ვრა!

ოხვრის მხატვრული სახეა ოხ! :)))

მადლობა რომ წაიკითხეთ ქალბატონო ანანე

შუბლზე ჯვარს მომცხებს, იმხელას ვერა გულზე რომ მაწევს.
და გული რომ სისხლს ღეჭავს...

კომენტარმა აჯობა მე მგონი ))

გადიხარ ქუჩაში, უყურებ ბუნებას, მთებს, მდინარეს, ცას, ღრუბლებს. მერე ფიქრდები და ხვდები, რომ მათი სილამაზის აღქმა ვიღაცამ გასწავლა, ადრე ვერ ამჩნევდი, ახლა ხედავ, იმიტომ მოგწონს მთა რომ მწვანეა, დიდია, ხეობები შთამბეჭდავ ჩრდილებს ქმნიან. ცა სპეტაკია, რბილი ლურჯი, გამშვიდებს. მდინარე ცოცხალია, მოძრავი, მონოტორული ხმა გაბრუებს მისი, უყურებ ადამიანებს, ჩახვალ მეტროში, გახედავ ერთი ვაგონიდან მეორეში, უბრალოდ, შემთხვევითი ადამიანის საუბარს და დაინახავ მიმიკის ცვლილებას მაგრამ ხმას ვერ გაიგებ, დაფიქრდები რატომაა ცოცხალი ეს ადამიანი. რისთვის ცოცხლობს, რას ელის? რა უნდა ამ სიცოცხლისგან? რისი მიღება სურს? მერე დაფიქრდები ისევ იმაზე რაც მეტროში ჩასვლამდე ნახე, მდინარე, ცა, მთა. ფიქრობ და ხვდები რომ არაფერი გაქვს მათთან საერთო, გასაგებია ცსლკეა ბუნება ცალკეა ადამიანი, მაგრამ ერთად რა უნდა, რა უნდა ამ სამყაროსა და ადამიანს ერთად? თავს გაუცხოებულად გრძნობ.
გამოხვალ დალოცვილ გოცირიძეზე და ფანჯრიდან დაინახავ ვიღაც ადამიანს ვისც ტავისთვის საქმიანობს, უყურებ და ხვდები რომ არასდროს დაგინახავს, არადა ის მანამდეც არსებობდა, თვალთახედვიდან გაქრობის მერეც იარსებებს, ხვდები რომ მასაც ყავს ახლობლები, ვისი დაკარგვაც ეტკინება, ხვდები რომ მაზაც არაა აქვზ წარმოდგენა შენზე, უყურებ შორიდან უყურებ და ის ვერ გამჩნევს, ვერ გხედავს, დამოუკიდებლად მოქმედებს, ვერ აკონტროლებ შენ მის არსებობას, ხვდები რომ არ ხარ ღმერრთი, ხვდები რიმ სრული არსება ხარ, დასასრულით. შენს გარეშეც ხდება რაღაცები, სხვებსაც გონიათ თავი სამყაროს ცენტრები. ის კაცი სხვანაირად უყურებს მტას, ცას, მდინარეს, შენ სხვანაირად. ის კაცი შეიძლება სულ ვერ ხედავდეს მას, აი ასე, იყოს და ვერ ხედავდეს, რაიცი, რას გაიგებ? ხვდები რომ დასასრული გაქვს, სიცოცხლეშიც კი დასრულებული ხარ, იმის იქით არაფერი შეგიძლია. უძლურებას იაზრებ.
ვიქცევი ისე როგორც მიღებულია, სიტყვის უთქმელადაა ასე მიღებული. გეფსია, ახმეტელზე ჩადიხარ და დიდუბეში უკვე შარდისბუშტი გისკდება, მისკდება. მარა არ მოვიღებ და არდავიწყებ ვაგონში შარდვას, მიუხედავად იმისა რომ 70 პროცე ტი ვერ შემამჩნევს, ვინც შემამაჩნევს ზოგს რამოდენიმე ადამიანთან მოყოლის შემდეგ დავავიწყდები, ზოგს არ ეეცოდინება რატომ მაგრამ პროტესტი გაუჩნდება, წესებს ვარღვევ, ალბათ. მაგრამ საბოლოო ჯამში ეს სოციალური, ვაგინური კავშირი რომელიც კიდევ 7 წუტს გასტანს სამუდამოდ დაიშლება, ვეღარასოდეს შეიყრება ეს ადამიანები ერთად, იმავე რაოდენობით და პიროვნებებით, ჩემი თავი კი აშკარად 7 წუთზე მეტხანს მეყოლება, მაგრამ ანგარიშს მაინც ვაგონის საძმოს უწევ. არ იცი რატომ.
გაიხსენებ ყველაფერს ერთად, სულ ყველაფერს, ყველა სოციალურ თამაშს, ყველა სოციალურ მოდელს, დეკორს, სცენას, მიხვდები რომ არაფერი გაგეგება მათი, არ იცი რატომ იბღვირება შენ წინ მჯდომი ბიჭი, არ იცი რაყომ უსვია პომადა მარცნივ მდგომ გოგოს. რატომ ბლურავს სურათში პრიშიკებს ახალგაზრდა ბიჭი, უკვე 20 წუთია ამ საქმეშია. რატომ არავინ იცინის, რატომ? რატომ? რატომ უყურებს ხალხი იმათ გაკვირვებული ვინც იცინის, რატომ ამოიხედავენ  და გადაავლებენ თვალს ვაგონს მომმცინარენი სხვისი რეაქციის დასანახად, რატომ ამოიღო ვიღაც, ალბათ 23 წლის ქალმა ტელეფონი, როდესაც მოხუცი ქალი შემოვიდა ვაგონში შვილიშვილის სურათით და შენ კი ბელიე როზის სიმღერა და ქუდიდ ვაგონში სიარული დაიწყე რომ, რომ, რომ, არ ვიცი რატომ, უბრალოდ, დაიწყე სირბილი და მერე ჩუმად შენთვითონ ჩააგდე კუპიურა თან ისე რომ სხვებს გონებოდათ ვითომ იღებდი სხვის ჩაგდებულს, მერე რატომ ეუბნები ამ მოხუცს რომ ვითომ ის ტელეფონიანი გოგო იყო ვინც ეს ოციანი ჩააგდო. არადა ეს სცენა მოფიქრებული გქონდა წინასწარ, გახსენდება და ხვდები რატომაც, უბრალოდ არა, ხვდები რომ ყურადღების მიქცევა გიყვსრს, ხვდები რომ 7 წუტიანი სპეწტაკლი რეალობაზე დიდ ადგილს იკავებს შენს თავში, ხვდები რომ ამ სამყაროსი არაფერი გაგეგება, არიცი რისთვის ცხოვრობ, არ იცი რაში გარგია ცოდნა, რეალობის აღქმა, გინდა რომ მუდმივ უმოქმედობაში იყო, გინდა რომ არ არსებობდე, გინდა რომ გაქრე.
ან აქ რატომ ვყვები.?
მგონია რომ იმდენად მინდა სიცოცხლე და არსებობა, არარსებობის მიმზიდველობას ძალით ვმარხავ, ძალით ვივიწყებ. არ ვიცი რა ვქნა, აბსურდულია ყველაფერი.