან ბაღში მყოფთა მიმართ, რაც თვალშისაცემი და სიმპატიის მომტანია. მათი ასაკი არ არის თინეიჯერული, ის საკმაოდ დამჯდარი და ჩამოყალიბებული, ზრდასრულია ორივეს მხრიდან,
3) ადამიანს მძიმე ტრაგიკული განცდა თმას უთეტრებს საათებში, აბერებს, ტეხავს, ცხოვრებას უინტერესოს ხდის მისთვის, რაც ხრწნის მის შინაგანს და სპობს და ნაადრევ სიკვდილამდე მიჰყავს. ამ ტრაგედიას და შავოსანის განცდას უმძიმესი დამანგრეველი დატვირთვა და ემოცია აქვს, მე კი ეს ძალიან მოკლედ მაქვს აღწერილი, მგონია, რომ ეს არც ისე ძნელი წარმოსადგენია წაკითხვისას, მთავარია დადებითად განეწყოთ ნაწერისადმი და ყველაფერი წყალივით წამოდინდება.
ე. ი. მე მინახავს 32 წლის ბიჭი, ადამიანი ერთ ღამეში დაბერებული, მთლად მკუზული, თოვლივით თეტრი თმით, წართმეული ხმით, მომაკვდავ მდგომარეობაში,, რომელსაც დახმარების გარეშე სიცოცხლე არც სურს და ვერც მოახერხებს მი გაგრძელებას. ადამიანები, ხომ ინდივიდუალური არსებები ვართ, სხვადასხვანაირად აღვიქვ ამთ, განვიცდით, ვიტანთ, ვეგუებით, ან ა რ ა.
42 წლის ქალი უცებ გაჭაღარავდა ჩემს თვალწინ შვილის ჯარში წასვლის გამო, დაჩიავდა, ავადმყოფურად გამოიყტურებოდა.
სიბერე არ დგება და არც სიკვდილი, მხოლოდ ხანდაზმულობით, ის ყველა ადამიანს სხვადასხვა სახით ესტუმრება, ხოლმე და სტაცებს სიცოცხლეც, მისი შინაგანი სიძლიერის საფარიდან გამომდინარე. ასე რომ ბატონო მიშა სავსებით შესაძლებელი და მისაღებია სიბერე რამდენიმე დღეში ასაკის მიუხედავად და გაუთვალისწინებლად, ამას ადამიანის სულიერი მდგომარეობა განსაზღვრავს და წყვეტს ეს რთული ექსპერიმენტია და რთულად წარმოსადგენიც ზერეწლე პოზიციიდან.
ნაწერს ჩაღრმავება უნდა და მაშინ ვხვდებით, მისი სისუსტესა თუ სიძლიერეს, სხვაგვარად ვერ მივწვდებით მის არსს და ხარისხს.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
9. "ავტორს სიუჟეტმა უნდა უკარნახოს როგორი სალიტერატურო ენა მოუხდება მთლიანი თხზულების არქიტექტურას. თხრობის დინამიკა, წერის მოძველებული (თქვენი თვალთახედვით)მანერა, სრულიად შეესაბამება ( ჩემი აზრით) მიძღვნითი ხასიათის ნაწარმოებს."
სარკმელი2, მოგესალმებით...
არათუ არ ვეთანხმები ამ აზრს... მეტიც, იგი ძირშივე მცდარია. "წერის მოძველებული მანერა" - დავარქვათ ასე - თუკი რამეში გამოდგება, მხოლოდ ერთში: როცა რომელიმე, სხვა ეპოქის რეალობის მხატვრული ილუზიის შექმნას ვცდილობთ. დავუშვათ, გრიბოედოვისა და ნინო ჭავჭავაძის ინტიმურ საუბარს აღვწერთ... ან ილია ჭავჭავაძისა და ოლღა გურამიშვილის ყოველდღიურობის გადმოცემას ვცდილობთ... - ვერც აქ ვხედავ აუცილებლობას, მაგრამ ამ ხერხის არჩევა უკვე ნამდვილად ავტორის პრიორიტეტია.
მიძღვნას რაში უნდა სჭირდებოდეს "მოძველებული" ენა?
