ახლა ახალი სახლის გვერდით გახლავარ, აქვე,
ქვა ქვაზე დევს და მზერა ეძმო ძმას მუზებიან:
და მე ამ კედლებს უშენობის შენობას ვარქმევ,
ხოლო შენამდე მანძილები - მემძიმებიან.

ახლა ეს მზერა, უფრო ზუსტად, თეთრი ფარია,
თუმცა, თუ გახსოვს, აფრებივით თრთოდნენ ფერები,
და სულერთია, მერამდენედ ამინდი აფრენს,
მე, - იმდენჯერვე, - მოფერებას მოვეფერები.

ახლა ეს მზერა ხვალინდელი დილის ნამია,
გამიწვიმდება უშენობის უმწეო შიშით,
თავისუფლებას აკლდამაშიც ამბობს მუმია,
ვით - ვგლოვობ გულზე, რომლიდანაც არ გამო(გ)(მ)იშვი.

ახლა ამ მზერას მზეზე ააქვს სახელი - მანკი,
იქ სულის მერქანს ეკიდება კანი, ქონები.
ისევ სავსეა ეს წამება წამების მანქნით,
და მე ამ წუთშიც ისევ სადმე მივექანები.

- სადმე, ჰო, სადაც არსებობა ისე სადაა,
რომ იმდენადვე იბინდება ეს სისავსეცა,
და იბადება შეკითხვა - შენ სად ხარ, სად? - აა,
გასაგებია, - სადაც ცაზე შორია ზეცა.

და სიშორეში, სიშორეში რასაც ვიშოვით,
ის მეჩვენება, როგორც ნაზი, დიდი სიჩვენე.
მე შევეჩვიე ამ სიჩვენეს და სხვათა შორის,
მას არასოდეს, არასოდეს გადავეჩვევი...

ახლა ახალი სახლის გვერდით  გახლავარ, აქვე,
ქვა ქვაზე დევს და მზერა ეძმო ძმას მუზებიან:
და მე ამ კედლებს უშენობის შენობას ვარქმევ,
ხოლო შენამდე მანძილები - მემძიმებიან.

                                                                                                                                                                ავტორი: მუხრან აბაშიძე