დილაა,
ისევ ქვიშისფერი ქრიან ქარები,
გუბეებად დგას მოლოდინი ყოფნა- არყოფნის,
სვენებ- სვენებით  იფოთლები ჟანგის  კერებით
და ერთი მწიკვი იმედისთვის სუნთქვა არ გყოფნის.

რა იცის ქარმა, რა მოჰყვება მის ბოროტ ქირქილს,
ან ამ გაზაფხულს  რატომ ბასრავს ზამთრის საცეცი.
დღეიდან ვეღარ ასაუზმებ გზაარეულ მწირს
შენი ლექსებით,
იმ ლექსებით თავი გაეცი.

და აივანი ახლა კუბო უფროა, რადგან
ნებას რთავს თვალებს, უმწეობა კადრად აღბეჭდოს.
დაკონწიალებს ცაზე სხივი ორიოდ გაბმა,
ისიც ყულფებად გამოკრული, ავად საეჭვო.

რა შერჩათ დღეებს?!
ან რა გრჩება შენ, ასე ფერმკრთალს
იმ გულუბრყვილო ზმანებების ბოლო აცმიდან?!
სილურჯე ყინვის, ნაფერებ გზებს ჭირხლით რომ შეკრავს,
გათოშავს სიტყვას.
დღემდეც, იცი, ბევრჯერ გაცივდა.

დილაა- მეთქი, ვიჩემებ და ჩემს სიჯიუტეს
ცალყბად დავცინი ცად ასული ბოლის ლაციცით.
ვიდუღებ ყავას,
სარკეს უხმოდ, ზედიზედ  ვუტევ.
იმსხვრევა.
ფერად- სინგურს ირჩევს.
რატომ, არ ვიცი.