თან უცნაური ის არის, რომ გასული საუკუნის 90-იანი წლების ახალგაზრდობას ეძღვნება ეს ნაწერი... ანუ, იმ თაობას, სწორედ რომელმაც საფუძველი ჩაუყარა ჩვენი ყოფითი ლექსიკისა თუ სამწერლო ენის დღევანდელ ფორმას... და რომელმაც სერიოზულად მიაღწია იმ შედეგს, რომ ყოფითი ლექსიკა და სამწერლო ენა ერთმანეთისთვის შეერწყა.
აქვე ბარემ იმასაც ვიტყვი, რომ თაობა, რომელიც ამ ნაწერშია აღწერილი, რეალურად დღეს არის 47 წლის... რანაირად მოახერხა ავტორმა, რომ გაჭაღარავებული დედაბრის სახით მიიყვანა ბაღის სკამთან და მოკლა, ეგ ცალკე საკითხია.
მადლობელი ვარ ნექტარისა, რამდენადაც თავი შეიკავა და ღირსეული (კოლეგიალური) პასუხი დამიტოვა. ასევე საპასუხო პატივისცემა მინდა გამოვხატო მისი პიროვნების მიმართ და აქ შევწყვიტო ამ ნაწერზე საუბარი იმ გულწრფელი რეზიუმეთი, რომ სამწუხაროდ, როცა ტექსტის სუსტ მხარეებზე გვიწევს საუბარი, ძალაუნებურად ვგულისხმობთ ავტორის შემოქმედებით სისუტესაც. თავისთავად არსებობს "შარში გახვევის" შანსი... თუმცა, მიმაჩნია, რომ ამგვარი სიტუაციის გადატანა სწორედ ამ სამუშაო, შინაურულ სივრცეში სჯობს ავტორ-მკითხველისთვის. "ავტორს სიუჟეტმა უნდა უკარნახოს როგორი სალიტერატურო ენა მოუხდება მთლიანი თხზულების არქიტექტურას. თხრობის დინამიკა, წერის მოძველებული (თქვენი თვალთახედვით)მანერა, სრულიად შეესაბამება ( ჩემი აზრით) მიძღვნითი ხასიათის ნაწარმოებს."
სარკმელი2, მოგესალმებით...
არათუ არ ვეთანხმები ამ აზრს... მეტიც, იგი ძირშივე მცდარია. "წერის მოძველებული მანერა" - დავარქვათ ასე - თუკი რამეში გამოდგება, მხოლოდ ერთში: როცა რომელიმე, სხვა ეპოქის რეალობის მხატვრული ილუზიის შექმნას ვცდილობთ. დავუშვათ, გრიბოედოვისა და ნინო ჭავჭავაძის ინტიმურ საუბარს აღვწერთ... ან ილია ჭავჭავაძისა და ოლღა გურამიშვილის ყოველდღიურობის გადმოცემას ვცდილობთ... - ვერც აქ ვხედავ აუცილებლობას, მაგრამ ამ ხერხის არჩევა უკვე ნამდვილად ავტორის პრიორიტეტია.
მიძღვნას რაში უნდა სჭირდებოდეს "მოძველებული" ენა?
თან უცნაური ის არის, რომ გასული საუკუნის 90-იანი წლების ახალგაზრდობას ეძღვნება ეს ნაწერი... ანუ, იმ თაობას, სწორედ რომელმაც საფუძველი ჩაუყარა ჩვენი ყოფითი ლექსიკისა თუ სამწერლო ენის დღევანდელ ფორმას... და რომელმაც სერიოზულად მიაღწია იმ შედეგს, რომ ყოფითი ლექსიკა და სამწერლო ენა ერთმანეთისთვის შეერწყა.
აქვე ბარემ იმასაც ვიტყვი, რომ თაობა, რომელიც ამ ნაწერშია აღწერილი, რეალურად დღეს არის 47 წლის... რანაირად მოახერხა ავტორმა, რომ გაჭაღარავებული დედაბრის სახით მიიყვანა ბაღის სკამთან და მოკლა, ეგ ცალკე საკითხია.
