ძირითადად ფბ.ზე ვკითხულობ ხოლმე თქვენს შემოქმედებას!
მათ შორის ესეც წავიკითხე იქ ცოტა ხნის წინ.

მადლობა მზია!
ერთადერთი ხართ, ვინც წაიკითხეთ.
მადლობა, რომ მოგწონებიათ.

სინამდვილეში კი აი, მანდ რა ხდება:

#ეტიუდები

ვინმემ,  შეიძლება, ეს ტექსტი წაიკითხოს და ლექსადაც კი მოეწონოს…
ეს კი - სხვა არაფერი, ლექსის თხზვაში სავარჯიშოა:
ავიღე ოთარ ჭილაძის სტილი, ლექსის  ფორმა, რიტმი (ქორე-დაქტილური, შუაში დიდცეზურიანი ათმარცვლედი- ამის აღნიშვნას მნიშვნელობა აქვს) და ინტონაცია, ცოტა რითმები დავაზუსტე;
მივუმატე ფსიქოანალიზიდან ცივი ცეცხლის, არსაით ამავალი კიბის ამბები,  დედა-შვილური  სექსუალური პარტნიორობის მოდელი;
ცოტა ტრივიალური დრამატიზაცია შევსძინე, ვითომ ვინმე წასულ შეყვარებულს ეძღვნება (აპრობირებულად მომგებიანი თემაა ქართულ პოეზიაში);
ბოლოში სამადაშვილი გამახსენდა და ცოტა დოზა  არაპირდაპირი ალუზიისა  იქიდანაც დავუმატე
  და სულ ესაა!
    ჰო, კიდევ ერთი - რაკი კომპოზიციური “ შტატივი” წინასწარ არ  დამიყენებია, ფინალში რკალური რეფრენი-ღა მოვიფიქრე ლექსის შესაკრავად.

PPS
ამ გვერდზე ძირითადად  ის მეგობრები მოგიწვიეთ, ვისაც ლიტერატურასთან და ხელოვნებასთან პროფესიონალური დამოკიდებულება აქვს, ანუ ჩემი
საერთო სამეგობროს  არცთუ დიდი ნაწილი….
ახლა ცოტა გავერთოთ. ამ ეტიუდს დამოუკიდებელ ლექსად დავდებ ჩემს გვერდზე და ვნახოთ, რა გამოხმაურებები ექნება.

სიზმარი
(ეტიუდი)

არა მიწამდე, არამედ ცამდე
მიყვარხარ, არც ბრალს არ გდებ რამეში.
მაინც დავშორდით, თუმცა ვეცადე,
ვიდრე შემეძლო, არსად გამეშვი.

ვარ უშენობით პირთამდე სავსე,
რარიგ შორია  შენს შეხებამდე…
რა იქნებოდა, რომ იყოს ასე,
სიზმრად რომ გხედავ, შენც რომ მხედავდე.

კენტად ვიღვიძებ ყოველ ცისმარე,
სრულდება, რაიც დანაქადია.
უშენოდ ცხადი  - არის სიზმარი,
სიზმრად თუ მოხვალ უკვე - ცხადია.

ზოგჯერ სიზმარი დედებში შემრთავს,
შვილი ხარ ჩემი და რწევა-რწევით
უბით გატარებ, მტაცებენ შენს თავს
ვყვირი, მოგდევთ და ვეღარ გეწევით!

გამეღვიძება სასოწარკვეთილს
იმით,  რომ ბაგეს ხმა ვერ გადმოსცდა
და მერამდენედ ვსწავლობ გაკვეთილს,
რომ ჩავაბარო რაღაც გამოცდა.

რამ დამაძინა, რამ დამაწვინა,
რამ მომიყვანა ლანდთა ველებთან?
შენ დაგდიოდა ღვარებად წვიმა,
წვიმა, რომელიც არ გასველებდა.

თითქოს მკერდიდან დაგიგდე გული,
მერე დამეგო ფეხქვეშ ბექი და
ვიდექი მარტო, ალმოდებული,
ცივი, ცისფერი ცეცხლი მეკიდა.

ძილში ვიხილე სამყაროს კიდე,
თითქოს არა ვარ, თანაც ვარსავით
და ჩემს სიზმრებში ბრუნდება კიბე,
კიბე, რომელიც ადის არსაით!

სცივათ პლანეტებს, უმატეს ხველას,
კრთის და კანკალებს მთელი სამყარო…
უნდა მასიზმრო კოშმარი ყველა,
თუ სიცოცხლესთან უნდა  გამყარო?

არა მიწამდე, არამედ ცამდე
მიყვარხარ, არც ბრალს არ გდებ რამეში.
მაინც დავშორდით, თუმცა ვეცადე,
ვიდრე შემეძლო, არსად გამეშვი.

„არა მიწამდე, არამედ ცამდე
მიყვარხარ, არც ბრალს არ გდებ რამეში.
მაინც დავშორდით, თუმცა ვეცადე,
ვიდრე შემეძლო, არსად გამეშვი.“

- როგორც მინიმა მომწონს.