მეგობრებს

გაჰკვეთავს ღამის ბნელს მთვარე პოეტური,
სიმღერა, ლექსი და არღანის ხმა ხშირი,
სუფრას შემორჩება ორიოდ ფიტული:
ს. ნადირაძე და მ. ღანიშაშვილი!..

აშლიან მძინარეთ: ფირცხალას, მახაურს,
პავლიკას, ჯაფარას, მარღიას,დარს წმინდას,
ფეხქვეშ გაიგებენ თენების ახალუხს,
კალთას შეახევენ გარინდულ მთაწმინდას.

და ვით სადღეგრძელოს "ცისფერი ყანწების"
იტყვიან ბოდლერის ეკლიან სტრიქონებს,
გოგიას არ მოსწონს ფრანსუას ნაწერი
და სიმონ ჩიქოვანს მეასედ იგონებს.

ვერ ფარავს თემურა გურულის კაპრიზებს:
-მოვედ , გალაქტიონ! - შესძახებს ცას მზირალს,
პავლეც პოეტობას რაკიღა აპირებს,
მაშ ნუღარ დავძრახავთ ამ კეთილ ყაზილარს.

ტრისტანი ვაჟას ლოდს, როგორც კერპს, უჩოქებს
და ლექსის ნიაღვრის ქუხილი ეშვება
მამადავითიდან ბესიკის ქუჩისკენ
არწივის ფრთებად და ალესილ ეშვებად.

დავითის რაინდის - კოსტავას საფლავი
ჯერ ისევ თბილია, არ-გაციებული...
ბობოქრობს ჯაფარიძე: - ჩვენს მტრებს სალაფავი,
ასე რომ მოგვიკლეს ეს კაცი ვნებული!

საცაა ინათებს... მთავრდება ორგია...
და, როგორც მერცხალი საკუთარ ბახალებს,
სიმშვიდით ვიაროთ! - გვარიგებს გოგია, -
რომ არ შევეჩეხოთ გზად ვინმე ახვარებს.

მშვიდობით, სიმთვრალევ, შეგასწრებთ ძილებში,
რომ დავიფართოვოთ თვალთა ქუთუთონი...
მზეს ღამის ნაფლეთი გასჩრია კბილებში,
წყდება მისტერია... ვაჰ დრონი... ვაჰ დრონი...