მადლობელი ვარ ნექტარისა, რამდენადაც თავი შეიკავა და ღირსეული (კოლეგიალური) პასუხი დამიტოვა. ასევე საპასუხო პატივისცემა მინდა გამოვხატო მისი პიროვნების მიმართ და აქ შევწყვიტო ამ ნაწერზე საუბარი იმ გულწრფელი რეზიუმეთი, რომ სამწუხაროდ, როცა ტექსტის სუსტ მხარეებზე გვიწევს საუბარი, ძალაუნებურად ვგულისხმობთ ავტორის შემოქმედებით სისუტესაც. თავისთავად არსებობს "შარში გახვევის" შანსი... თუმცა, მიმაჩნია, რომ ამგვარი სიტუაციის გადატანა სწორედ ამ სამუშაო, შინაურულ სივრცეში სჯობს ავტორ-მკითხველისთვის.
8. კომენტარებმა წამაკითხა ეს ნაწარმოები.
ორგვარი განცდა დამეუფლა, არ ვარ ისეთი ნაწარმოებების მკითხველი, სადაც უფრო მეტი პათეტიკაა, ვიდრე მხატვრული ღირებულება. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მათ არსებობას ვუარყოფ. ასეთი ნაწარმოებების არსებობა აუცილებელია, მკითხველთა გარკვეული კატეგორიისათვის საინტერესოა.
ჩემი კომენტარი უფრო ბატონი მიშა რატიანის საპასუხოდ იწერება -ნაწარმოების ენასთან მიმართებაში.
ავტორს სიუჟეტმა უნდა უკარნახოს როგორი სალიტერატურო ენა მოუხდება მთლიანი თხზულების არქიტექტურას. თხრობის დინამიკა, წერის მოძველებული (თქვენი თვალთახედვით)მანერა, სრულიად შეესაბამება ( ჩემი აზრით) მიძღვნითი ხასიათის ნაწარმოებს. კომენტარებმა წამაკითხა ეს ნაწარმოები.
ორგვარი განცდა დამეუფლა, არ ვარ ისეთი ნაწარმოებების მკითხველი, სადაც უფრო მეტი პათეტიკაა, ვიდრე მხატვრული ღირებულება. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მათ არსებობას ვუარყოფ. ასეთი ნაწარმოებების არსებობა აუცილებელია, მკითხველთა გარკვეული კატეგორიისათვის საინტერესოა.
ჩემი კომენტარი უფრო ბატონი მიშა რატიანის საპასუხოდ იწერება -ნაწარმოების ენასთან მიმართებაში.
ავტორს სიუჟეტმა უნდა უკარნახოს როგორი სალიტერატურო ენა მოუხდება მთლიანი თხზულების არქიტექტურას. თხრობის დინამიკა, წერის მოძველებული (თქვენი თვალთახედვით)მანერა, სრულიად შეესაბამება ( ჩემი აზრით) მიძღვნითი ხასიათის ნაწარმოებს.
7. უჰ... ლონდონის ბაღი ნამდვილად არ ვიცოდი. სახელი არ ვიცოდი, თორემ ბაღი მეცოდინება...
სამწუხაროდ, სხვა საკითხებთან დაკავშირებით იგივე აზრზე ვრჩები. უჰ... ლონდონის ბაღი ნამდვილად არ ვიცოდი. სახელი არ ვიცოდი, თორემ ბაღი მეცოდინება...
სამწუხაროდ, სხვა საკითხებთან დაკავშირებით იგივე აზრზე ვრჩები.
6. მოგესალმებით მატონო მიშა და გეგა ოდიშვილი. დიდად გმადლობელი გახლავართ მოსაზრებებისათვის!
გეგა ოდიშვილი-
გარწმუნებთ და უნდა დამიჯეროთ, რომ ნექტარს ბატონი მიშა არასოდეს შეეზიზღება , არც აზრის გამოხატვისათვის და არც სხვაგვარად.
ბატონო მიშა-
1) დარწმუნებული ვარ, რომ კარგად იცით, რომ აქ ლონდონი არაფერშუაშია. არც არის ნახსენები.
2) დარწმუნებული ვარ, რომ ისიც კარგად იცით რომ, ჩუღურეთის რაიონში არის ბაღი=სახელად- ლონდონის ბაღი.
3) დარწმუნებული ვარ, რომ არ ფიქრობთ ასე სინამდვილეში ჩემზე, ანუ ახლა არ ბრძანდებით გულახდილი.
4) დარწმუნებული იყავით, რომ თქვენი ასეთი საუბარი მეც შაყირად მივიჩნიე.
