რამეთუ მოხნა აღმართი ძალამ
ძალა აღმართად მიიქცეს ლამის
მე ვმალავ ალბათ ყველაზე მთავარს
ყველაზე ცხადს და ყველაზე ყამირს.

მე ვიცავ ცისკრის კაშკაშა ნიშანს
გამოთენების უებრო შიშით
და ვრეცხავ მტვრიან, ყორნისფერ ქვიშას
რომ უმალ ისევ ავივსო ქვიშით.

რამეთუ კაცთა არ რჩება დოღი
რამეთუ ღმერთმაც არ იცის ვინ ვარ
ვარ კაცის ხრამში ჩაყრილი ღორღი
ჩავყურებ ხრამს და ყოველდღე ვგმინავ.