ახლა ნოემბრის დასაწყისია,
ქარები  ძრწიან  უმისამართოდ.
აქ აცივებას, აპირებს , მე კი,
მაისის ტყემლის ფარჩებსა ვნატრობ.
მახსოვს წუწუნით რომ ვუწუნებდი,
გამოსკვნილ გრძნობას, ჩემივე ნაცნობს.
დღეს, ეს ზღაპარი იმდენად მართობს,
რომ მსურს ქვეყანას გიჟივით  ვამცნო.
აიკლო ჭექა–ქუხილმა ტვინი,
სულიც, ჩემთვის რომ  საოცრად ფასობს.
რადგანაც ხშირად დამცინავია,
კაცთა იღბალლი და ბედიც ნავსოვბს.
ვერ ამიხსნია, ნამდვილი გრძნობა.
საამაყო მაქვს, თუ სათაკილო,
გონი მაქვს სავსე  პირამიდებით,
უდაბნოდ მექცა  მტკვრის სანაპირო.
ავმცდარვარ რაკი, ფიქრში სწორ ბილიკს,
და რაღაც მაინც, ბუნდოვნად მაკრთობს
მაშორებს ჩემსავ  ცხოვრებას უნდოდ,
იალაღზეა  ვგრძნობ ჩემი  სამწყსო.
მე ვარ? ვკითხულობ, მპასუხობს გრძნობა
მარწმუნებს, ცრუა სიცოცხე,  წამობს,
მიხსნის  არა ღირს არაფრად დარდი
ტყუვდება  დიდად ვინც რამეს ნანობს.
მიმტკიცებს, ასე, მოვა მაიასი,
მიმტკიცებს, ასე,  ჩადგება ქარი,
თოვლი დადნება და  მდინარეებს
აედევნება, სიშმაგით მთვრალი.
სჯერა, რომ მაინც, ვერაფერს შევცვლი,
იებსაც, მელნის, ექნებათ ფერი,
მზეც არასოდეს იქცევა მთვარედ,
და მეც ტკივიებს ნუ  შევეჩვევი.
ახლა, ახლოა ზამთრის სუსხი და
დღე, ჩვეულებრივ თენდება თითქმის,
იქნება ყველა, სულ მალე ღიად,
რაც ჩვენში ახლა ფარულად ითქმის.