5) მეგონა ეს ლეგენდარული სინამდვილე გაგონილი გექნებოდათ.
6) დარწმუნებული ვარ იცით და ეთაყვანებით კიდეც, რომ ქართველი 90-იანელი გოგო-ბიჭებისათვის ასეთი ღირსეული სიყვარული და მოპყრობა ნამდვილია და არ არის დღევანდელი მდგომარეობის გოგო-ბიჭების ქცევა და აზრები ნაწერში გადმოცემული,
7) მძიმე ტკივილია, იმჟამინდელი სასოწარკვიეთით დღესაც ეს დრო და შედეგი, ჩემთვის.
8) დარწმუნებული ვარ, რომ მრავალჯერ გინახავთ ვარდი გარდაცვლილზე მიტანილი.
9) რაც შეეხება ვარდისათვის სტატუსის მინიჭებას იცით, რომ ეს ამ ნაწერში ასე არ არის და თანაც სტატუსის მინიჭება სრულიად სხვაგვარად ხდება კანონშესაბამისად.
10) ჩემმა შვილმა ენა აიდგა 3 თვის და 10 დღისამ, წერრა-კითხვა, ქართულ-რუსულ-ინგლისურად ორ დღეში ისწავლა ანბანიანად, სამი წელი სკოლაში არაფერი არ უსწავლია, ილტოსპირელის ლექსი -
" ძ ი ლ ი ს დ რ ო" 4 წლისამ 4 მოსმენით ზეპირად თქვა, ანუ ისწავლა და ა.შ. ნუ უარყოფთ ამასაც, გთხოვთ.
11) რასც შეეხება ილიას, აკაკი და ვაჟას დროინდელ და მათებურ დაბოლოებას ეს დიდი ბედნიერების მომნიჭებელი ჩემთვის-თითქოს ამდროს მათ ცოცხლად ვხედავ, ისე ვარ...
ყველა ადამიანს აქვს განმასხვავებელი თავისებურებანი, არა უშავს ატონო მიშა, განა რამე შავდება მაგით?
უდიდესი პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
მოგესალმებით მატონო მიშა და გეგა ოდიშვილი. დიდად გმადლობელი გახლავართ მოსაზრებებისათვის!
გეგა ოდიშვილი-
გარწმუნებთ და უნდა დამიჯეროთ, რომ ნექტარს ბატონი მიშა არასოდეს შეეზიზღება , არც აზრის გამოხატვისათვის და არც სხვაგვარად.
ბატონო მიშა-
1) დარწმუნებული ვარ, რომ კარგად იცით, რომ აქ ლონდონი არაფერშუაშია. არც არის ნახსენები.
2) დარწმუნებული ვარ, რომ ისიც კარგად იცით რომ, ჩუღურეთის რაიონში არის ბაღი=სახელად- ლონდონის ბაღი.
3) დარწმუნებული ვარ, რომ არ ფიქრობთ ასე სინამდვილეში ჩემზე, ანუ ახლა არ ბრძანდებით გულახდილი.
4) დარწმუნებული იყავით, რომ თქვენი ასეთი საუბარი მეც შაყირად მივიჩნიე.
5) მეგონა ეს ლეგენდარული სინამდვილე გაგონილი გექნებოდათ.
6) დარწმუნებული ვარ იცით და ეთაყვანებით კიდეც, რომ ქართველი 90-იანელი გოგო-ბიჭებისათვის ასეთი ღირსეული სიყვარული და მოპყრობა ნამდვილია და არ არის დღევანდელი მდგომარეობის გოგო-ბიჭების ქცევა და აზრები ნაწერში გადმოცემული,
7) მძიმე ტკივილია, იმჟამინდელი სასოწარკვიეთით დღესაც ეს დრო და შედეგი, ჩემთვის.
8) დარწმუნებული ვარ, რომ მრავალჯერ გინახავთ ვარდი გარდაცვლილზე მიტანილი.
9) რაც შეეხება ვარდისათვის სტატუსის მინიჭებას იცით, რომ ეს ამ ნაწერში ასე არ არის და თანაც სტატუსის მინიჭება სრულიად სხვაგვარად ხდება კანონშესაბამისად.
