დედაჩემი 2 წლის იყო დედა როცა გარდაეცვალა და დედინაცვალმა გაზარდა.
არასდროს კადრებდა გამზრდელს " თვალში ნაცარი" ანდაზისა და ზღაპრების სხვა უარყოფითი პერსონაჟების მსგავსად,დედინაცვალის დაძახებას, დედას ეძახდა, ჩვენთან, შვილებთან კი -გმააზრდელ დედად მოიხსენიებდა. ახალი დედა არ დათანხმდა გარდაცვლილი დედის ნათესავების შეთავაზებას, ბავშვები არავის გაატანა, თქვა: შვილები დედ-მამასთან გაიზრდებიანო და, თვითონაც სულ ახალგაზრდა, ომიანობის მძიმე და მშიერ წლებში, როცა ბაბუა ფრონტზე იყო, შეეჭიდა სამი შვილის აღზრდას.
დედაჩემი 4 წლისა იყო, როდესაც დაქვრივებულმა ბაბუაჩემმა - დედას მამამ -შვილებს მოუყვანა 18 წლის გამზრდელი დედა, რომელიც უფროს ქალიშვილზე, ანუ დეიდაჩემზე, 12 წლით იყო უფროსი, დედაჩემზე კი - 14-ით. სწორედ ეს ბებია მოესწრო ჩემს დაბადება - გაზრდას და კარგადაც მახსოვს.
მე ჩემ დაბადებამდე 28 წლის წინ გარდაცვლილი ბებიის სახელი დამარქვეს - დედაჩემის დედის, რომელიც არასდროს მინახავს, მე კი ჩემს ქალიშვილს - ჩემი ბებიანაცვლის, ანუ დედაჩემის გამზრდელი დედის სახელი. იგი ჩემი ქალიშვილის დაბადებამდე ცოტა ხნით ადრე გარდაიცვალა.
მგონია, რომ სწორია შვილებისათვის გარდაცვლილი წინაპრების სახელების დაარქმევა, ხსოვნაა მაინც.
ჩემს მეუღლეს სტალინური რეპრესიების დროს დახვრეტილი ბაბუის სახელი ჰქვია, მე -გარდაცვლილი ბებიის. ორივე იშვიათი სახელია. ალბათ, ამიტომაც გავუგეთ ერთმანეთს.
ჩემი დედიკო ბავშვობიდანვე ძალიან ლამაზი, თეთრი პირისახის და ლურჯთვალა გოგონა იყო, ბიძის, დეიდების და მამიკოს გათამამებული.  სულ ეუბნებოდნენ, რომ თავის გარდაცვლილ დედიკოს ჰგავდა - თეთრსა და ლურჯთვალას. იფერებდა თავის მდგომარეობას და ამიტომ ყურადღებით გათამებული ბუტიაც იყო და კაპრიზულიც. დედის ნაამბობიდან მახსოვს, რომ ოთახის კუთხეში მიცუცქული, ჩუმად ტიროდა ხოლმე იმ მიზეზით, დედიკო რომ არ ჰყავდა ცოცხალი. დედას გამზრდელი წარმოსადეგი, მკაცრი და ამაყი მშრომელი ქალი იყო. შრომას და მოვლას არ აკლებდა მეუღლის შვილებს, მათაც გაუღვივა შრომის და ახლობელზე ზრუნვის სიყვარული, მაგრამ, როგორც ჩანს, ალერსიანი არ იყო. როგორც ცნობილია, ბავშვები გამზრდელი დედის ქცევის მოდელს იმეორებენ და ამიტომ, მისმა გაზრდილმა მკაცრმა და ამაყმა დედაჩემმაც არ იცოდა შვილების მოფერება და კოცნა. თვითონ განებივრებული იყო როგორც თავისი, ისე ჩემი მამიკოსგან მოფერებით. მე ისიც კი მეგონა, დედაჩემივით ლამაზი რომ არა ვარ, იმიტომ არ მოვწონვარ- მეთქი, თუმცა არც ზრუნვა მაკლდა მისგან და არც ყირადღება  ყურადღება აღზრდა-განათლების თვალსაზრისით. მახსოვს, ჩემი ოცნება იყო დედას გულში ჩავეკარი და ეკოცნა, მაგრამ ასეთი მომენტი ძალზე იშვიათი იყო, მხოლოდ ჩემს მიერ მიღწეული მნიშვნელოვანი წარმატების ან მძიმე გასაჭირის შემთხვევებში. მაგალითად, უმაღლესში წარმატებით ჩაბარების, ან მაღალი სიცხის და სხვა მძიმე ავადმყოფობის დროს.
