...შენ მიდიოდი ნაბიჯით ნელით,
ნაბიჯით ფრთხილით, ნაბიჯით ნაზით,
როგორც მზის სხივი უკანასკნელი,
როგორც საღამო დაისის ხაზით...

მე გიკრეფავდი ყვავილებს მინდვრის -
ცისთვალებს ცვრიანს, ზეცისკენ მზირალთ
და ვით მუსიკა მთებში ჰაიდნის,
იმგვარად რეკდა შენი ხმის ლირა.

ხოლო როდესაც ბურანის თორი
შემოეხვია თავს მეხატობეთ,
მწვერვალთ დაადნა ნისლების ტბორი,
ქედებმაც ღრუბელთ ზღვებში გატოპეს.

მოველ და გითხარ: - გჯეროდეს, გწამდეს
(ბაგენი თრთოლვით მარცვლავდნენ ბგერებს),
მიყვარხარ, მსურხარ მიწიდან ცამდე
ცოცხალსაც, მკვდარსაც, სიკვდილის მერეც...

მაგრამ ო, ეჭვმა გახია ფარდა
დუმილის, როგორც აკლდამა მშვიდი:
-შენ ხომ ჩემამდე სულ სხვა გიყვარდა
და მაგ მარცვლებსაც სულ სხვას უშლიდი!

-არ მჯერა, არა სიტყვების შენის,
ნუ ცდილობ მეც რომ მომინადირო,
სულ არ გიხდება, სულ არ შეგშვენის,
არის ზედმეტი და უადგილო!

ვიცი მიზანი თქვენი ცხოვრების:
შენ უჩემოდაც იოლად  გაძლებ,
ხვალისთვის აღარც გემახსოვრები,
უპატიოსნეს პირობას გაძლევ!.. -

მითხარ და ღიმილს მიუშვი ღვედი
(ალბათ დაცინვა თუ იყო, ღმერთო!),
ასეა: პოეტს ვინ მისცა ბედი,
რომ გამონახოს ქალთან საერთო!

ანდა ნეტავი ვის რისთვის უნდა,
ან ვინ რა თავში უნდა იხალოს,
ცხოვრება მისი - მათხოვრის ხურდა,
სიცოცხლე მისი - მიბმული პალოს!..

დამთავრდა დგომა ოვალთან ზეცის,
დავუყევ დაღმართს მარტოდ და სალთად,
მშიერი, როგოც ზამთარში მგელი,
ღარიბი, როგორც მოხუცის კალთა!..