10) ჩემმა შვილმა ენა აიდგა 3 თვის და 10 დღისამ, წერრა-კითხვა, ქართულ-რუსულ-ინგლისურად ორ დღეში ისწავლა ანბანიანად, სამი წელი სკოლაში არაფერი არ უსწავლია, ილტოსპირელის ლექსი -
" ძ ი ლ ი ს დ რ ო" 4 წლისამ 4 მოსმენით ზეპირად თქვა, ანუ ისწავლა და ა.შ. ნუ უარყოფთ ამასაც, გთხოვთ.
11) რასც შეეხება ილიას, აკაკი და ვაჟას დროინდელ და მათებურ დაბოლოებას ეს დიდი ბედნიერების მომნიჭებელი ჩემთვის-თითქოს ამდროს მათ ცოცხლად ვხედავ, ისე ვარ...
ყველა ადამიანს აქვს განმასხვავებელი თავისებურებანი, არა უშავს ატონო მიშა, განა რამე შავდება მაგით?
უდიდესი პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
5. 4. ამიერიდან თქვენც ეზიზღებით ნექტარს , ბატონო მიშა ;დ 4. ამიერიდან თქვენც ეზიზღებით ნექტარს , ბატონო მიშა ;დ
4. თუ არ ვცდები, პირველად ვკითხულობ ამ ავტორის ნაწერს... რაღა დავმალო და კარგი საკითხავის განწყობით გავხსენი ტექსტი... მაგრამ...
ალაგ-ალაგ ისიც გავიფიქრე, - ალბათ შაყირობს ავტორი-მეთქი...
ცოტა თითიდან გამოწოვილი კოქტეილი ხომ არ არის, - ქართული ცხრა აპრილი, მაისის ვარდი, ლონდონის მტვრიანი ქუჩები და ბაღის სკამზე, მოხუცი ქალის სიკვდილი?
შაყირს რაც შეეხება:
1. ბუნების აღწერის ყველა მონაკვეთი შაყირია;
2. ახალგაზრდა გოგო-ბიჭი რომ რაოდენობით ორი ცალია, - შაყირია;
3. ოდანვ (!!!) განიერმა მხარ-ბეჭმა პირდაპირ ზურგით დასცა გაშარჟებული ყმაწვილი... ცალკე, - მისმა გაანგელოზებამაც არ დააკლო შაყირი...
4. ოთხი წლის ქართველი ბიჭების ლექსიკა, დიალოგის თემა და ქცევა, - შაყირის საზღვარს გადადის და უფრო ბოროტ ღადავს ემსგავსება;
5. შაყირს შევეშვათ... ერთი კითხვა მაქვს: საიდან უნდა მოუვიდეს ავტორს თავში, სიბერეში გადასული ქალი ახალგაზრდობისდროინდელი შეხვედრის ადგილას მიიყვანოს და იქ, ვარდით ხელში, მიასიკვდილოს... ზედაც წვიმით გალუმპოს და იმ იმედით დარჩეს, რომ მკითხველს ხმამაღლა ააბღავლებს? - კარგი, რა...
6. ყველაფერი ჯანდაბას... ამ მაისის ვარდს რაღატომ ვწირავთ და რატომ მივაკუთნეთ "მიცვალებულის საჩუქრის" სტატუსი?..
7. დაღვარჭნილ-გადაპრანჭული ენა, რომელიც წინისწინა საუკუნის ქართული სამწერლო ენის თითქოს (თითქოს!) გაშარჟება-გაშაყირების მცდელობაა...
გულწრფელად გამიკვირდა ამ ავტორის ესოდენ მწირი სამწერლო შესაძლებლობები, რამდენადაც მის კომენტარებს ვადევნებ თვალს და აშკარად ბევრად უფრო დახვეწილია იქ ლექსიკაც, ლოგიკაც და გემოვნებაც... თუ არ ვცდები, პირველად ვკითხულობ ამ ავტორის ნაწერს... რაღა დავმალო და კარგი საკითხავის განწყობით გავხსენი ტექსტი... მაგრამ...
ალაგ-ალაგ ისიც გავიფიქრე, - ალბათ შაყირობს ავტორი-მეთქი...
ცოტა თითიდან გამოწოვილი კოქტეილი ხომ არ არის, - ქართული ცხრა აპრილი, მაისის ვარდი, ლონდონის მტვრიანი ქუჩები და ბაღის სკამზე, მოხუცი ქალის სიკვდილი?
