ფიქრს უსასრულოს და ზმანებას ბნელი სიცხადის
განთიადისა არ ეტყობა არცრა ნიშანი
ჩემი ნაღველი წარსულისა გულში ნავარდობს
მომავალ დღეთა განმჭვრეტელად როგორც მისანი.

როგორც აჩრდილი მდუმარების ვდგავარ სიცივედ
ფიქრთა წუხილში ჩემს ზმანებას თეთრად ათოვა
და სიმარტოვის გაუსაძლის, ცივ პარაკლისში
აწმყოსთან სულის ზიარების მწუხრად დატოვა.

ვითვლი ყოველ წამს, გულისტკივილს ცისა და მიწის
რომ არ ჩერდება, არ მასვენებს გაუსაძლისი
თვით მზეზე ცხოვლად ჩემი ფიქრის წიაღში ვიწვი
ტკივილს ვერ ვაშთობ და გულს მივსებს ეს დანაკლისი.

არასდროს ვიტყვი, რომ მორევში ჩავეშვი თვითონ
მიწყივ აღივსოს ყველას სული ამაზე ფიქრით
და ვიდრე ფიქრსას ჩემსას ვინმე იცნობს უსაზმნოდ
მე მარტოობის, მდუმარების ნისლებში მივქრი.