უცხოეთის ცის ქვეშ ქართველს მობინადრეს
მეტი სხვა რა გზა აქვს, დარდით უნდა დადნეს.
ცრემლი უნდა ღვაროს, აბა, რა ქნას სხვა მან,
თუკი მოაშორეს მამა-პაპის სამანს?!
ჩვენ ის ჯილაგი ვართ, ჩვენ იმ გორისა ვართ,
რომ სხვის მიწაწყალზე სულ გამქცევებს ვგავართ.
უსამშობლოობას, უსაქართველობას
ვერა, ვერ ვიგუებთ, როგორც კრავი მგლობას!
არ გვახარებს სხვაგან თითქმის არაფერი,
ჩვენივ გვენატრება ხმელი მჭადის კვერი.
რაც არ უნდა კარგი მასპინძელი გვყავდეს,
სულში გვიხუტებდეს, სიყვარულით გვწვავდეს.
მაინც უბედურად მიგვაჩნია თავი,     
რადგან შორს გვყავს სისხლით, ხორცით ნათესავი.
რა ჯობია კიევს ლამაზსა და სათნოს,
მაგრამ მაინც დარდის მძიმე ფიფქი გვათოვს.
გვათოვს, გვეფინება თმა-წვერს სისპეტაკედ,
შუბლის ეტრატებზე გვაწერს მწუხრის საგებს.
არა, მტრებო ჩვენო, სულ ტყუილად ხარობთ,
ჩვენი ძვლები ქართლში უნდა ჩაიყაროს!
საბოლოოდ მაინც უნდა დავუბრუნდეთ
ჩვენს საყვარელ დედას, ჩვენს მსობლიურ ბუდეს.
რადგან მას ვეკუთვნით სულის მთელი კდემით,
რადგან უცხოეთშიც სამშობლოსთვის ვკვდებით...

                              2008 წელი 22 აპრილი
                                    კიევი