პოეტს გაცილებდა მცირე პროცესია,
შემოდგომის მზე და შენი მეომრები,
შენს წასვლას გლოვობდნენ შენი ლექსები-
შენი მეგობრები...

დედაქალაქმა შენ ჩაგიკრა გულის უბეში,
ბედნიერი ხარ რომთბილისის სიშორე არ გრღნის?!
შენს დაუწერელ სტრიქონებს იმ უცხო მხარეში
დრო უდგათ მარხვის.

"არა სიცოცხლე,არა სიკვდილი ", მესამე გწამდა,
გეგულებოდა უკვდავების ცისფერი მხარე,
შენს თეთრ ღამეებს შენი გული სტროფებად თხზავდა
როს მიწის ცქერით იღლებოდა ფერმკთალი მთვარე.

სიკვდილმაც კი ვერ მოგკლა,ხარ უკვდავი გენია,
შენს ცხოვრებას თან სდევდა მწუხარების "ბორია",
პოეზია ზეცაა...ცხოვრება კი რთულია,
შენი ძვალთ შესალაგი პლანეტის გულია.

წამივით ქრის დღეები,მოქრის ღამე მერეთი,
ზეცა ვის არ იზიდავს? მაგრამ ძალზედ შორია,
სამყარომ გაღიარა : უკვდავი ხარ ტერენტი!
შენი    36    MEMENTO MORI -ია.