შაყირს რაც შეეხება:
1. ბუნების აღწერის ყველა მონაკვეთი შაყირია;
2. ახალგაზრდა გოგო-ბიჭი რომ რაოდენობით ორი ცალია, - შაყირია;
3. ოდანვ (!!!) განიერმა მხარ-ბეჭმა პირდაპირ ზურგით დასცა გაშარჟებული ყმაწვილი... ცალკე, - მისმა გაანგელოზებამაც არ დააკლო შაყირი...
4. ოთხი წლის ქართველი ბიჭების ლექსიკა, დიალოგის თემა და ქცევა, - შაყირის საზღვარს გადადის და უფრო ბოროტ ღადავს ემსგავსება;
5. შაყირს შევეშვათ... ერთი კითხვა მაქვს: საიდან უნდა მოუვიდეს ავტორს თავში, სიბერეში გადასული ქალი ახალგაზრდობისდროინდელი შეხვედრის ადგილას მიიყვანოს და იქ, ვარდით ხელში, მიასიკვდილოს... ზედაც წვიმით გალუმპოს და იმ იმედით დარჩეს, რომ მკითხველს ხმამაღლა ააბღავლებს? - კარგი, რა...
6. ყველაფერი ჯანდაბას... ამ მაისის ვარდს რაღატომ ვწირავთ და რატომ მივაკუთნეთ "მიცვალებულის საჩუქრის" სტატუსი?..
7. დაღვარჭნილ-გადაპრანჭული ენა, რომელიც წინისწინა საუკუნის ქართული სამწერლო ენის თითქოს (თითქოს!) გაშარჟება-გაშაყირების მცდელობაა...
გულწრფელად გამიკვირდა ამ ავტორის ესოდენ მწირი სამწერლო შესაძლებლობები, რამდენადაც მის კომენტარებს ვადევნებ თვალს და აშკარად ბევრად უფრო დახვეწილია იქ ლექსიკაც, ლოგიკაც და გემოვნებაც...
3. უდიდესი მადლობა მუხა1
9 აპრილის მომსწრეებს ყოველთვის ტკივილით შეგვახსენებს თავს და ქედსაც მოვიხრით შეუდარებელი, და შეუფასებელი, გმირების წინაშე, რომლებიც აქ, ჩვენს თვალწინ, შიგ საქარტველოს ყველაზე უსაფრთხო ადგილას ემსხვერპნენ სამშობლოსა და თავისი ხალხის სიყვარულს.
სამოთხეში ისხივოსნონ მათმა სულებმა, ამინ! უდიდესი მადლობა მუხა1
9 აპრილის მომსწრეებს ყოველთვის ტკივილით შეგვახსენებს თავს და ქედსაც მოვიხრით შეუდარებელი, და შეუფასებელი, გმირების წინაშე, რომლებიც აქ, ჩვენს თვალწინ, შიგ საქარტველოს ყველაზე უსაფრთხო ადგილას ემსხვერპნენ სამშობლოსა და თავისი ხალხის სიყვარულს.
სამოთხეში ისხივოსნონ მათმა სულებმა, ამინ!
2. მაისის წითელი ვარდი, , მე დიდ ტკივილს მახსენებს,
მაისის წითელი ვარდი, , მე დიდ ტკივილს მახსენებს,
1. ამ ნაწარმოებს ვუძღვნი 9 ა პ რ ი ლ ი ს გმირებს,
თუმც არ ვიცი, ეს, რამდენად შესაფერისად შევძელი.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
სრულიად საიტს ვულოცავ ხარებობას, მრავლის მოსწრებასა და სიხარულს გისურვებთ.
ნ ე ქ ტ ა რ ი. ამ ნაწარმოებს ვუძღვნი 9 ა პ რ ი ლ ი ს გმირებს,
თუმც არ ვიცი, ეს, რამდენად შესაფერისად შევძელი.
პატივისცემით ნ ე ქ ტ ა რ ი.
სრულიად საიტს ვულოცავ ხარებობას, მრავლის მოსწრებასა და სიხარულს გისურვებთ.
ნ ე ქ ტ ა რ ი.
|
|
| მონაცემები არ არის |
|
|
