როგორც ფოთლები ზამთრისპირული,
კანტი-კუნტი და ალაგ-ალაგი,
ისე ცვივიან ჩემი ფიქრები
ამ სიცივეში დედაქალაქის...

უკეთ: ფიქრებიც არ ეთქმის, ალბათ,
გაღატაკებულ ოცნების ქურას,
ამაოებამ რომლის კარებიც
ასე ნათლად და ცხადად დახურა!

მკვდარია სული, ის აღარც არის,
კარგა ხანია, რაც ხორცი სულმა
ისე დატოვა, ისე გაწირა,
ვით ჩემი ხსოვნა შენმა წარსულმა...

და ვიარები ასე, გაძრცვილად,
პრიმიტიულად, სალთად, მარტივად,
რადგანაც ლექსით და პოეზიით
ცხოვრება არვინ არ მაპატია.

არ მაპატია ალბათ უფალმაც,
რადგანაც მხოლოდ მისი განგებით
ხდება ამ ქვეყნად თითქმის ყოველი
და არც მზერიდან არ ვეკარგებით!

ჰოდა, არ უნდა, ძმაო, ეს ჩემი
სტრიქონის სუსტი ნაწიბურები
ვისაც კი ვიცნობ, ანდა ვინც მიცნობს,
თითქმის არავის ქვეყნად სრულებით.

ყველა მოითხოვს რაღაც აბსტრაქტულს
და ქიმერიულს, ჩემი გაგებით,
ზოგი სამაჯურს, ანდა საყურეს,
ანდა გულსაბნევს ოქროს ლაქებით.

ზოგი ბილეთბს თეატრისათვის,
ანდა კინოსთვის, სულაც უბრალოდ,
ზოგს ქურქი უნდა ძვირფას საჩუქრად,
ან ბეწვეულის ლამაზი ჯვალო...

მოკლედ, ყველაფერს ითხოვენ ჩემგან,
ყველაფერს, რაც კი არ გამაჩნია
და ეს სიცოცხლე მკაცრი, მურდალი,
ვით თეთრ ყვავს ძვალი, ყელში გამჩრია!

ყველაფრისათვის მეტყვიან ქებას,
ხოტბას, დიდებას და სამადლობელს,
ოღონდაც იმას ნუ შევეხები,
იმ უწმინდესს და უუმნათობლესს.

ოღონდაც სტრიქონს ნუ მივაჩეჩებ,
ნუ წავუკითხავ ლექსს აღტაცებით,
ნუ შევაჩერებ პოეზიისთვის
მარულას მათი დიდი განცდების!

უცნაურია დრო-ჟამი სულ მთლად,
ან მე ვერ ვხვდები, ირგვლივ რა ხდება,
რა აქვთ საწუხარ-სადარდებელი,
ანდა ვინ რატომ რითი ლაღდება!..

ბოლოს და ბოლოს, რაა მიზანი
მათი ან ჩემი, ანდა, ვთქვათ ასე,
რისთვის მოსულა ადამიანი
აქ, ამ დალოცვილ დედამიწაზე!?

არა, ვერასდროს გავუგებთ, ალბათ,
ერთმანეთს, მე და ეს ხალხი ირგვლივ,
მათ სამოთხისთვის ამზადებს ბედი,
მე კი ჯოჯოხეთს მპირდება იგი...