ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

მე ვუსმენ პიაფს,
მიყვარს ფრანგული,
მაგრამ არვიცი...
მიყვარს ფრანგული,
მაგრამ არ ვიცი,
თუ როგორ ვთქვა „მე შენ მიყვარხარ“.

სამოსსაც იაფს
ვყიდულობ,
ვიცმევ,
ვიხდი და ვიცმევ
იქამდე,
სანამ ამ დედამოტყნულ სამყაროს არ მოვბეზრდები
და ჩემს პატარა შვილთან ერთად,
რომელიც ალბათ გოგო იქნება,
არ მოგვაყოლებს ტაქსის უკანა სავარძლებზე მსხდომებს  ავარიაში
და  არ მოგვკვლავს.
მანამდე კი დაგვტანჯავს
და
ცივსისხლიანი,
ბოროტი
სიკვდილი იმის საშუალებასაც არ მომცემს,
ბოლომდე შევჭამო ნაყინი ჩემს გოგონასთან ერთად  ბოლოჯერ ტაქსში.
არადა ნეტავ იცოდეთ,
როგორ საყვარლად,
ანცად გაილოკავს ჩემი გოგონა
თითებზე ჩამომდნარ შოკოლადის ნაყინის ღვენთებს...
ჩემი გოგონა....
ჩემ გოგონას
შავი,
მბზინვარე
გრძელი თმა  ექნება...
დიდი,
ჭაობისფერი თვალები,
გრძელი წამწამები...




ჩემ გოგონას ბევრი მეგობარი ეყოლება
ჩვენს სახლთან ყველაზე ახლოს მყოფ ბაღში,
თანატოლ ბიჭებს შეავლებს თვალებს
და  მორცხვად დამალავს აჭარხლებულ სახეს შავ თმაში.

მაგრამ ვერ ისწავლის სკოლაში,
რადგან  სიკვდილი მანამდე მოგვიღებს ბოლოს!
ვერ ვიჩხუბებთ,
როცა გვიან მოვა შინ მთვრალი.
ვერ ვაკოცებ შუბლზე,
როცა ვინმე აწყენინებს.
ვერ ვუყიდი კაბას,
რომელსაც ჩემს დასანახად შეავლებს ხელებს.

და სანამ ცოცხლები ვიქნებით,
მოვუყვები ძილისწინ ზღაპრებს,
მოვეფერები,
ბევრს მოვეფერები
და ბევრსაც ვაჭმევ.
ვაჭმევ შოკოლადებს,
ნაყინებს,
მერე ისევ შოკოლადებს
იქამდე,
სანამ მოთხვრილ ტუჩებს არ დააღებს და არ მეტყვის:
„აღარ მინდა, მამი“!

სად წავიყვან?
ზღვაზე წავიყვან და ვიცურავებთ იქამდე,
სანამ არ ჩაყლაპავს ზღვა მწიფე სხივებს...
მერე ვიხეტიალებთ ლამპიონების შუქით მოკირწყლულ ქუჩებში
და ნაყინებით მოვითხვრით ტუჩებს.
ხო,
ნაყინი ორივეს ძალიან გვეყვარება...



და ახლა,
როცა არვიცი,
რას მიმზადებს  ცხოვრება,
დავლევ ჩაის!
მოვწევ სიგარეტს!
ვიჩხუბებ!
ვიგინებ!
ვისწავლი!
ვიმღერებ!
ვიცეკვებ!
ვიჟიმავებ!
ვირწმუნებ!
ვილოცებ!
ვიყიდი ძაღლს,
რომელიც ტუალეტში ჯვამს.
შევჭამ სულის გაძღომამდე,
დავლევ გულის გამოტყვრამდე
და პირდაპირ სახეში მივარწყევ ჩემს შეყვარებულს,
რომელიც სინამდვილეში მძულს და არ მიყვარს!

ზამთარია და შეთეთრებული ხეების გარშემო
გულუბრყვილო ქათმებიც აღარ დარბიან.
ყველამ იპოვა თავშესაფარი,
მეც ვიპოვე თავშესაფარი და უკვე მერამდენე წელია ,
ჩემი ოთახის ნესტით შექუჩურთმებულ კუთხეებს ვუცქერ.

მე ვუსმენ პიაფს,
მე მყავს ძაღლი,
რომელიც სულ მალე ჩაძაღლდება.
საძაგელია,
საშინელია
და თან საბრალო...
მუყაოს ყუთიდან ამოვალაგებ წაუკითხავ, ყდებაგლეჯილ წიგნებს
და შიგ ჩავდებ ჩემს გაფშეკილ ძაღლს.
ჩავალ ეზოში,
თან ჩავათრევ
და პირველივე შემხვედრი ხის ძირში დავმარხავ.
და ეს ხე,
რომელიც სხვა ხეებივით მიატოვეს გულუბრყვილო ქათმებმა,
იბედნიერებს,
იხარებს,
რადგან ამიერიდან აღარ იქნება მარტო!

იბედნიერებს მიწაც,
რომელმაც ჩემივე ძაღლის მოსაქმებულით გამძღარი
ახლა უკვე ჩემ საწყალ ძაღლს შეჭამს.
მე მწამს,
რომ ძაღლებსაც აქვთ სული,
და ამ სულს გაზაფხულზე ეს ხე მოისხამს!

მე კი,
უბედური,
ვიყიდი ახალ ძაღლს,
უფრო საზარელს,
უფრო საშინელს,
უფრო საბრალოს,
რომელიც ჩემ და ჩემს დასახიჩრებულ გოგონას შორის
წამოტორღიალდება და იტირებს,
იტირებს,
რადგან აღარავინ გაასეირნებს ეზოში საწყალს,
რადგან აღარავინ დაუსხამს წყალს,
რადგან აღარავინ აბანავებს,
რადგან აღარავინ ეთამაშება,
რადგან აღარავინ შეაჯდება ზურგზე
(ჩემს გოგოს ეყვარება ზურგზე შეჯდომა),
რადგან შევა ტუალეტში,
მოჯვამს,
და იქიდან გამოსულს საჩხუბრად აღარ დავხვდები კარში...

რადგან სიკვდილმა,
როგორც შფოთიან სიზმარში ნანახმა ალქაჯმა,
მოიქნია სისხლით შეფაკლული უშველებელი ცელი
და ბასრი პირით ამოაგლიჯა ჩემს შვილს გულ - მკერდი.

რადგან სიკვდილმა არც მე დამინდო
და ტვინიდან ასხმული სისხლით მოკურთხა გზები.
გზები,
რომელსაც კიდევ ათასჯერ,
ათიათასჯერ
და მილიარდჯერ
გაივლიან მანქანები,
ბავშვები,
ძაღლები,
მამები,
დედები,
ბებიები,
ბაბუები,
მასწავლებლები,
გამყიდველები,
მსახიობები,
მწერლები,
სხვები და სხვები...

ტალახი ახვეტავს სისხლს ასფალტიდან
და ერთბაშად გამოსტაცებს ხალხს გულებიდან
მე და ჩემი გოგონას ამბავს.

რამდენ რამეს ნატრობდა ალბათ
და ვერ ავუსრულებ ვერც ერთს მე ნატვრას...

მე ვუსმენ პიაფს,
გარეთ კი ცივა
და მერამდენედ სიმღერა მორჩა.
ახალი დღეა,
უმზეო დღეა
და ჩემმა ძაღლმაც ტუალეტში მოჯვა...