სასჯელიც უცნაური იცის. ბავშვობიდანვე არც წამეჩხუბებოდა, არც ხმას აუწევდა. დაჯდებოდა თავისთვის და ტიროდა ჩუმად, ცხარე ცრემლით უწითლდებოდა თავისი ულამაზესი ლურჯი თვალები. მე კი მაშინვე ის პატარა ორი წლის ობოლი გოგონა დამიდგებოდა თვალწინ, კუთხეში მიყუჟული რომ ტიროდა იმის გამო, დედიკო რომ არ ჰყავდა ცოცხალი და მიკვდებოდა გული. ასეთ დასჯას მერჩივნა ეყვირა და გაველახე, მაგრამ ეს არასდროს უქნია.მე კი სულ ვწუხდი და მრცხვენოდა იმის გამო, დედიკოსავით და იმ ბებიასავით ლამაზი ლურჯი თვალები რომ არ მქონდა, ვისი სახელიც მერქვა. სამაგიეროდ, მამა მყავდა ძალიან ალერსიანი და როცა ჩვენს მოფერებას მოინდომებდა, მე და ჩემი და-ძმა, დედის ფრაზას ვუმეორებდით -„ კოცნა არ მიყვარს“. ვინ იცის, როგორ ვტკენდით გულს.
ალბათ, დროა იმ მთავარ სათქმელზე გადავიდე, რის გამოც ამდენი ხანი შეგაწყინეთ თავი ჩემი თავგადასავლით.საქმე ისაა, რომ ამ მოთხრობის დაწერის მიზანი ერთი სასწაულის აღწერაა და აი, მასაც მივადექი. თითქმის 40 წელს გადაბიჯებულს შემეძინა ჩემი მეორე შვილი - ქალიშვილი, დედაჩემივით ლურჯთვალა, მამასავით ალერსიანი და ფიქრის მოყვარული. ერთ მშვენიერ დღეს, ჩემდა გასაოცრად, ჩემმა პატარა ქალიშვილმა, რომელმაც უკვე დედაჩემს გადაუსწრო სიმაღლეში, გამომიცხადა, ასე მგონია, ბებია ჩემი პატარა შვილიკოა. ასეთი საყვარელი და ფუსფუსა რომ არის, სულ მინდა გულში ჩავიკრა და ისე მოვეფერო, როგორც შენ მეფერებიო.
ამ ამბიდან ერთი კვირის თავზე დედაჩემი შემოვიდა, გულში ჩამიკრა და მაკოცა
ვკითხე, რა ხდება, არაფერი განსაკუთრებული არ გამიკეთებია, ავად ხომ არა გგონივარ, ან ძალიან ფერწასული ხომ არ მოგეჩვენე, რატომ მომეფერე- მეთქი. ისე კი, ძალიან გამეხარდა.
მაშინვე ვუთხარი დედაჩემს, როგორც გამახარა თავისი საქციელით.
იცი, ეგ შენმა ქალიშვილმა მასწავლა, დილას მოვიდა და გულში ჩამიხუტა, ისე მესიამოვნა, ვიფიქრე, ნეტავ, ჩემს შვილებს რატომ ვაკლებ ამ სიხარულს- მეთქი და მომინდა მეც მოგფერებოდი.
უცბად მივხვდი, რომ ჩემს ქალიშვილში იმ დიდი ბებიის სული გაცოცხლდა, რომელსაც ასე ჰგავდა და რომლის გარდაცვალებასაც პატარა დედაჩემი კუთხეში ჩამომჯდარი ტიროდა მთელი სიცოცხლე. გაცოცხლდა და მოვიდა იმისათვის, რომ საკუთრ შვილს, ანუ დედაჩემს, მოალერსებოდა და ის ესწავლებინა, რაც ბავშვობაში თავისი გარდაცვალების გამო დააკლო. სწორედ იმ ბებიაჩემის სულმა გამოანათა ჩემი პატარა შვილის ლურჯი თვალებიდან იმ დროს, როცა იგი თავის ბებიკოს - დედაჩემს - მოეფერა და არა იმ ჩემი გამზრდელი ბებიის, რომლის სახელიც დავარქვი. დედაჩემსაც გავხედე და უცებ, ისევ ის პატარა, ორი წლის გოგო დავინახე კუთხეში ჩამომჯდარი. ოღონდ კი არ ტიროდა, იღიმებოდა ბედნიერი ღიმილით. დავინახე და ვიტირე.
ვიტირე სიხარულით იმის გამო, რომ ასეთი საოცარი რამაა, სიცოცხლე, რომელიც ჩვენ გვებოძა და რომ ის არასდროს მთავრდება ისე, როგორც არ დამთავრებულა თითქმის საუკუნის წინ გარდაცვლილი ბებიაჩემის სიცოცხლე.