To Anika, and other girls.

Sometimes I imagine, how the man who I love
Is hunting me.
The hunt will take place in autumn,
On a riverbank, at dawn, in the meadow,
There will be stones, trees and birds on the scene.
The man will stand facing east,
He will look at me and rest his gun against his shoulder.
Crows will fly from the gun barrel.
I will be standing with my back to the river,
With my hands down.
I won’t close my eyes.
The man will start shooting and trees will come in turn,
To shelter me.
They will fall on the ground in turn.
I love you, - he will tell me and shoot at me,
I love you, - he will tell me and one more tree will die.
All trees will die at sunrise.
The sun will rise from the river, the sun will rise from my back.
Phoenixes will fly up from the gun barrels.
He will shoot at me.
I won’t have time to spread my arms, I’ll fall.
Leaves won’t fall from the trees when dying,
Leaves will fall from me.

The ground will be mossy and wet, soaked with tree blood.
The man will come and look at me and put his gun on his shoulder.
My bloody leaves will fly up from the gun barrel.
Phoenixes will come and cover my open lips with their wings.
Dead trees lying on the ground will crawl out their branches.
We have to be fine, girl, - trees will tell me.
The man will leave and my eyes will fly up
From his back.

This is the way it is, girl,
This is the way it is. When they leave,
The field is full of dead trees and our hands
That we couldn’t spread when they were leaving.
This is the way it is. When they leave,
We’d rather they didn’t leave us words -
We better remember silence.
We’d rather they didn’t leave us eyes-
We only remember backs anyway.
Let them not have flowers for us,
We remember guns
And crows flying up from gun barrels.

This is the way it is, girl. By no means, no one should hear the gun.

And after they’ve left
We rise from the ground
And walk autumn in the streets.
We raise sun from the river and our backs,
We rise our empty backs from the river.
We look up into the empty sky,
We call phoenixes
And put our own worn-out wings on our lips:
Let no one hear, girl.

Let no one hear, girl, but you should know this:
Every time autumn comes,
I have such a feeling, that someone walks
And kills trees with a hunting gun.
Behind every tree I stand and I die.
-we have to be fine, girl, - trees say as they die.
-we have to be fine, girl, - I say as I die every time.

You understand, don’t you, girl,
I say this
as if angels were covering my lips with their wings.
We have to be fine, girl,
We have to be fine, because
It’s not trees that lose leaves while dying,
It’s us who lose leaves.

Lia Liqokeli

კარგად უნდა ვიყოთ, გოგო

ანიკას. და სხვა გოგოებს

ზოგჯერ წარმოვიდგენ, როგორ ნადირობს ჩემზე
კაცი, რომელიც მიყვარს.
ნადირობა იქნება შემოდგომაზე,
მდინარის ნაპირას, თენებისას, ჭალაში.
შემთხვევის ადგილზე იქნებიან ქვები, ხეები და ჩიტები.
კაცი დადგება სახით აღმოსავლეთისკენ,
შემომხედავს და თოფს მხარზე მიიბჯენს.
თოფის ლულიდან გამოფრინდებიან ყვავები.
მე ვიდგები მდინარისკენ ზურგით,
ხელებჩამოშვებული.
თვალებს არ დავხუჭავ.
კაცი დაიწყებს სროლას და რიგრიგობით მოვლენ ხეები,
გადამეფარებიან.
რიგრიგობით დაეცემიან მიწაზე.
- მიყვარხარ, – მეტყვის და მესვრის,
- მიყვარხარ, – მეტყვის და მოკვდება კიდევ ერთი ხე.
მზის ამოსვლისთვის ყველა ხე მოკვდება.
მზე ამოვა მდინარიდან, მზე ამოვა ჩემი ზურგიდან.
აფრინდებიან ფასკუნჯები თოფის ლულიდან.
მესვრის.
ვერ მოვასწრებ ხელების გაშლას, დავეცემი.
ხეებს არ დასცვივდებათ ფოთლები სიკვდილისას,
ფოთლები დამცვივდება მე.

მიწა იქნება ხავსიანი და სველი, ხეების სისხლით გაჟღენთილი.
კაცი მოვა და დამხედავს და თოფს გაიდებს მხარზე.
თოფის ლულიდან აფრინდებიან ჩემი სისხლიანი ფოთლები.
მოფრინდებიან ფასკუნჯები
და ღია ტუჩებზე დამაფარებენ ფრთებს.
მიწაზე გაწოლილი მკვდარი ხეები გამოაცოცებენ ტოტებს.
- კარგად უნდა ვიყოთ, გოგო, – მეტყვიან ხეები.
კაცი წავა და აფრინდებიან მისი ზურგიდან
ჩემი თვალები.

ასეა, გოგო.
ასეა. როცა ისინი მიდიან,
მინდორი სავსეა მკვდარი ხეებით და ჩვენი ხელებით,
მათი წასვლისას რომ ვერ გავშალეთ.
ასეა. როცა ისინი მიდიან,
გვირჩევნია, არ დაგვიტოვონ სიტყვები -
სიჩუმეს უფრო ვიმახსოვრებთ.
გვირჩევნია, არ დაგვიტოვონ თვალები -
ჩვენ მაინც ზურგებს ვიმახსოვრებთ.
და ნუ ექნებათ ჩვენთვის ყვავილები,
ჩვენ თოფებს ვიმახსოვრებთ
და თოფის ლულებიდან აფრენილ ყვავებს.

ასეა, გოგო. მთავარია, თოფის ხმა არავინ გაიგონოს.

და მათი წასვლის შემდეგ
ჩვენ ვდგებით მიწიდან
და შემოდგომას ვასეირნებთ ქუჩებში.
ამოგვყავს მზე მდინარიდან და ჩვენი ზურგები,
ხელდაუწყობელი ზურგები ამოგვყავს მდინარიდან.
ვიყურებით ცარიელ ცაში,
ვეძახით ფასკუნჯებს
და საკუთარ გაცვეთილ ფრთებს ვიფარებთ ტუჩებზე:
არავინ გაიგონოს, გოგო.

არავინ გაიგონოს, გოგო, მაგრამ შენ ეს უნდა იცოდე:
ყოველთვის, როცა შემოდგომა დგება,
ისეთი გრძნობა მაქვს, რომ ვიღაც დადის
და ხეებს ხოცავს სანადირო თოფით.
ყველა ხის უკან მე ვდგავარ და ვკვდები.
- კარგად უნდა ვიყოთ, გოგო, – ამბობენ ხეები სიკვდილისას.
- კარგად უნდა ვიყოთ, გოგო, – ვამბობ მე ყველა სიკვდილისას.

ხომ გესმის, გოგო,
ამას ისე ვამბობ,
თითქოს ტუჩებზე ანგელოზები მაფარებდნენ ფრთებს.
კარგად უნდა ვიყოთ, გოგო,
კარგად უნდა ვიყოთ, რადგან
ხეებს არ სცვივათ ფოთლები სიკვდილისას,
ფოთლები გვცვივა ჩვენ.

ლია ლიქოკელი